Μια και η πρωτοχρονιά που πέρασε έχει συνδεθεί με τον πατροπαράδοτο τζόγο, ας μοιραστώ και μια ιστορία η οποία (αν και καλοκαιρινή), μ’ έκανε να εμπεδώσω την διαχρονική αξία της ταινίας «Η Χαρτοπαίχτρα» και το σύνδρομο Σαπφώς Νοταρά, ώστε δεν το ξέρετε το σύνδρομο; Κανένα πρόβλημα θα σας το αναλύσω οσονούπω.

Παρένθεση, θυμάστε αλήθεια την φοβερή και τρομερή Σαπφώ να γκαρίζει στη Βλαχοπούλου "Κυρίααααα ... ο κύριοοος" και τη Βλαχοπούλου να λέει πάνω στην τσόχα «Έχω τη γκίνια μου και τη γρουσουζιά μου, έχω και εσένα από πάνω. Αφού έτσι μου’ ρχεται να κλειστώ σε μια χαρτοπαιχτική λέσχη να μη σε βλέπω!!!». 

Με έχει φάει που λέτε ένας φίλος να πάμε καζίνο, εγώ πάλι το΄ ξερα ότι δεν το’ χε και πολύ το πράγμα οπότε το ανέβαλλα. Έτυχε τώρα ένα ΣΚ να ξεμείνουμε, ήθελα και εγώ να πάω και Λουτράκι ready or no here we go.

Μπαίνουμε μέσα και μου λέει: Ωραία είναι δε λέω, αλλά που είναι τα κορίτσια;...Καλά ρε που νομίζεις ότι ήρθαμε σε στριπιτζάδικο και άλλωστε ρίξε μια ματιά τριγύρω, γεμάτο γυναίκες είναι… Μα αυτές είναι ΚΑΠΗ… Συγνώμη δεν το ξέραμε να σου φέρουμε το πρώτο έτος της Φιλοσοφικής και να ξέρεις και κάτι εδώ είναι σπίτι του τζόγου, χώρος και σκέψη για σεξ δεν υπάρχει και αν υπάρχει μου το κρύβει πολύ καλά τόσα χρόνια διότι εγώ δεν το έχω ανθιστεί, κατανοητόν;

Πάμε το λοιπόν για ποτάκι, τον ξεναγώ στα πέριξ, ρίχνουμε κανα ψιλό στα φρουτάκια (μη μείνουν ατάιστα και αυτά τα δόλια) και μετά γραμμή για ρουλέτα. Εκεί αρχίζουνε τα ωραία, Ωστε αυτή είναι η ρουλέτα που λένε… Οχι μονόπολη είναι αλλά τις βάλαμε μπίλια και μάρκες για να γελάσουμε…

Θρονιάζομαι που λέτε σε μια των 5 ευρώ, ζυγιάζω τις μάρκες και λέω να ξεκινήσω συντηρητικά με χρώμα και βάζω κόκκινο και φύγαμε και εκεί που γυρίζει η μπίλια νασου και χασμουριέται η Σαπφώ Νοταρά δηλαδή ο φίλος μου και βγαίνει ένα μαύρο σαν το κατράμι. Μου άναψαν τα λαμπάκια… Τι χασμουριέσαι ρε δεν ξέρεις ότι είναι γκαντεμιά, Από πότε παρακαλώ είναι γκαντεμιά το χασμουρητό; Από τότε που έπαιζε κουμκάν η Βλαχοπούλου…Υπερβολές… Καλάααα... Συνεχίζω με μια τριάδα και φυσικά έρχεται και δεύτερο χασμουρητό να γκρεμίσει τα σχέδια μου, εκεί τώρα αναψοκοκκινίζω, αλλά κρατώ την ψυχραιμία μου, κατεβάζω μονορούφι το ουίσκι (πήγα να πνιγώ από τη φούρια) και... Σε παρακαλώ δε πετάγεσαι μια στιγμή στο μπαρ να πάρεις κανα ποτάκι μια και ξέμεινα. Φεύγει, παίζω τα ρέστα μου και ρε παιδιά μέσα σε 10' μου ‘ρχονται κοπαδιαστά τρία στη σειρά και από τα 20 ευρώ είμαι στα 550. Δεν πρόλαβα να χαρώ και φευ επανήλθε η μαύρη γάτα. Κερδίζεις ε; Ναι αλλά δεν το βλέπω να κρατάει για πολύ, κοίτα να δεις τώρα, επειδή θα «απλώσω» τις μάρκες (τραχανάς λέγεται στην γλώσσα του καζίνο) και κυνηγάμε κανα νουμεράκι τρελαμένο κρατήσου, μη χασμουρηθείς και αν όλα πάνε καλά είμαστε για τραπεζάκι στο Cocoon. Τώρα επίτηδες το έκανε, υποβολή του έκανα, τόσο πολύ νύσταζε, άγνωστο η ιστορία έγραψε ότι του ξέφυγε ένα χασμουρητό φοβερό και τρομερό και άντε γεια αποχαιρέτα τις μάρκες που χάνονται.

Πάλι καλά δηλαδή που είχα ακολουθήσει τη συμβουλή ενός παλιού χαρτόμουτρου –να έχεις πάντα γεμάτη τη βενζίνη στο αμάξι και άφηνε 5 χιλιάρικα στο ντουλαπάκι για κάθε ανάγκη- και επειδή πιστεύω ότι η φιλία είναι πιο σημαντική από λίγα ευρώ (για τα πολλά δεν ξέρω) φεύγουμε σαν κυνηγημένοι και τελικά τη βγάλαμε στο Cocoon όρθιοι με μια βότκα στο χέρι…

Δε θα μάθω ποτέ μου φαίνεται...

Καλημέρα σε όλους και όλες