Ω ναι! Πέρασε αυτή η αχαρακτήριστη βδομάδα! Πάλι καλά!

Τον τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι να σηκωθώ απ'το κρεβάτι...νιώθω ένα πλάκωμα, έναν συνεχή κόμπο στο στομάχι, μία ανερμήνευτη αγωνία...

Επίσης, νιώθω ενοχές όποτε αντικρίζω μία φίλη μου. Πρέπει να νιώθω ενοχές. Δεν έχω φερθεί καλά. Τουλάχιστον έτσι μου δίνει να καταλάβω η στάση της. Ίσως θεωρώ κάποια πράγματα αυτονόητα, ίσως πάλι να είναι και η ιδέα μου...ρε γλυκό μου γιατί δεν μου λες τι έχεις να ηρεμήσω κι εγώ λιγάκι; Μια χαρά ήμασταν, τι έχει αλλάξει;

Μπλα μπλα μπλα...

Και κλείνω με έναν στίχο που τις τελευταίες μέρες γυρίζει στο μυαλό μου από τον Τελευταίο Σταθμό του Σεφέρη

"Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε"

Ποτέ μου δεν υπήρξα πιο σίγουρη γι'αυτό. Όλοι βαδίζουμε στο σκοτάδι γιατί απλά χάσαμε το φως...