Σήμερα λέω να κλείσω το θέμα του τζόγου (λες και είναι δυνατό να κλείσει ποτέ), αρχίζοντας με 3 ιστοριούλες που μου’χει πει ένα κολλητάρι που είναι dealer σε καζίνο και κάθε φορά που τον βλέπω γελάμε με τα απίθανα που του συμβαίνουν: 

1η ιστοριούλα, Το 16 το καλό: είμαι ρε συ Κώστα σε ρουλέτα καθημερινή γύρω στις 04:00 το πρωί, εγώ, το τραπέζι και το παπιγιόν μου (το καζίνο δουλεύει επί 24ωρου βάσεως κάθε μέρα πλην Μεγάλης Παρασκευής) και εκεί που σκεφτόμουν «πιο καλή η μαναξιάαα» νάσου και σκάει μύτη ένας αναμαλλιασμένος τύπος φορώντας τις πιτζάμες του (!) και λέει λαχανιασμένος "το 16 το 16" και βάζει ένα 500αρι στο 16, μάλιστα κύριε μη μας δείρεις κιόλας, τοδαστονυπνομουπαλικαριθαβγει είπε απνευστί, no more bets please και φυσικά ΔΕΝ βγήκε το 16, αυτός τώρα έμεινε κάγκελο και αναψοκοκκίνισε τόσο που τον φοβήθηκα για συγκοπή, 5 λεπτά κοιταζόμασταν αμίλητοι σαν τεθλιμμένοι συγγενείς σε κηδεία και όταν έφυγε τρεκλίζοντας ξέρεις τι σκέφτηκα, ότι δεν ήταν όνειρο, αλλά εφιάλτης που μεταμφιέστηκε έτσι για να του κάνει πλάκα. 

2η ιστοριούλα, Τα αρρωστάκια:και αν έχω δει αρρωστημένες περιπτώσεις, εκείνη όμως που μου την έδωσε είναι η εξής, παθαίνει ένας άνθρωπος στην τουαλέτα συμφόρηση (αργότερα μάθαμε πως είχε βεβαρυμένη υγεία) και μένει κόκαλο, αίματα, εμετοί, κακό, φασαρία καταλαβαίνεις τώρα. Έρχεται το ΕΚΑΒ, ψιλοπανικός, μια συνάδελφος δίπλα μου είχε χλομιάσει, οι υπόλοιποι συνάδερφοι είχαν αποσυντονιστεί πλήρως και ευτυχώς βγάζει μια ανακοίνωση η διεύθυνση, ότι σταματάνε για 2 ώρες τα παιχνίδια. Ήμουνα σε τραπέζι blackjack και ομολογώ ότι έβγαλα στεναγμό ανακούφισης και πήρα να μαζεύω το τραπέζι, άνθρωπος πέθανε γαμώτι μου όχι πεκινουά και έγινε το σώσε, "μα τι πράγματα είναι αυτά να σταματάμε το παιχνίδι στη μέση λέει!" η μια τσουρόγρια "έλα ρε φίλε μέσα στη ζωή είναι αυτά δεν είναι λόγος να σταματάμε τώρα!!" λέει ο έτερος τσουρόγερος, "εγώ λέω να παίξουμε στη μνήμη του μακαρίτη!!!, είναι ταιριαστό!!!! σε καζίνο άλλωστε δεν πέθανε !!!!!" πετάγεται και τρίτος εξυπνάκιας και χαζογελάσανε όλοι. Πάλι καλά που ήρθε ο supervisor που πολύ ευγενικά τους εξήγησε ότι δε γινόταν να συνεχιστεί το παιχνίδι και επειδή ο πελάτης έχει πάντα δίκιο τους έδωσε και κουπόνια για να σαβουριάσουνε στο εστιατόριο. Η χειρότερη μέρα της δουλειάς μου.  

