Σήμερα παρατήρησα πόση τρέλα επικραττεί στην πόλη που ζω...

Όλοι τρέχουν σαν τρελοί, πέφτουν πάνω σου, σε σπρώχνουν και δεν σου λένε ούτε ένα συγνώμη.

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι πολυσύχναστοι δρόμοι. Πάντα νιώθω ότι όλοι με κοιτούν επικριτικά, σαν να μου λένε ότι δεν ανήκω μαζί τους, ότι έπρεπε να μείνω κλεισμένη μέσα.

Με φοβίζει το πλήθος...

Σκέφτομαι ότι αν μπορούσα να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω, θα εξαφανιζόμουν από αυτόν τον τόπο και δεν θα ξαναγυρνούσα ποτέ...

Έχω σιχαθεί να ανοίγω την τηλεόρασή μου και να πέφτω πάντα πάνω στα ίδια και τα ίδια...

Μέρα με τη μέρα στεριώνει μέσα μου η βεβαιότητα ότι τίποτα δεν θα μας σώσει από τα στοιχειά της εποχής...θα μας καταπιεί το σκοτάδι...και το κακό είναι ότι θα είμαστε όλοι ζωντανοί για να το ζήσουμε...

Όλα όσα χρειάστηκαν χρόνια για να φτιαχτούν εξαφανίζονται ένα ένα...όλα σβήνουν σαν τον καπνό...

Αν εσείς θεωρείτε ότι ζούμε σε ικανοποιητικές συνθήκες τότε είστε ή πολύ αισιόδοξοι ή πολύ εκτός τόπου και χρόνου!

Μέρα με τη μέρα καταριέμαι τον τόπο που ζω. Όχι επειδή δεν τον αγαπώ, αλλά επειδή αυτός δεν με αγαπά. Δυστυχώς έπεσε στα λάθος χέρια! Δεν πολιτικολογώ, όχι απόλυτα τουλάχιστον. Όλοι μας καταστρέψαμε τη χώρα μας. Ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο!

Και ναι, είμαι μόλις 16 και ήδη σκέφτομαι πότε θα μπορέσω να φύγω από δω, πότε θα μπορέσω να μείνω κάπου αλλού για να ζήσω σαν άνθρωπος, για να με υπολογίζουν, για να μετράει η αξία μου.

Και σε όποιον τα πω αυτά θα μου πει "Μα είσαι μικρή ακόμα! Τι ξέρεις εσύ για τέτοια πράγματα;"

Κι όμως ξέρω! Ξέρω ότι δεν θέλω να περάσω την ζωή μου σε αυτήν την παρωδία κράτους! Ξέρω ότι έχω βαρεθεί κάθε μέρα να με τρώει η απελπισία.

Τα πάντα γύρω μου διαλύονται...σαν τον καπνό...

Και όλα αυτά γράφτηκαν υπό τους ήχους του Heroin των Velvet Underground...