’κουγα αυτό το τραγούδι πριν λίγο και σκεφτόμουν πάλι ...

"Μαύρο κυπαρίσσι"

Μουσική: Ara Dinkjian

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος

ήσυχος πολύ και ξαρμάτωτος

Είχε σπίτια και λιβάδια

και κοπάδια και σκυλιά

κι ένα δίχτυ που 'πιανε πουλιά

Είχε κρύα βρύση στον κήπο του

μαύρο κυπαρίσσι στον ύπνο του

Μια γυναίκα αγαπούσε

που τραγούδαγε συχνά

και μιλούσε πάντα σιγανά

Δεν κατάλαβε πως την έσφαξε

κι ό,τι αγαπούσε το έκαψε

τα λιβάδια, τα κοπάδια

τα τραγούδια, τα φιλιά

και κανείς δεν έβγαλε μιλιά

Στάθηκε μπροστά στα χαλάσματα

κι έβαλε Θεέ μου τα κλάματα

Να 'χα σπίτι και γυναίκα

και κοπάδια και σκυλιά

κι ύστερα τον πήραν τα πουλιά

Πάντα , μα πάντα , όσες ζωές κι αν μας δοθούν την ίδια βλακεία θα κάνουμε οι άνθρωποι: θα τραβήξουμε το χαλί κάτω από τα πόδια μας για να πέσουμε.

Εμείς θα μας ρίξουμε.

Όχι άλλος. Εμείς.

Είναι αυτό που λένε οτι "τα κάστρα πέφτουν από μέσα".

Ίσως τελικά - αν όντως υπάρχει συγκεκριμένη και κοινή "ανθρώπινη φύση" - να είμαστε από τη φύση μας αυτοκαταστροφικοί.

Ίσως να μην είναι "φυσιολογικό" να είμαστε πλήρεις και ευτυχείς.

Ίσως και όχι , βέβαια.

Απλά να , το έχω παρατηρήσει σε πολλούς ανθρώπους - βάζω και εμένα μέσα - οτι συχνά, όταν τα πράγματα δείχνουν ήρεμα και ωραία , κάνουμε μια αψυχολόγητη βλακεία και τα γκρεμίζουμε όλα .

Δεν ξέρω , όμως : "ύστερα, μας παίρνουν τα πουλιά" ;