3η ιστοριούλα, Η τύχη του μεθυσμένου: Σαββάτο βράδυ και έκανα blackjack, σκάει μύτη μια κουκλάρα, τέλεια ντυμένη, τέλεια στολισμένη και τέλεια μεθυσμένη, αν της έβαζες σπίρτο στο στόμα γινόμαστε όλοι μπουρλότο! Θρονιάζεται, ρίχνει 2000 ευρά και ξεκινάει ένα παιχνίδι της παλαβής, η τύπισσα αν έχεις το Θεό σου έπαιζε όχι για να κερδίσει αλλά για να βγάλει στρογγυλό 21 και το έβγαζε συνέχεια, να οι 2 άσσοι, να η φιγούρα και άσσος, νά να έχει 20 και να ζητάει φύλλο και να βγαίνει άσσος και να μη σταματάει με τίποτα. Να μην τα πολυλογώ έφυγε με 50.000, δε λένε άλλωστε μην πιστεύεις τα «πάντα» του ερωτευμένου και το «ποτέ» του μεθυσμένου; Και πόσο δίκιο έχουνε… 

Ο φίλος μου λοιπόν βιώνει καθημερινά μια έκφανση του vivere pericolosamente, δηλαδή του ζην επικινδύνως που ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση. Γνώμη μου είναι ότι το αταβιστικό ένστικτο του κυνηγιού, οι συγκινήσεις που αυτό προσφέρει, η περιπέτεια, ο τυχοδιωκτισμός, η αναζήτηση του θησαυρού πες το Ελντοράντο, πες το φιλοσοφική λίθος, πες το ορυχεία του Σολόμωντα πες το ρουλέτα, βρίσκει διέξοδο και έκφραση μέσα από τον τζόγο. Και όπως όλα τα πάθη γίνεται πολύ εύκολα εμμονή. 

Καλύτερα από’μένα το λέει ο Ντοστογιέφσκι (Fyodor Mikhailovich Dostoevsky) στο περίπου αυτοβιογραφικό του έργο «Ο Παίκτης», «…Αυτό που μετράει είναι το παιχνίδι καθαυτό. Ορκίζομαι ότι η απληστία μου δεν έχει να κάνει με τα λεφτά, μολονότι ο Θεός ξέρει πόσο μεγάλη ανάγκη τα’χω». Ο πολύ μεγάλος αυτός λογοτέχνης ήταν χαρτόμουτρο ολκής, ευτυχώς για μας, καθώς «ξεπέταγε» τα μυθιστορήματα σαν τα φραντζολάκια για να ξεχρεώνει τα χρέη του τζόγου, τον περί ου ο λόγος «Παίκτη» τον έγραψε μέσα σε 26 μέρες διότι τον κυνηγούσαν οι πιστωτές. Τα αγαθά αποτελέσματα του χαρτοπαίγνιου στην καλλιτεχνική δημιουργία! 

Στα καθ’ημάς το αντίστροφο έγινε με τον μεγάλο θεατρικό ηθοποιό Μάνο Κατράκη και είναι κρίμα που εμείς οι νεότεροι τον έχουμε γνωρίσει από τυποποιημένους ρόλους (συνήθως του κακού) που έπαιζε στο σινεμά. Και αν αναρωτιέστε γιατί τους έπαιζε, η απάντηση είναι απλή, καθώς ανήκε στη χορεία των φιλίππων (εύσχημη ονομασία για τους αλογομούρηδες) και πιστός στο δόγμα «Τα’χασα στον Ιππόδρομο…και τώρα ποδαρόδρομο». Βλέπετε ο τζόγος είναι ακριβή γκόμενα και επειδή από το θέατρο κανείς δεν πλούτισε, έπεφτε στην αγκαλιά του Φιλοποίμενα Φίνου και έτσι από το Θέατρο, την Ποίηση και την Τέχνη έπαιζε τον δωσίλογο, χαμένο πατέρα του Πρέκα, τον γιατρό του Χατζηχρήστου και τον πατέρα της Λάσκαρη (η τελευταία [Δάκρυα για την Ηλέκτρα] από τις λίγες πιστεύω καλές). Δεν βαριέσαι εδώ άλλοι για τον παρά την πέφτουν σε γενικούς γραμματείς, το να παίζεις σε ταινίες είναι το λιγότερο. 

Μια και πιάσαμε την τέχνη, στη μουσική, το αγαπημένο μου είναι το αλληγορικό τραγουδάκι «The Gambler» του Kenny Rogers (1978) με στίχους Don Schlitz που πάει κάπως έτσι:

On a warm summer's evenin' on a train bound for nowhere,
I met up with the gambler; we were both too tired to sleep.
So we took turns a starin' out the window at the darkness
'Til boredom overtook us, and he began to speak.

