Δεν είναι πολλές μέρες και συγκεκριμένα τα Χριστούγεννα, που μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω λίγες μέρες την φύση της ορεινής Ναυπακτίας. Δεν έχει σημασία το χωριό, όμως ανέπνευσα καθαρό οξυγόνο μέσα στα έλατα, τις βελανιδιές, τους κέδρους. Περπάτησα για ώρες μέσα στο δάσος μέσα στην ομορφιά, μέσα στη γαλήνη και την ησυχία του χωριού. Γέμισα με όμορφες εικόνες ανάμεσα σε μεγάλα έλατα αλλά και μικρά ελατάκια που ξεπετάγονταν γύρω σου, πολλά μαζί, σαν σφιχταγκαλιασμένα αδελφάκια και ασυναίσθητα πήγε το μυαλό μου στην κοπή αυτών των δέντρων για την ικανοποίηση κάποιων που έχουν το φετίχ να μην βάζουν σπίτι τους οτιδήποτε ψεύτικο. Θα μου πείτε τι σε έπιασε τώρα εφόσον αυτά τα καλλιεργούν για αυτό το σκοπό και κάτι τέτοια. Καλό το άλλοθι μα ποιος ελέγχει κάτι σε αυτή τη χώρα? Μήπως και αυτά που καίγονται εμείς δεν τα έχουμε φυτέψει και που θα μείνει δέντρο φυσικό σε λίγα χρόνια όπως το πάμε με τις φωτιές κάθε καλοκαίρι?

Είναι μια εικόνα όμως που με ενοχλεί και τη συνάντησα σήμερα πηγαίνοντας για δουλειά, γύρισα πίσω σταμάτησα τη μηχανή και ιδού το αίσχος, μα θα το έχετε δει και σεις, θα προσβάλει την αισθητική σας το γνωρίζω. Η ομορφιά πεταμένη στα σκουπίδια του σύγχρονου καταναλωτή, από κάποια βουνοπλαγιά που έστεκε, στο σαλόνι του κυρίου και της κυρίας ... τάδε, στολισμένο σαν πόρνη σε επαγγελματική έξοδο και τέλος πέταμα στο δρόμο.

Πρέπει να μπει ένα τέλος ? ...