Η θαλασσα φαινοταν ηρεμη, γαληνια κι αυτος παρασυροταν απ'την δικια της την γαληνη.Ποσες φορες ειχε σταθει σε τουτο το σημειο μαζι της, κανοντας ονειρα;

ποτε! ναι ποτε! φοβοταν να ανοιχτει και να την παρασυρει στον κοσμο του που ηταν κι αυτη μαζι, φοβοταν να της μιλησει για τα ονειρα του που ηταν και για αυτη. Μοναχικος και σκληρος. Τι κανεις τωρα φιλε μου; που εισαι;

Δεν ονειρευεται σημερα, δεν υπαρχει λογος. Τους πηρε μαζι της εκεινη χωρις ουτε να το καταλαβει, απλα εφυγε (αφου τον εκνευριζε) ετσι ειπε. Εσυ τι κανεις φιλε μου; εκει! ο εγωισμος σου ε!

Σκυβει και αρπαζει μια χουφτα αμμο, ειναι βρεγμενη, τοσο απαλη. Ολα τα αρωματα της θαλασσας ζαλιζουν το μυαλο του, εχει κλεισει τα ματια και πλεει μεσα σε ενα βαρκακι, μονος. Τα χερια ειναι βουτηγμενα στο νερο και σκορπαει παντου σταλες, ειναι αυτος κι θαλασσα μονοι τους. ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ.

Ανοιγει τα ματια να απολαυσει το μεγαλειο της στιγμης να το ρουφηξει με ολες τις αισθησεις του.......

Εχει μαζευτει κοσμος τριγυρω του, τον κοιτανε, τα ματια του εχουν ανοιξει και......., παντου κοσμος.........

κι ομως για λιγο χαμογελασε.....