Νομιζω  οτι  ηρθε  η  ωρα  που  περιμεναμε  ,οτι  αγαπουσαμε  αυτο  εμεινε.Σαν αγγελος φωτεινος και  καθαριος σηκωθηκες ξαφνικα μεσα  στην  ανοιξη  που  στολιζε  την  ψυχη  μου.Εσυ ,μου  εγνεψες να  σακολουθησω στο  ηλιοβασιλεμα χωρις  να  με  φοβισεις  ,χωρις να  με  πονεσεις."Ειναι  αργα  μικρε  μου  ελα  να  ξαποστασεις" .Ηταν  μακρια  και  εισαι  κοντα  ,ηταν  αργα  και  ειναι  τωρα,ηταν χρονος  και  εγινε  μια  ζωη.Ορκος  βαρυς  της  μοναξιας  η  λυπη  μα  ακομη  και  ο  πονος  πια  χαιρεταει και  σκορπαει  τριανταφυλλα διαφορων  χρωματων  και  εσυ  κοιτας  και  τακολουθεις  γιατι  σαυτον  τον  δρομο  ηρθες  χωρις  ναρνηθεις.Μπηκα  στης  καρδιας  μου  το  αμπαρι  και  το  εκαψα ...σαλπαρα  ,κουραστηκα  αλλα  σαλπαρα.Ταξιδι  μακρινο μεναν προορισμο  ,την  πολη  με  τις  ανεμωνες  .Εκει  που  ο  ανεμος  δεν σκορπαει  ,εκει  που  η  βροχη  δεν  διαλυει ,εκει  που  η  φωτια δεν  καιει  ,εκει  που  το  νερο  δεν  πνιγει .Εκει  λοιπον  ,,στην  πολη  με  τις  ανεμωνες  θα  χαθω...

ΓΙΑ.....