Μπαίνεις στο αστυνομικό τμήμα και νιώθεις μια τάση να φύγεις. Μα τι ήρθες να κάνεις; Σίγουρα θα σε περάσουν για τρελό...και με το δίκιο τους! Πλησιάζεις έναν αστυνομικό που κάθεται σε ένα γραφειάκι γεμάτο χαρτιά. Σε κοιτάζει από την κορυφή ως τα νύχια και σου κάνει νόημα να κάτσεις. Κάθεσαι.

"Σε τι μπορώ να σας εξυπηρετήσω;" σε ρωτάει χωρίς όμως να σου δίνει σημασία καθώς είναι απορροφημένος σε μια εφημερίδα που διαβάζει.

"Ξέρετε..." αρχίζεις διστακτικά. "Ήρθα να δηλώσω μία εξαφάνιση..."

"Εξαφάνιση" επαναλαμβάνει λίγο βαριεστημένα. Αφήνει την εφημερίδα στην άκρη και σε κοιτάει κατά πρόσωπο. "Πότε αντιληφθήκατε την απουσία?"

"Εδώ και κάτι μήνες" απαντάς φοβισμένα.

"Και τώρα ήρθατε;"

"Τώρα σιγουρεύτηκα..."

"Μάλιστα..." μουρμουρίζει σημειώνοντας ό,τι του λες. "Πείτε μου το όνομα του εξαφανισθέντα"

"Άρης Χ." λες και ανατριχιάζεις στην θύμηση του.

"Ετών?"

"28"

"Τόπος διαμονής?"

"Αθήνα"

"Επάγγελμα;"

"....." διστάζεις. "Δεν δούλευε...."

"Άνεργος" σημειώνει ο αστυνομικός. "Ωραία...δώστε μου μία ταυτότητα για να κρατήσω τα στοιχεία σας" λέει.

Βγάζεις από την τσέπη σου την ταυτότητά σου. Του τη δίνεις. Την κοιτάει. Μορφάζει. Σε κοιτάει.

"Τι αστεία είναι αυτά κύριε;" σου φωνάζει και σηκώνεται αγανακτισμένος από την καρέκλα του.

"Μα...δεν αστειεύομαι!" απαντάς ενοχλημένος.

Σου πετάει την ταυτότητα στα μούτρα και σε σηκώνει από την καρέκλα.

"Τα αστειάκια σας αλλού κύριε Άρη Χ!"

"Μα δεν αστειεύομαι! Ήρθα για να δηλώσω εξαφάνιση του εαυτού μου!"

Ο αστυνομικός σαστίζει! Πρώτη φορά ακούει κάτι τέτοιο! Βλέπεις την έκπληξή του και αρχίζεις να του εξηγείς.

"Στην αρχή δεν το πίστευα, τώρα όμως σιγουρεύτηκα! Έχω αλλάξει! Έχω χάθει! Με βλέπω! Με βλέπω στον καθρέφτη, στις βιτρίνες των μαγαζιών, στις φωτογραφιές αλλά δεν με νιώθω! Ανοίγω το στόμα μου για να μιλήσω αλλά δεν ακούω την φωνή μου! Δεν ακούω τα δικά μου λόγια, δεν ακούω αυτά που σκέφτομαι! Κάποιος μπήκε στη θέση μου! Κάποιος μου κάνει πλάκα! Σας παρακαλώ! Βοηθείστε με! Φοβάμαι! Φοβάμαι..."

Φωνάζεις. Παρακαλείς. Ικετεύεις. Όλοι όσοι έχουν υπηρεσία στο τμήμα έχουν μαζευτεί γύρω σου και σε κοιτάνε. Σπάνε πλάκα μαζί σου. "Σαφώς και πρόκειται για τρελό!" ακούς δυο-τρεις να χαχανίζουν.

Σε αρπάζουν και σε πετάνε έξω. Δεν σηκώνεσαι, μένεις ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο. Δεν πρόκειται να σηκωθείς. Θα μείνεις εκεί μέχρι να έρθει να σε βρει ο εαυτός σου...