Πόλεμος & Ειρήνη

Αν και δεν έχουμε μιλήσει στο παρελθόν γι’ αυτό, είμαι ερασιτέχνης φωτογράφος με υπέρ-εικοσαετή εμπειρία και περισσότερες από 5.000 θεματικές φωτογραφίες τραβηγμένες με το χέρι μου. Έχω λάβει μέρος σε διαγωνισμούς και, αν και δεν έχω διακριθεί σε κανέναν, η εμπειρία της συμμετοχής έχει τη σημασία της. Πιστεύω ακράδαντα πως μια φωτογραφία ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, όπως επίσης και πως η φωτογραφία είναι το μεγαλύτερο βήμα του ανθρώπου προς την αθανασία.

Ίσως έχει πέσει στην αντίληψή σας μια σειρά με φωτογραφικά λευκώματα που κυκλοφορεί από μια εφημερίδα (νομίζω τα ΝΕΑ), με ανεξάρτητη πώληση από αυτήν. Το κάθε ένα από αυτά πραγματεύεται κι ένα φωτογραφικό θέμα. Είναι το δεύτερο σετ που κυκλοφορεί από αυτή τη σειρά και λόγω της σχέσης μου με τη φωτογραφία έχω όλα λευκώματα μέχρι στιγμής και βεβαίως θα αποκτήσω και τα υπόλοιπα μέχρι την ολοκλήρωση της σειράς.

Το λεύκωμα που πήρα σήμερα στα χέρια μου, έχει τίτλο «Πόλεμος & Ειρήνη».

Κοντεύω τα ‘40’ πλέον κι έχω δει αρκετά πράγματα στη μέχρι τώρα πορεία μου επάνω στη γη. Για πολλά από αυτά που έχω ‘δει, έχω μεταφέρει τα συναισθήματά μου στο χαρτί.

Αυτή τη φορά όμως δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω την ανάγνωση / θέαση του λευκώματος και δεν ξέρω αν κάποια στιγμή θα το καταφέρω. Οι εικόνες αυτές, που μπορεί να τις βλέπω κάθε μέρα στις ειδήσεις, μαζεμένες σ’ ένα λεύκωμα, μου προκάλεσαν καταιγισμό συναισθημάτων με αποτέλεσμα να κλείσω το λεύκωμα πριν το δω ολόκληρο. Δεν θυμάμαι στο παρελθόν να έχω νιώσει έτσι κοιτάζοντας μια ζωντανή εικόνα, ή μια φωτογραφία, ή διαβάζοντας ένα κείμενο ή μια λεζάντα.

Πατέρας δύο παιδιών πλέον και ευαισθητοποιημένος απέναντι στα παιδιά όλου του κόσμου, πολύ πριν αποκτήσω δικά μου παιδιά, δεν βρίσκω λόγια να σας μεταφέρω τη φρίκη που νιώθω μπροστά σε μια φωτογραφία, στην οποία ένα παιδί περιφέρεται ανάμεσα σε πτώματα, ψάχνοντας κάτι που πιθανότατα τα δικά μου μάτια δεν μπορούν να δουν.

Προσπαθώ να αξιολογήσω την κατάσταση και συνειδητοποιώ το εξής:

Δεν είναι αποτροπιασμός, τελικά είναι φόβος.

Φοβήθηκα να κοιτάξω παρακάτω.

Φοβήθηκα να κοιτάξω την καθημερινότητα μεγάλου τμήματος του πληθυσμού της γης, μαζεμένη σε ένα λεύκωμα και ακόμη, δε φαντάζει πλέον τόσο μακρινή κατάσταση. Ίσως μάλιστα να είναι πολύ πιο κοντά από την απόσταση που χωρίζει τα μάτια μου από το φωτογραφικό λεύκωμα.