Αλήθεια, ποιο είναι το αγαπημένο σας παραμύθι; Αυτό που το ακούγαται πάντα με την ίδια αγωνία και ευχαρίστηση; Αυτό που σας κράταγε ξύπνιους ακόμα και όταν νυστάζατε υπερβολικά; Τι σας θυμίζω ε;

Παραμύθι. Μία λέξη που φέρνει στο μυαλό διάφορες εικόνες. Μια Χιονάτη να κοιμάται περιμένοντας τον πρίγκιπα, τρια μικρά γουρουνάκια να γελάν στα μούτρα ενός λύκου, μία Κοκκινοσκουφίτσα να χοροπηδά ανέμελα στο δάσος, έναν Πινόκιο να λέει συνεχώς ψέματα. Μαζί με τις εικόνες επιστρέφει και μία γνώριμη αίσθηση, η αίσθηση της χαμένης παιδικότητας. Αυτή η αίσθηση σε ταξιδεύει πίσω στα χρόνια, τότε που ό,τι και αν σου έλεγαν θα το πίστευες, έτσι όπως πίστεψες και ότι η Χιονάτη ξύπνησε με ένα φιλί, ο λύκος κατατροπόθηκε από τρία μικρά γουρουνάκια, η Κοκκινοσκουφίτσα βρήκε την γιαγιά της, ο Πινόκιο έγινε πραγματικό αγόρι. Σε συνεπέρνουν οι αναμνήσεις, τα χρώματα και οι ήχοι. Νοσταλγία!

Και σήμερα υπάρχουν παραμύθια!

Μα τι βλακείες λες; Πού τα βλέπεις τα παραμύθια;

Κι όμως υπάρχουν! Λίγο διαφορετικά αλλά υπάρχουν!

Σαφώς και υπάρχουν! Ανοίξτε την τηλεόρασή σας και θα τα δείτε! Βέβαια το περιεχόμενό τους έχει αλλάξει.

Λόγω έλλειψης μαγισσών, κακών νεράιδων, νάνων, μαγικών βοτανιών, λύκων και λοιπών μαγικών πλασμάτων, τα σημερινά παραμύθια απέκτησαν κοινωνικές προεκτάσεις. Έτσι, αντί για το χιλιο-ειπωμένο "Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που φορούσε πάντοτε μία κόκκινη μπέρτα και το έλεγαν Κοκκινοσκουφίτσα", τώρα έχουμε το "Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία κοπελίτσα που την έλεγαν Λίτσα και επειδή ο άντρας της ήταν τσιγκούνης, αποφάσισε να τον απατήσει με τον αρραβωνιαστικό της αδερφής της. Στην πορεία τον απάτησε και με τον 20χρονο φίλο της χήρας μάνας της. Τελικά έμεινε έγκυος και δεν ξέρει τίνος είναι το παιδί!".

Αυτά είναι τα παραμύθια της διπλανής πόρτας, πράγματα που μπορούν να συμβούν στον καθένα αφού συμβαίνουν ήδη στην μισή Ελλάδα που σπεύδει να πει τον πόνο της στα παράθυρα πρωινο-μεσημεριανο-απογευματινών εκπομπών. Λένε το παραμύθι τους!

Ακροατές των εν λόγω παραμυθιών είναι ο καθείς! Από το παιδάκι που ακόμα δεν ξέρει να διαβάζει αλλά ξέρει απέξω κι ανακατωτά το δράμα της κυρίας Λίτσας, μέχρι την γιαγιά που περνά όλη την ώρα της με ένα τηλεχειριστήριο στο χέρι. Τα ακούνε καλά καλά, τα εμπεδώνουν, βγάζουν άποψη, αν έχουν κέφι ρίχνουν και ένα τηλεφώνημα στον εκάστοτε τηλεοπτικό σταθμό και στη συνέχεια πέφτουν για ύπνο. Έχουν ακούσει το παραμύθι τους!

Και εκεί που κοντεύει να σε πάρει ο ύπνος και το μυαλό σου ξεχειλίζει από τα προβλήματα της ημέρας, εντελώς αναπάντεχα θυμάσαι τα παραμύθια που σου έλεγε η μητέρα σου. Σε κράταγε στην αγκαλιά της, σου έσφιγγε το χέρι, σου χάιδευε τα μαλλιά και με την γλυκιά φωνή της σε ταξίδευε σε μαγικούς κόσμους. Συνήθως δεν προλάβαινες να ακούσεις το τέλος των περισσότερων παραμυθιών γιατί σε έπαιρνε ο ύπνος. Το πρωί ξύπναγες και απορούσες εαν τελικά η Σταχτοπούτα ξαναβρήκε το γοβάκι της και εαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα επέζησε μέσα στο κρύο.

Δεν υπάρχει λόγος νοσταλγίας! Εμείς έχουμε τα δικά μας παραμύθια! Σουρρεαλιστικά και ακραία αλλά παραμύθια! Ιδιαίτερα όταν τα σύγχρονα παραμύθια περιέχουν και λίγο αίμα, λίγο σεξ, λίγη σκανδαλολογία τότε γίνονται εθισμός και όλοι μας τα ακούμε έκθαμβοι και απορούμε "Μα τι βρίσκαμε στην Κοκκινοσκουφίτσα;"

Δεν ξέρω τι βρίσκαμε, ξέρω όμως τι χάσαμε! Το μέτρο. Την ευπρέπεια. Την συναίσθηση της πραγματικότητας. Την καλαισθησία. Την παιδικότητα...και το κακό είναι ότι παρακινούμε και τα παιδιά να χάσουν την δική τους...

Αν βαρεθήκατε με αυτό το κείμενο τότε πράξτε ανάλογα! Ανοίξτε την τηλεόραση! Όλο και κάποιος θα λέει το...παραμύθι του!