Τις τελευταίες μέρες και πιο συγκεκριμένα  από τη στιγμή που ο Ζαχόπουλος αποφάσισε να διαπιστώσει αν  ο νόμος της βαρύτητας έχει πρακτική εφαρμογή στην καθημερινή ζωή, έχει στηθεί ένα ωραίο πανηγυράκι που το τρώμε στη μάπα καθημερινώς, τι αναλύσεις, τι παράθυρα, τι άρθρα, τι εκπομπές τι talk show, τι ο Τσοβόλας πάλι ως δικηγόρος, ένα Ειδικό Δικαστήριο μας μένει ακόμη για να δέσει το γλυκό (αλήθεια λέτε τα DVDιά να τα βάλανε μέσα σε pampers;),

Δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση να κριτικάρω το θέμα καθαυτό, μάλιστα μου τη σπάει η κακεντρέχεια των λοιπών αμόλυντων παρθένων της δημόσιας ζωής που πετροβολούν έναν σκοτωμένο (άσχετα αν επιβιώσει βιολογικά), μα καλά κανείς από δαύτους δεν έχει ακούσει ότι «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει»;

Το θέμα όμως που για μια ακόμη φορά αναδεύεται από πίσω είναι η δύναμη του Τύπου και όταν μιλάμε σήμερα για ΜΜΕ μιλάμε για προπαγάνδα μεν, αλλά μια προπαγάνδα μεταμφιεσμένη με το μανδύα του φιλελευθερισμού (χα), της πολυφωνίας (2χα), του πλουραλισμού (3χα), της διαφάνειας (πολλά χα), και της ελεύθερης κοινωνίας πολιτών (εδώ πια πνιγήκαμε στο χάχανο).

Καθότι μου αρέσουν οι αλληγορίες και μέσα από τη μελέτη της ιστορικής συνέχειας μπορώ να καταλάβω λιγάκι και το σήμερα, πιστεύω ότι η έννοια της προπαγάνδας, δηλαδή του καταιγισμού των αισθήσεων με εικόνες και μηνύματα, της έμμεσης προβολής του αμοραλισμού, της νάρκωσης των συνειδήσεων, του ξεχειλώματος της εγωπάθειας και του ναρκισσισμού και πολλών άλλων φαινομένων κοινωνικής παθογένειας, βρίσκεται στην κυρίαρχη εκείνη θέση που κάποτε οραματίστηκε για τα ΜΜΕ ο άνθρωπος εκείνος ο οποίος πρώτος μετουσίωσε την προπαγάνδα σε μια πολιτική, οικονομική και κοινωνική δύναμη, ο κύριος Γιόζεφ Γκαίμπελς (Joseph Goebbels).

Τον έχετε ακουστά πιστεύω όλοι τον κύριο Υπουργό Διαφωτισμού και Προπαγάνδας του Γ’Ράιχ (Volksaufklärung und Propaganda-πετυχημένος πάντως αυτός ο Διαφωτισμός δεν μπορείς να πεις) και να μην τον έχετε όλο και κάπου θα έχετε ακούσει τους όρους γκεμπελισμός ή γκεμπελίσκοι που συχνά πυκνά εξαπολύουν οι περί ου ο λόγος κόρακες αναμεταξύ τους και είναι ίσως από τα λίγα σημεία ειλικρίνειας (οι αλληλοκατηγορίες δηλαδή) που μπορεί να έχει σήμερα μια δημοσιογραφική κουβέντα.

Ο Γκέμπελς λοιπόν ήταν ο πρώτος επιστήμονας, μην πω και καλλιτέχνης στο θέμα χειραγώγησης του πλήθους, δημιουργίας εντυπώσεων και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, βλέπετε δεν ήταν απλά δημαγωγός ή καλός ρήτορας αλλά ο μαέστρος ενός πρωτοφανούς στα χρονικά μηχανισμού προπαγάνδας. Οι αρχές με τις οποίες στήριξε αυτό τον μηχανισμό βλέπω καθημερινά πια να έχουν γίνει κάτι σαν ευαγγέλιο για τα σημερινά ΜΜΕ.

