Έχω μια φίλη μου είναι κόμισσα πραγματική.

Είναι από αυτές τις κοπέλες που περπατάν στο δρόμο ήρεμες, σα να μην έχουν συγκεκριμένο προορισμό. Ίσως να μην το παρατηρούμε καν.

Από αυτές τις κοπέλες με τα μακριά μαύρα μαλλιά και το ήρεμο βήμα.

Την γνώρισα στην άκρη ενός μπαρ. Καθόταν εκεί και κάπνιζε ήσυχα χωρίς να περιμένει κάτι.

Σα να ήταν μόνη της, αλλά δεν ήταν.

Ακόμα και τώρα όποτε βρισκόμαστε, στην άκρη ενός μπαρ συναντιόμαστε.

Δε λέμε πολλά, λίγα λόγια μόνο, όσα πρέπει.

Η φίλη μου η κόμισσα είναι φιλόσοφος. Γεννήθηκε για να γράφει. Όχι για τον εαυτό της.

Για θέματα πολλά έγραφε, θέματα που έζησε ή που φαντάστηκε.

Όταν μια μέρα έγραψε για τον εαυτό της, η πένα της έσπασε.

Από τότε η φίλη μου η κόμισσα δεν ακούμπησε ξανά χαρτί – δε δέχτηκε να γράψει με άλλη πένα.

Δεν άντεξαν τα κείμενα την ιστορία της και μη μπορώντας να την πει, έσπασε και αυτή.

Δεν την ξαναείδα την Κόμισσα. Μόνο σε κάποιες παρέες πια ακούω γι αυτήν.

Κανείς δεν έχει μάθει νέα της – κανείς δε ξέρει αν ζει.

Εγώ ξέρω ότι κάτι περιμένει και όταν το βρει θα γυρίσει να μας το πει.

Ήταν όμορφος άνθρωπος η φίλη μου η Κόμισσα.