Μεγαλώνοντας, δεν θυμάμαι καμιά περίοδο της παιδικής ή εφηβικής ηλικίας, που να μην είχαμε στο σπίτι ή στην αυλή ένα γάτο ή κάποιο καναρίνι/παπαγάλο. Για κάποια χρόνια, μάλιστα είχαμε και σκυλί. Τα πουλιά, τα ελευθερώναμε, τα γατιά μας ήτανε πάντα αρσενικά, έτσι έφευγαν για άλλες γειτονιές, η Λίντα πέθανε πριν πέντε χρόνια. Και από τότε, τίποτα. Δεν άντεχε η μαμά μου τη σκέψη, να μεγαλώσει άλλο σκυλί ή γατί, για να φύγει κι αυτό.

Ως την Παραμονή των Χριστουγέννων…

Έρχεται σπίτι ο Ν, ο μεγάλος μου αδερφός και θέλει να βγούμε στον κήπο, να δω κάτι… Ο νους μου πήγε σε αυτοκινητοειδή, και γκρίνιαξα… όμως το χαμόγελό του, το αναγνώρισα. Ήταν αυτό, που φορούσα κάθε φορά που κουβαλούσα στο σπίτι κάποιο μισοπεθαμένο γατάκι. Χαμόγελο αμυντικό και πονηρό μαζί, χαρούμενο και φοβισμένο συνάμα…

  Έξω, ένα κουταβάκι ήταν σχεδόν σε στάση εμβρύου. Φοβισμένο. Δεν πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα, το πήρα στην αγκαλιά μου και το χάιδευα. Ο παπάς μας δεν ήθελε και πολλά για να πειστεί να το κρατήσουμε. Η μάμμα όμως;

Επέστρεψε σπίτι μετά από δέκα λεπτά… Με το που με είδε, θύμωσε. Αναγνώρισε το χαμόγελο;  Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και άρχισε…

-          Αν μου έφερες κάττο, να τον πάρεις πίσω! Μεγάλη κοπέλα και να μου βουράς ακόμα τους κάττους!

-          Αυτή τη φορά, εγώ εν έκαμα τίποτα!

-          Ο παπάς σου; ’ντρο εν θέλω κάττο! Θα μου καταστρέψει τα έπιπλα. Θα μου φάει τα λουλούδια! Εννα φύει μόλις μεγαλώσει! (Να και η πληγή)

-          Μα ένναιν κάττος!

-          Ούτε κάττα θέλω!

-          Ούτε κάττα είναι.

-          Καττούιν;

-          Όι… κουτάβι…

-          Μα σχύλλον; Όι! ΌΟΟΟΟΟΟΙ είπα! Δεν τον θέλω! Να τον φύετε!

Το μωρό μας, είναι ένας Υπερφυσικός Μπεμπές! Τον πήρα για την πρώτη του εξέταση στην κολλητή μου, που είναι κτηνίατρος και έπεσε το γέλιο της αρκούδας. Όλα τα άλλα κουτάβια, να γαβγίζουνε, να χαλάνε τον κόσμο, και ο δικός μας τσιμουδιά! Να κρύβεται μέσα στο κουτί του.Στην εξέταση, στάθηκε φρόνιμος, έκλαψε μόνο όταν του βάλαμε το εμβόλιο και έφαγε 5-6 μπισκότα, που του έδωσε η έκπληκτη φίλη μου. Διότι πρώτη φορά είδε κουτάβι να τρώει μπισκότα…

Του γνωρίσαμε την Μ, μια όμορφη, κομψή και ψιλομύτα Πίντσερ  (μίνι Ντόπερμαν), και παρά το γεγονός ότι είναι πιο ψηλός της, με το που την είδε, έτρεξε στο σπιτάκι του.Τον έβγαλα έξω, και σε πέντε λεπτά την κυνηγούσε να παίξουν. Το μόνο αρνητικό, είναι ότι τώρα μιμείται την αεικινησία αυτής της ράτσας, και μας έχει πεθάνει στο τρέξιμο. Αν είδε ποτέ σας κάποιος, πως κινούνται αυτά τα σκυλιά, σαν τρελλά, τότε θα ξέρει πόσο γελοίο είναι να κινείται έτσι, ένα παχουλό κουτάβι σαν και το δικό μας.Το οποίο είναι και πανέξυπνο…(πω πω άρχισα να ακούγομαι σαν χαζομαμά!!!!)

 Μια νύχτα της περασμένης βδομάδας, γύρω στις 4 αναστατώθηκα από το κλάμα του. Κατέβηκα, βγήκα στον κήπο και το βλέπω παγιδευμένο στο ξύλινο φράκτη που του φτιάξαμε. Κρεμάμενο, με το κεφάλι μέσα σε μια από τις τρύπες που σχηματίζονται από τις χιαστές. Το ελευθέρωσα και από φόβο μην και όντως πνιγεί σε περίπτωση που ξανασκαρφάλωνε τον φράκτη, το έφερα στο δωμάτιό μου. Το παρατήρησε ο κύριος και την επόμενη μέρα, όλη μέρα όμως, ξάπλωνε στο τσιμέντο, έβαζε το κεφαλάκι του σε μια από τις χαμηλές τρύπες και έκλαιγε δυνατά. Τον είχαμε πάρει είδηση όμως, και τον γράφαμε. Δέκα λεπτά κρατούσε το κλάμα, μετά καταπιανότανε με κάτι άλλο, έπαιζε με τη μπάλα του, τίναζε την κουβερτούλα, γάβγιζε σε μια ξερή κολοκύθα…Και όταν ένιωθε πως κάποιος ήτανε έξω στην αυλή, έτρεχε, έβαζε το κεφάλι στην τρύπα και άρχιζε πάλι τα θέατρα...Την επόμενη μέρα, τυλίξαμε τον ξύλινο φράκτη με σύρμα, και μας έφυγε και ο φόβος μην πνιγεί στα αλήθεια, το καμάρι μας.

Δεν ξέρουμε ακόμα ποιός ήτανε ο ιδιοκτήτης του. Όμως το παράτησε μαζί με τα αδερφάκια του σε κάποιον γνωστό, γιατί δεν ήτανε καθαρόαιμο. Είναι λαμπραντόρ με κόλλει. Και να μην ήτανε δηλαδή, πάλι θα το λατρεύαμε!

Σο, τον λένε Μάγκνουμ και τα γενέθλειά του τα όρισα με την φίλη μου, στις 28 Οκτωβρίου...:) Λατρεύει το γάλα, όταν το βλέπει κάνει σλουρπ και θέλει συνέχεια παρέα για παιχνίδια.. τα οποία μαθαίνω τώρα μόνο μέσω τηλεφώνου και msn.

Στη φώτο, έξω από τα παιχνιδιάρικα νερά του, αφού του φορέσαμε την στολή του ’η Βασίλη...