Ας τις κατηγοριοποιήσω λιγάκι,

1ον. Βασική αρχή ενός homo-media είναι να έχεις απωθημένα, κόμπλεξ ή ακόμη καλύτερα μίσος απέναντι στην κοινωνία και να το επιδεικνύεις σε κάθε περίσταση. Ο Γκέμπελς ήταν κοντοστούμπης και με κουσουρεμένο το ένα του πόδι. Αποτέλεσμα, καρπαζοεισπράκτορας στο σχολείο και ανίκανος προς υπηρεσία στο στρατό. Συνέπεια, άσβεστο πάθος να αποδείξει την αξία του σε μια κοινωνία που τον περιγελούσε και φυσικά δεν αναρριχήθηκε στην κορυφή με διαλογισμό και καλούς τρόπους στο τραπέζι. Θυμάμαι επ’αυτού και μια αμερικάνικη γελοιογραφία όπου ένας σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού λέει σε μια μαμά για τον κανακάρη της «κυρία μου ο γιός σας είναι βίαιος, αντικοινωνικός, χείριστος μαθητής, τραμπούκος και καρφί και ως εκ τούτου πιστεύω ότι μπορεί να γίνει λαμπρός δημοσιογράφος».

2ον. Να έχεις σεξουαλικές ορμές ενός καλογέρου του Μεσαίωνα. Ο Γκέμπελς είχε λέγειν, είχε υψηλή μόρφωση, και ήταν πανίσχυρος ως Υπουργός του Ράιχ (σήμερα τόσο ψηλά δεν θα έφτανε, το πολύ-πολύ να γινότανε γενικός γραμματέας στο Υπουργείο Πολιτισμού), δεν άφηνε ούτε θηλυκιά γάτα απείραχτη και για μια Τσέχα καλλονή (Τσέχα=καλλονή) μάλιστα πήγε να αυτοκτονήσει (κοίτα να δεις φίλε μου, απόπειρα αυτοκτονίας για πήδημα [όχι για ψύλλου]). Άξιο παρατήρησης ότι όλες οι ηγετικές φυσιογνωμίες των ΜΜΕ, αν και δικτάτορες στην καθημερινή τους συμπεριφορά αποδεικνύονται πολύ δημοκράτες στην επιλογή ερωτικών συντρόφων μην αφήνοντας κανένα φύλο παραπονεμένο.

3ον. Να συγκεντρώνεις την εξουσία ούλη στα χέρια σου, ίνα ικανοποιηθεί το αρχαίο ρηθέν «ενός ανδρός αρχή». Ο Γκέμπελς έλεγχε τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο, τα περιοδικά, τα βιβλία, τις κινηματογραφικές ταινίες, τα επίκαιρα, τις ρεκλάμες, τις εκθέσεις τέχνης, τη μουσική, τα συνθήματα στους τοίχους, το ταχυδρομείο, τα τσάγια των φιλανθρωπικών οργανώσεων και οι φήμες λένε και τα ραβασάκια στα σχολεία. Όλοι οι δίαυλοι, ενημέρωσης, κουλτούρας, καλλιτεχνικών ρευμάτων, άπαντα τα πάντα με λίγα λόγια στα χέρια του. Έτσι ελέγχανε την ενημέρωση ΤΟΤΕ, ενώ σήμερα μπαααα δεν γίνονται τέτοια πράγματα, Πιπέρι! Πιπέρι!

4ον. Να γίνεσαι όχι απλά από κλητήρας δήμαρχος, αλλά άμα λάχει ν’αγοράζεις και το δημαρχείο, όχι τίποτε άλλο, αλλά να μην την σπάσεις και σ’όσους έχεις άχτι απ΄όταν ήσουν υπαλληλάκος; Αλλιώς δεν έχει και γούστο το πράγμα. Και φυσικά αυτό συνεπάγεται και φράγκα στο ταμείο, ο Γκαίμπελς από φτωχοδιάβολος που κυνήγαγε τα μάρκα με την απόχη, έφτασε στα καλά του να καθαρίζει και 300.000 μάρκα το χρόνο και επειδή τότε δεν είχαν ανακαλυφτεί τα νησιά Καϋμάν, οι off-shore εταιρείες και τα ρέστα, αλλά και έπρεπε σαν τη γυναίκα του Καίσαρα να φαίνεται τίμιος βιοπαλαιστής, τα δικαιολογούσε από τα άρθρα που έγραφε, τις συμβουλές που έδινε, το μισθό του, το υπόγειο δυάρι που θα΄χε στην strasse-κάτι του Κάτω Βερολίνου (πώς λέμε Κάτω Πατήσια) κληρονομιά από τη θεία του, επειδή ήταν ομορφόπαιδο και τα λοιπά γραφικά που λέει κάποιος για να δικαιολογηθεί μπροστά σε ένα τσούρμο ηλιθίων, απόλυτα βέβαιος ότι θα γίνει και πιστευτός από πάνω.

