Ποιος όμως? Εδώ και καιρό περπατάς και νιώθεις ένα ζευγάρι μάτια να σε παρακολουθεί αδιάκοπα. Κοιτάς γύρω σου καχύποπτα αλλά δεν βλέπεις τίποτα. Κι όμως, ξέρεις ότι κάποιος σε βλέπει!

Γυρίζεις σπίτι σου το βράδυ και κλείνεις την πόρτα, την κλειδώνεις και διπλή φορά. Ανοίγεις την τηλεόραση, έτσι για να μην αισθάνεσαι τελείως μόνος. Ανοίγεις όλα τα φώτα επειδή σε φοβίζει το σκοτάδι και οι σκιές που κρύβονται μέσα του. Κοιτάς τον καθρέφτη και αντικρίζεις ένα ξένο πρόσωπο. Μα πως έγινες έτσι; Γέρασες, σοβάρεψες, έχασες ό,τι σε έκανε να ξεχωρίζεις.

Ξαναβγαίνεις απ'το σπίτι σου όταν έχει πια ξημερώσει. Και πάλι, νιώθεις ότι κάποιος σε παρακολουθεί. Ίσως να είναι η περίεργη γειτόνισσα που καίγεται να μάθει που ήσουν και τι ώρα γύρισες. Ίσως να είναι οι κάμερες στους δρόμους που τάχα ελέγχουν την κίνηση αλλά είναι συνεχώς στραμμένες πάνω σου. Ίσως να είναι η τηλεόραση που ποτέ δεν κλείνει. Ίσως πάλι να είναι κι εκείνο το ξεχασμένο κομμάτι του εαυτού σου που αναγκάστηκες να το θάψεις για να επιβιώσεις...

Έχουμε παρεκτραπεί τελείως...