...  Πάνε τόσα και τόσα χρόνια που γνωριζόμαστε... σχεδόν απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου... Και δεν τα κατάφερνα ποτέ ,σχεδόν, να σας πω για τόσα και τόσα δικά σας μικρά "πρέπει" και "θέλω", που αποτύπωνα βαθειά μου... Το αντριλίκι, αλλα και τα λάθη σας...  τις αρετές και τα κουσούρια σας... την αγάπη σας, αλλα και την απαρέσκειά σας, όταν δεν πλησίαζα σε πρότυπα που θεωρούσατε βασικά...

   ...και μεγάλωνα... μεγάλωνα...                                                                         

   Δεν συμφωνούσα πάντα μαζί σας, ξέρετε...  απο κάποιο σημείο και μετά, σας υπερκέρασα, μάλιστα... μάλλον αυτό να ήταν και το φυσιολογικό, μιάς και πάντα πρέπει να ξεπερνάμε τα παλιά όρια, και να προσπαθούμε για κάτι το καλύτερο...

    Σας καταλόγισα αφέλειες και λάθη... Ποτέ,μα ποτέ εσκεμμένα, όμως υπαρκτά... Δεν θα μπορούσα όμως ποτέ να σας κατηγορήσω για τα δικά μου λάθη, και τις ανεπάρκειές μου... Θα ήταν σαν να σας είχα προδώσει... Κράτησα μόνο την απλοική σας αφοσίωση... την χωρίς όρια αγάπη σας, τον  αγώνα που δώσατε, χωρίς όρους και επιτηδεύσεις... έτσι απλά, όπως με αγαπήσατε και σεις... και όσο ο κλοιός σφίγγει       γύρω σας, τόσο με πιάνει ένα παράπονο, και ένα άχτι με τον ίδιο μου τον εαυτό...          γιατί όταν ήρθε μοιραία ο καιρός που σας άφησα πίσω μου, κουβαλώντας σας μέσα μου, δεν έκατσα να σας αντιμετωπίσω όπως βαθειά θα επιθυμούσατε,κύριε Τάκη...και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που μου έχω κοστίσει τόσο ακριβά...

    Ησασταν πάντα ολιγαρκής... οι μικρές σας χαρές, ποτέ δεν θα μπορούσαν να διεκδικήσουν δάφνες ποιότητας... κουβαλούσατε όμως πάντοτε βαθειά σας, ένα κύτταρο αγνότητας, που φώτιζε τις φτωχικές σας νύχτες... Αυτό τουλάχιστον, μου το μεταλαμπαδεύσατε, και αυτό ακριβώς είναι που πληρώνω τόσα χρόνια, όπως το πληρώσατε και εσείς, κύριε Τάκη...

     Ζήσατε μια ζωή μίζερη και στερημένη, τόσα μπορέσατε, τόσα κάνατε, κάποιοι σας θεώρησαν ανεπαρκή, κάποιοι -ακόμα και δίπλα σας- σας θεωρούν ακόμα, ποτέ όμως δεν έσβησε απο την ματιά σας μια περηφάνια, που δεν σας άφησε να ενταχτείτε, αλλα και δεν σας άφησε να γίνετε ανθρωπάκι...

   Δεν ξέρω καν , γιατι σας τα γράφω αυτά, Κύριε Τάκη...

Ετσι κι αλλοιώς, δεν πρόκειται να τα διαβάσετε ποτέ... Ισως τα γράφω για να βγούν απο μέσα μου...    Αυτό το καταραμένο πράγμα , που γλύστρισε ύπουλα μέσα σας, δεν θα σας άφηνε να καταλάβετε, ακόμα και αν σας τα έλεγα πρόσωπο με πρόσωπο... Εγώ, δεν μπορώ να το βλέπω να σας εκφυλίζει τόσο πρόστυχα, τόσο αργά και σταθερά... Ομως δεν μπορώ να κάνω και τίποτα... Μόνο να νοιώθω οτι έχετε μετατραπεί σε έναν κόμπο στον λαιμό μου... και μοιάζει να σας αποχαιρετώ, σαν να προετοιμάζομαι για να αντιμετωπίσω έναν άγνωστο στην θέση σας, απο την στιγμή που θα έχετε πιά αποκλειστεί εντελώς μέσα στον ζόφο και τα σκοτάδια του μυαλού σας... και τότε θα είναι πιά πολύ αργά, ακόμη και για να σας πω το απλούστερο των πραγμάτων...  Δεν ξέρω ποιά ακριβώς θα είναι η κατάλληλη, τελευταία στιγμή που θα μπορείτε να είστε ακόμα ο εαυτός σας, ομως θα προσπαθήσω να την καταλάβω, και θα προσπαθήσω να ψελλίσω απο μέσα μου αυτό που θα ήθελα να δω οτι κατανοήσατε, σαν ύστατη αναλαμπή πριν αποσυρθείτε βαθειά μέσα σας, κλειδώσετε τις πόρτες, και γκρεμίσετε τις γέφυρες...

                 "Καληνύχτα, Κύριε Τάκη"....