Δεν αναφέρομαι στις κοσμικές ρουφήχτρες ενέργειας... (Duuuuhhhh, θα σκέφτεστε και θα έχετε δίκαιο!)

Αλλά στις μαύρες μέρες.  Που ο καθένας μας περνά αγκομαχώντας. Γεμάτος έγνοιες, γεμάτος θλίψη, μια δυσνόητη κατάσταση, που απορροφά όλη μας τη θετική ενέργεια. Όλα μας τα χαμόγελα. Τα τραγούδια σβήνουν. Στο φόντο του μυαλού, ακούγεται ένας θρήνος, σε γλώσσα που δεν μιλάνε ούτε οι άνθρωποι, ούτε τα στοιχειά...Όμως όλοι, ακούμε τον απόηχο της και δεν ξέρουμε γιατί, Δεν την αποζητήσαμε, δεν την θέλουμε καν...Γιατί εξάλλου να θέλουμε να βρισκόμαστε στο κέντρο του σκοταδιού;

Μας ρίχνουνε σ’ αυτό το πέπλο, γεγονότα, φοβίες, ανασφάλειες, πίκρες κακόβουλες από άλλους ανθρώπους. Ενοχές κρυφές, μυστικές. Η ανάσα βαραίνει,μαζί με το σώμα.

Και οι Απορίες Εκτός Τόπου και Χρόνου...:

Και ξαφνικά... το φως, σε όλα τα χρώματα της ίριδας...

Γιατί όταν είμαστε ριγμένοι στην άβυσσο, κάποιος βρίσκει τρόπο να μας σώσει; Συνήθως δεν γνωρίζει καν ότι το κάνει....Αλλά, μας χαρίζει κάτι από της ψυχής του το μέλι...γνήσιο, ολότελα δικό του...ένα χαμόγελο, μια λέξη, ένα βλέμμα...

Σαν παραμυθένιος μοιάζει ο κόσμος...Μάλλον είναι.Δεν μοιάζει... Απλά επιτρέπει την είσοδο και στα ανέλιαστα στοιχεία του, αλλιώς πώς θα αποκτούσε πλοκή το παραμύθι της ζωής; πώς θα νιώθαμε τα χάδια της ηλιαχτίδας;