Σηκώθηκε και έτρεξε να με αγγαλιάσει, όπως κάναμε πάντα και να μου τα χώσει, με άπειρη αγάπη. Ο σύντροφός της, είχε στριμωχτεί στη μέσα πλευρά του τραπεζιού τους και τον φίλησα κάνοντας τα κλασσικά ακροβατικά που γίνονται σε αυτές τις περιπτώσεις, αγχωμένος μήπως και ρίξουμε κανένα μπουκάλι .. και μετά το αφεντικό θα μας έλεγε πως μια ζωή είμαστε το ίδιο ατσούπμαλοι και θα του λερώσουμε το καινούργιο μαγαζί. Μείναμε αρκετή ώρα μαζί Απίθανη, όπως πάντα. Συνεχίζει το σινεμά. Δεν το αφήνει.

Εκείνος αναγκαστικά μας είχε αφήσει μόνους. Τελικά, το βιβλίο του για τον Χρήστο, το δούλευε για τρία ολόκληρα χρόνια. Ετσι. Γιατί το ήθελε. Δεν ήταν εύκολη η αναμέτρηση. Επιστήθιος φίλος του βλέπετε ....

Τρία χρόνια ο ένας, και ο άλλος ο μαλάκας (όνομα και μη χωριό), που κάθησε 2 - 3 βράδυα και έγραψε κάτι σχετικό στο ίντερνετ, πήγε και το κατέβασε επειδή τουν την έδωσε η ιστορία με τα μπλογκς, τη διαδικτυακή κουλτούρα, τις κοινότητς και τα σχετικά. Μάλλον πρέπει τελικά, όλα κάπου να είναι. Ολα εχουν τη θέση τους και απο τη στιγμή που βγαίνουν, οφείλουν να παραμένουν ζωντανά. Εστω και σαν φαντάσματα. Θα έχουν ως υπερασπιστή τον Κωστή και άλλους τύπους σαν αυτόν που πασχίζουν για τρία ολόκληρα χρόνια και λένε πως .. δεν πρέπει να τα τρομάζουμε.

Εκεί ήταν και ο άλλος φίλος  Βρήκε τελικά εκείνη την γαμωταινία του, που μας είχε τόσο ταλαιπωρήσει και την έχει σε dvd. Βέβαια, εκτός από τον Χρήστο έχει φύγει και ο Παναγιώτης. Δεν θα γλυτώσουμε το κλάμα αν τη δούμε, αλλά, έτσι είναι αυτά. 

Θα ξαναμπούν λοιπον κάποια κείμενα που κατέβηκαν, όχι εδώ, αναγκαστικά, μη μπλέξουμε με μπλογκο-στόχους, μπλογκο-επαναλήψεις, συνεχόμενες αναρτήσεις κειμένων που έχουν αναρτηθεί στο παρελθόν και τέτοια .... Και γενικά, εκεί, θα μπαίνουν αυτά που δεν έχουν σχέση με την καθημερινότητα. Μία στο τόσο δηλ. και αν προκύψει κάτι καινούργιο, γιατί οι εποχές και οι προτεραιότητές μας αλλάζουν. Τo ποστ για το βιβλίο βρίσκεται εδω.

Ευτυχώς που δεν ήταν μπροστά, γιατί αν του έλεγα πόσο με επηρέασε και πόσο τον λάτρεψα εξαιτίας του βιβλίου του, .... θα άλλαζε κουβέντα. Μιά ζωή τελικά, αυτά τα παιδία μένουν τα ίδια. Αυτό το ζευγάρι.   Η αποθέωση της έννοιας των ξεχωριστών ανθρώπων, ή αποθεωση της σεμνότητας.

Τελικά είναι καλό το μαγαζί. Θα αλλαξει λίγο η μπάρα, και οι σχετικές δημοσκοπήσεις λένε πως δεν πειράζει και αν έχει μεγάλη τζαμαρία. Μιά χαρά. Και το αφεντικό αποδείχθηκε τέλειος dj, .. Ασε που, όποτε χρειάσθηκε στο πάρτυ της πρωτοχρονιάς, ξέφυγε από το ρόκ και έβαλε μέχρι λάτιν, και ... ντίσκο... Και τα έδεσε τέλεια ο άτιμος.

Πάντως είναι σε φόρμα. Αφού δεν με διαολόστειλε όταν του είπα πως μπορεί να κάνει τον dj σε γάμους, βαφτίσια, δεξιώσεις κλπ, ... εκείνων των εύπορων οπαδών της καλής μουσικής, αλλά αντιθετως μου τεκμηρίωσε πως είναι άλλο το ένα - αυτό που κάνει τώρα - και άλλο αυτό που του πρότεινα.

Αυτά λοιπόν... Τώρα, πότε θα ξαναγραφτεί τίποτα εδώ, ούτε κι εγώ ξέρω. Πάντως, πέρα από πλάκα, επειδή κατά διαστήματα μου αρέσει να γράφω, δεν είναι ότι πιο σωστό να εξιοποιεί κανείς τα μπλόκς άλλων κάνοντας σχόλια, εφόσον έχει κάτι να πεί από μόνος του (όποτε και αν το έχει και αν του βγαίνει).

Από την άλλη, όσο και αν η "διαδικτυακή" κουλτούρα δεν με τρελαίνει πλέον ιδιαίτερα, προέκυψε και ένα θέμα "ηθικής" Τα μπλογκς και οι άνθρωποι του ΜΗ, ήταν ένα ποιοτικό κομμάτι της ζωής μου. Δεν είναι σωστό να διαγράφεται. Ετσι κι αλλοιώς, κανείς δεν χάνει τίποτα. Αν και η αλήθεια είναι πως, χωρίς την Αννα, την Νεκταρία, τον Αντώνη και άλλους, η καθημερινότητα του ΜΗ κάτι χάνει.

Αλλά τελικά, ... αν κάποτε βυθιστήκαμε στον υποκειμενικό μας κόσμο ... όπως λέει και ο Κωστής στο βιβλίο του, δεν χρειάζεται να το γενικεύουμε. Για μένα μπορεί να λείπουν κάποια πράγματα, για άλλους όμως όχι. Και οι σκέψεις, οι ιδεές των ανθρώπων εξακολουθούν να ξεδιπλώνονται. Αυτή είναι η μία πλευρά της γοητείας των μπλογκς.

Τι σου είναι αυτές οι γιορτές.... Σε κάνουν και ανεβάζεις μπλογκς.