He said, "Son, I've made a life out of readin' people's faces,
And knowin' what their cards were by the way they held their eyes.
And if you don't mind my sayin', I can see you're out of aces.
For a taste of your whiskey I'll give you some advice."

So I handed him my bottle and he drank down my last swallow.
Then he bummed a cigarette and asked me for a light.
And the night got deathly quiet, and his face lost all expression.
Said, "If you're gonna play the game, boy, ya gotta learn to play it right.

You got to know when to hold 'em, know when to fold 'em,
Know when to walk away and know when to run.
You never count your money when you're sittin' at the table.
There'll be time enough for countin' when the dealin's done.

Ev'ry gambler knows that the secret to survivin'
Is knowin' what to throw away and knowing what to keep.
'Cause ev'ry hand's a winner and ev'ry hand's a loser,
And the best that you can hope for is to die in your sleep."

And when he'd finished speakin', he turned back towards the window,
Crushed out his cigarette and faded off to sleep.
And somewhere in the darkness the gambler, he broke even.
But in his final words I found an ace that I could keep.

You got to know when to hold 'em, know when to fold 'em,
Know when to walk away and know when to run.
You never count your money when you're sittin' at the table.
There'll be time enough for countin' when the dealin's done

Τέλος και ο παλιός και καλός Τσιφόρος στη «Ραψωδία στο πράσινο» μας λύνει την απορία για το πώς στα κομμάτια ανακαλύφτηκε η ρημαδοτράπουλα «Ήτανε, λέει, μια βολά κι έναν καιρό ένας βασιλιάς της Κινεζίας και τον είχε πλακώσει η μουργέλα, όλο βαριώτανε. Τα πάντα του τα’χε. Και τα γυναικάκια του τα ξεγυρισμένα και τους μπακλαβάδες του και τις φούμες του τις τρελές και τα ούτια του και τα τσιφτετέλια του, άμα βαριώτανε φώναζε δέκα Κινέζους και έλεγε στα τσιράκια του «πιάστε τους ρε και κόφτε τους τα κεφάλια να κάνουμε χάζι». Έπιανε κι άλλους πενήντα και τους έριχνε να τους φάνε οι καρχαρίες να μη μένουνε νηστικά τα ψάρια του Θεού, όπως γουστάριζε βολευότανε, αλλά η μουργέλα αδερφέ μου τον πλάκωνε και δεν τον άφηνε να σηκώσει κεφάλι.

Βρέθηκε τώρα κι ένας τσόγλανος και το’βαλε στήμη «ν΄ανακαλύψω σου λέει τίποτις να σπάει κέφι η αυτού μεγαλειότητα γιατί έτσι που πάει από βαρεμάρα δε θ΄αφήσει κεφάλι για κεφάλι στους ώμους μας». Σκάρωσε το λοιπόν κάτι ζουγραφιστές φιγούρες και πάει και βαράει την πόρτα του βασιλιά.

Καλημέρα σας, κάτι σας έφερα.

Καλημέρα, τι έφερες;

Μια τράπουλα σπαθιά, μπαστούνια, καρά και κούπες.

Να την ζυγιάσω.

Τη ζύγισε ο μεγαλειότατος και πολύ τη βρήκε στα χεράκια του. Καλή ήτανε, βολικιά ήτανε, τραβήξανε μια κοντσίνα στα δεκαέξι με τον άνθρωπο, κέρδισε το λουκούμι και το υποβρύχιο ο βασιλιάς, καταευχαριστήθηκε. 

Τι γουστάρεις, το’χεις.

Πρώτα ένα φιρμάνι ν’ αφήνει το κεφάλι μου στο εντάξει.

Γράψτε γραμματικοί.

Το γράψανε οι γραμματικοί, «ο φέρων το παρόν δύναται να έχει το κεφάλι του και κανείς να μην του το πειράξει», υστερόγραφο «εξαιρείται ο πονοκέφαλος» και ξαναλέει το μαγκάκι 

Θέλω και ολίγα ψιλά ν’ανοίξω λουκουματζίδικο…». 

Αυτά τα λίγα (λέμε τώρα) περί τζόγου… 

Καλημέρα όλη μέρα