Ξύλινα Σπαθιά - Ένας κύκλος στον αέρα

1. Η Τελευταία φορά

Έχω ένα φίλο που όταν κρύβομαι
Με βρίσκει πάντα
Όπου κι αν πάω, μ' ακολουθεί σαν σκιά
Όταν του λέω, πως δεν αντέχω, πια να ζω για πάντα
Λέει, πες πως είναι η τελευταία φορά
 
Έτσι επιστρέφω πάντα
στη χώρα του πουθενά
Βγαίνω στους δρόμους πάντα
σαν να 'ναι η πρώτη φορά
 
Έχω ένα φίλο, που όταν κλαίω γελάει πάντα
Όταν γελάω κλαίει κρυφά
Γράφει ένα κύκλο στον αέρα, και μου λέει πάντα
Κάθε φορά είναι η τελευταία φορά

Νομίζω πως ακούω,   τον ήχο της φωνής σου
Κάποτε χόρευα μαζί σου   κάτω απ’τον ήλιο τέτοιο φώς
Θυμάμαι πώς κοιτούσες  πώς   μού λέγες πάρε με μαζί σου
 
Νομίζω πως ακούω   φωνές από τ’ αστέρια
Πέρασαν τόσα καλοκαίρια   χωρίς να καταλάβω πώς
Ανατινάζεται το φως    τις Κυριακές τα μεσημέρια
Πάρε με μαζί σου
 
Θέλω να ζήσω στ’ αλήθεια έστω μια φορά
Να ταξιδέψω στ’ αλήθεια έστω μια φορά
Να δω στα μάτια την τίγρη που όλο με κοιτά
Μες απ’ τα φώτα αυτής της πόλης που σκοτώνει για λεφτά
 
Που με σκοτώνει από αγάπη όπως με σφίγγει όταν ξυπνά
Κι ύστερα κλαίει μ’ αγκαλιάζει και μου λέει
Πάρε με μαζί σου
 
Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλη όλη όλη μέρα
Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλη μέρα
Νομίζω πως ακούω    φωνές από τ’ αστέρια
Φωνές από τ’ αστέρια
 
Νομίζω πως ακούω    φωνές από τ’ αστέρια

 

3. Στον Νότο

Τι ωραίο το λιγνό καλοκαιράκι των αθώων
Με τα κάτασπρα πανιά
Και με τα μάτια που γελάνε
Πότε άραγε να κλαίγαν
Τι ωραία που κοιτάνε τα ερείπια στο νότο
Πόσο εύκολα ξεχνάνε...
 
 
Τι ωραίο το λιγνό καλοκαιράκι
Που όπως παίζει γράφει δίχως να το ξέρει
Στον αέρα τ’ όνομά σου
Τώρα πού να ταξιδεύεις
Τώρα ποιος αστερισμός να σημαδεύει την καρδιά σου
Ποιον ξυπνάς με τα φιλιά σου

 4. Τι περιμένουν

Τώρα τελειώσανε τ' αστέρια, τα φεγγάρια, τα πουλιά
μονάχα αυτοί οι δρόμοι περιμένουν
Να τρέξω δίχως να με νοιάζει, με τα πόδια μου γυμνά
στη λεωφόρο που όλοι σπάζουνε γυαλιά
Στη λεωφόρο που όλοι σπάνε τον καθρέφτη τους γυαλιά
και περιμένουνε, ε, τι περιμένουν
 
Ήταν παράξενο το φως, το φως της Κυριακής
Σε τρόμαξε το σφύριγμα του τραίνου
τόσο βαθιά που κολυμπάς, δε σ' αναγνώρισε κανείς
Το ξέρω πως στο τέλος θα φανείς
Το ξέρω πως στο τέλος θα φανείς για να που πεις
πως ανασαίνουνε αυτοί που ανασαίνουν
πως ανασαίνουν
 