5ον. Και το καλύτερο να τρως κόσμο και κοσμάκη. Η δύναμη είναι σαν τις βόμβες, ποιος ο λόγος να την έχεις αν δεν την χρησιμοποιείς κιόλας; Η δύναμη της συκοφαντίας, η σπίλωση των συνειδήσεων, οι εκβιασμοί, η κάθε λογής βία και οι δημοσιογραφικές (κατά)δίκες είναι η πεμπτουσία και το βαρύ πυροβολικό της 4ης (και πιο δυνατής) Εξουσίας. Βλέπεις παντού και πάντα θα χρειάζεται αφενός να καταστρέψεις τους φίλους (πρώτα αυτούς, γιατί αν δεν πειράξεις τον φίλο ποιόν θα πειράξεις τον εχθρό σου;) συνεργάτες και συναδέρφους και μετά τους δυνάμει εχθρούς, είτε για να τους φας τη θέση, είτε γιατί είναι ενοχλητικά δυνατοί. Και μάλιστα οφείλουν όχι απλά να καταστραφούν, αλλά πρωτίστως να καταρρακωθούν ηθικά ως εξιλαστήρια θύματα για να επιτευχθεί η ΚΑΘΑΡΣΗ, την οποία και θα πετύχεις εσύ. Παλιό το κόλπο και δοκιμασμένη η συνταγή και ο Γκέμπελς την εφάρμοσε αφειδώς ατιμάζοντας και στηλιτεύοντας σε επίπεδο συνείδησης κάθε επικίνδυνο φίλο και κάθε αντίπαλο ή εχθρό του καθεστώτος. Ενώ σήμερα ας πούμε κάτι τέτοιο θα΄ταν ανήκουστο.

6ον. Λέγε, λέγε, λέγε, όλο και κάτι θα μείνει. Βασική αρχή της επικοινωνίας που διδάσκεται και σήμερα στα Πανεπιστήμια με τον Γκέμπελς πρώτο και άτυπο καθηγητή της, διαχρονική (απ)αξία.

 7ον. Και για να τελειώνουμε, η αυτονόητη απόκρυψη της αλήθειας, το πλασάρισμα μιας (βολικής) εικονικής πραγματικότητας και ο φανατισμός που μόνο ένας δημοσιογράφος ο οποίος θα φτάσει στο σημείο να πιστεύει στα λόγια του, μπορεί να έχει. Στην ιστορία έχουν μείνει οι φλεγόμενοι λόγοι μέσα στα καθημαγμένο Βερολίνο για προάσπιση του δυτικού πολιτισμού από τους εξ’ανατολών βαρβάρους και ακόμη πιο εντυπωσιακό το γεγονός ότι υπήρχαν ακόμη άνθρωποι αρκετά κολλημένοι από τη σαγήνη της προπαγάνδας, ώστε αδυνατούσαν να συνειδητοποιήσουν το προφανές και αποζητούσαν μέχρι και την τελευταία στιγμή το γοητευτικό ψέμα. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω ποιός είναι ο χειρότερος; Ο κακός ή όσοι τον ακολουθούν;  Σήμερα να γίνεται το ίδιο; Ή καλύτερα χέζει η φοράδα στ'αλώνι;

Λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν κωμωδία ή σαν τραγωδία, αν ισχύει το πρώτο δεν πιστεύω να έχει κανείς τη διάθεση να γελάσει με το αστείο.

Την καλησπέρα μου σε όλους και καλό ΣΚ