Δίχως να με νοιάζει, με τα πόδια μου γυμνά
στη λεωφόρο που όλοι σπάζουνε γυαλιά
Στη λεωφόρο που όλοι σπάνε τον καθρέφτη τους γυαλιά
και περιμένουνε, ε, τι περιμένουν

5. Ο ναυαγός

Ταξίδεψα όσο βαθύτερα μπορούσα μεσ' στις μέρες
Είδα γαλέρες, ψευτοπαντιέρες
και καπετάνιους που κερδίζουν τη ζωή τους με φοβέρες, λέρες
και τώρα ξέμεινα εδώ που στέκονται αιώνια ακίνητες οι μέρες
 
Είχα ξεχάσει πια ότι έψαχνα να βρω κάποια πατρίδα
ώσπου σε είδα
Σαν να μην είχες δει ποτέ σου ναυαγό
 
Εγώ ήθελα απλώς να πιω λίγο νερό, μα εσύ διψούσες
για τον απέραντο, βαθύ ωκεανό όλο ρωτούσες
Αν πέρασα απ' την ήπειρο των μάγων
Αν ξέρω να διαβάζω τον καιρό
 
Λίγο πριν χάσω τις αισθήσεις μου, πριν να παραδοθώ
σε ρώτησα ποιοι μένουνε εδώ
κι εσύ μου απάντησες, μέσα από τον καπνό
Κοιμήσου τώρα, έχουμε καιρό
Εδώ είναι το νησί των λωτοφάγων
 
Σ' ένα δωμάτιο με νεράιδες, κάτι χρώματα
μέσα από σήραγγες περνάγαμε και βγαίναμε
σ' ένα υπόγειο ωκεανό
Σε μια βάρκα οι ψυχές, αλλού τα σώματα
κι ένα βαρκάρη που όλο βιάζεται, Θεέ τι να πω
Αφήστε με ακόμα λίγο εδώ παρακαλώ
Εκατομμύρια σταλακτίτες σ' ουρανό χρυσή βροχή
και σταλαγμίτες κατ' εικόνα ομοιώματα πλανήτης γη
 
Είχα ξεχάσει πια τι έψαχνα να βρω...
 
Αυτή είναι η γη των λωτοφάγων...
 

6. Κοιτάζω τα σπίτια

Κοιτάζω τα σπίτια
Ώσπου ν' αρχίσουν να με κοιτάνε κι αυτά
Αλλάζουνε βλέμμα τη νύχτα
Κοιτάν σα χαμένα παιδιά
 
Και προχωράει αργά σαν αράχνη η νύχτα
Προχωράει, μα δεν πάει πουθενά
Μαζεύει ξανά στ' ασημένια της δίχτυα
τα παιδιά που θα μείνουν παιδιά
 
Κοιτάζω τα σπίτια
ώσπου ν' αρχίσουν να παίρνουν μπροστά μου φωτιά

7. Σαν εσένα

Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
ιστιοφόρο με τα πανιά του ανοιγμένα
Αυτούς που με οδηγούν στην καταιγίδα
σε κάθε αμμουδιά να τους χαρίζω μια πατρίδα
 
Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
ένα δεντράκι με τα κλαδιά του απλωμένα
Να μη λυπάμαι, να μην καταλαβαίνω
Αυτούς που με πετάνε στη φωτιά να τους ζεσταίνω
 
Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
έρημος φάρος πάνω σε βράχια φαγωμένα
Να 'χει χρόνια να περάσει από μπροστά μου το καράβι
Μα εγώ να αναβοσβήνω κάθε βράδυ
 
Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
περιστεράκι με τα φτερά του μαδημένα
Να στέκομαι μετά τις συμπληγάδες
και να κοιτάζω πώς περνούν του κόσμου οι φυγάδες

8. Πρέπει να έρθεις

Αυτοί που ξέρουν να πετάνε ψηλά
κάποιος μου είπε πως τρεκλίζουν στη γη
Αν η αγάπη δίνει φτερά
πες μου πώς βρέθηκα σ' αυτό το κλουβί
 
Έχω χιλιάδες κλειδιά που ανοίγουν καρδιές
μα δεν ταιριάζουν στην πόρτα της δικιάς μου φυλακής
Κάποιος πρέπει να με βγάλει πριν να 'ναι αργά
πρέπει να έρθεις,  μόνο εσύ μπορείς...
 
Αυτοί που φύγαν από καιρό στα βαθιά
απ' όσο ξέρω δε μιλούν πολύ
Έχουν κάτι παλιά, σκοτεινά φυλαχτά
που όλο τα στρέφουν στην ανατολή
Είδα χιλιάδες κεριά, αναμμένες καρδιές
στην καταιγίδα μιας φοβερής σιωπής
Όλες αυτές οι στιγμές,  σταγόνες μικρές
σταγόνες μιας μεγάλης βροχής ...
 
Αν έρθεις απόψε τη νύχτα, όλα τα αστέρια θα πέφτουν για μας
 
Είδα χιλιάδες κεριά, αναμμένες καρδιές
στην καταιγίδα μιας φοβερής σιωπής
Πρέπει να έρθεις πριν να 'ναι αργά
 

9. Χάρτινος ουρανός

Ζω σ’ ένα κόσμο από χαρτί
όταν χιονίζει όλοι μαζεύουν κομφετί
Κι όταν ρωτάω που θα σε βρω
Όλοι μου δείχνουνε το χάρτινο ουρανό
 
Ααααα
Μια απ’ αυτές τις νύχτες
που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι
Ααααα
Θα ανάψω μια φωτιά
και θα τη δεις όσο μακριά και να ’σαι
Θα κάψω αυτό το χάρτινο ουρανό
 
Έτρεξα μέχρι το σταθμό
Έψαχνα σαν τρελός μέσα στο πλήθος να σε βρω
Κάποιος μου είπε: μην αργείς
Ίσως να είναι αυτή η τελευταία βραδιά της γης
 
Ααααα
Μια απ’ αυτές τις νύχτες
που ονειρεύεσαι ασημένια τρένα
Θα ανάψω μια φωτιά
και θα τα δεις να τρέχουν δίχως φρένα
Θα κάψω αυτό το χάρτινο ουρανό
Βρήκα στην πόρτα μου χθες βράδυ
Κάτι λουλούδια από χαρτί
 
Χιονίζει πάλι στη χάρτινη πόλη
Στα χάρτινα σπίτια κοιμήθηκαν όλοι
Θα βάλω φωτιά στο χάρτινο αετό
Θα κάψω για πάντα τον παλιό ουρανό
 
Ααααα
Μια απ’ αυτές τις νύχτες...
... κάτι λουλούδια από χαρτί

10. Οι δαίμονες

Οι Δαίμονες που στέλνεις τελικά
Τα μπλέξανε τα μαύρα  κέρατα τους
χτυπάνε κάτω με μανία την ουρά τους
τι συμφορά...
του ενός η φλόγα καιει του αλλού τα φτερά
μυρίζω γύρω μου καμένα πλαστικά
δε θα πετάξουμε μαζί ποτέ ξανά
Α!...τα φτερά τους
το σπίτι που μου χάρισες να ζω
το έχτισες με πάγο και με χιόνι
σε ποια ανηφόρα το'χεις κρύψει να παγώνει
σε ποια οδό??
κάθε χειμώνα περιμένει να φανώ
μόλις ανάψω τη φωτιά μόλις ζεσταθώ
γίνεται διάφανο θυμάται το νερό
ύστερα λιώνει....
τον άνθρωπο που μ'εβαλες να βρω
τον βάζεις να μιλάει με τη φωνή μου
να λεει ψέματα πως θέλεις τη ψυχή μου
τι να του πω....
περπάτησα στους δρόμους σου καιρό
απόψε λεω να μη βγω
θα ονειρευτώ πως ταξιδεύω ένα πρωί
και είσαι μαζί μου