Μαζί σας λοιπόν κι εγώ από σήμερα.Ξενυχτώντας κι απόψε με παρέα την οθόνη του υπολογιστή.Ο ύπνος δεν με καταδέχεται.Μάλλον επειδή κοιμήθηκα το απόγευμα,ένα τετράωρο.Γιαυτό λοιπόν θα μοιραστώ τις σκέψεις του υπερδραστήριου μυαλού μου που δουλεύει υπερωρίες...Είμαι και σε καλή διάθεση,γιατί μέχρι πριν λίγο,έβλεπα ένα αφιέρωμα στην τηλεόραση,σε έναν άνθρωπο-καλλιτέχνη που συμπαθώ ιδιαίτερα και έχω δει σε πολλές συναυλίες,τον Λ.Μαχαιρίτσα,με μια μεγάλη παρέα καλλιτεχνών που επίσης συμπαθώ και σιγοτραγουδάω τα τραγούδια τους,Παπακωνσταντίνου,Καζούλης,κ.α.Τα νεανικά μου χρόνια τα τραγούδια τους είχαν και έχουν μουσική υπόκρουση.Η κιθάρα μου γελάει και κλαίει με τέτοια τραγούδια.Μάλλον κλαίει που την ταλαιπωρώ!Αν είχε στόμα,τι είχα να ακούσω δεν λέγεται!Την ταλαιπωρώ,αλλά αυτή εκεί,πιστός φίλος.Μια και τις φιλίες τις έχουμε-μόνοι μας-δυσκολέψει.Υπάρχει πιο ιερή λέξη...Αναρωτιέμαι.Φιλία και έρωτας.Ιερές λέξεις...Δεν θα αφήσουμε να τις ισοπεδώσει κανένας.

Κλείνοντας τις ...φιλοσοφίες για απόψε,θα 'θελα να μοιραστώ κάποιους σκόρπιους στίχους ενός ποιήματος που έγραψα σχετικά πρόσφατα,μέσα στις πρώτες 33 μέρες του 2008 δηλαδή.Οι στίχοι ήρθαν και με επισκέπτηκαν τελείως αυθόρμητα,όπως πάντα.Πολλές φορές έρχονται απρόσκλητοι και με συναντάνε στο δρόμο,στο τρένο,στο λεωφορείο,στη δουλειά,στο μάθημα.Το κινητό πιο πολύ για σημειώσεις το χρησιμοποιώ,παρά για τηλέφωνα...

Ιδού λοιπόν.

Χωρίς πυξίδα

Απόψε τ'αστέρια φωτίζουν αχνά στον ουρανό

έκλεψες την λάμψη τους,ήθελες να φωτίζεις μοναχός.

Στα μάτια σου ταξίδεψα κι ας ήξερα πως θα χαθώ

δεν γύρεψα πυξίδα,δεν ζητούσα το γυρισμό.

Εκεί ήθελα,στα μάτια σου,να καθρεπτίζομαι

να με κοιτάς,έστω φευγαλέα,κι ας ζαλίζομαι,

απ'τη λάμψη των χιλιάδων αστεριών που καρφίτσωσες στα μαλλιά,

και στα σκοτεινά μαύρα μάτια,

που όταν κοίταξα πρώτη φορά,

όταν πρωτοείδα,

ήξερα πως θα βουλιάζω στην δική τους τη στεριά

σαν καράβι που χάθηκε,ταξιδευοντας χωρίς πυξίδα.

Μπήκες στο σκοτεινό δωμάτιο

κι έλαμψε ο χώρος,

στον κόσμο μου τον βουβό και άχρωμο

η δική σου παρουσία μια αχτίδα φωτός

ίσως και να βουλιάξω,ίσως και όχι,

αλλά θα έχω έστω και λίγο ονειρευτεί

πως θα μπορούσε να ήταν η ζωή

αν όλα αυτά που τώρα γράφω

σε είχα δίπλα μου και μπορούσα να σου πω,

αν τολμούσα,γιατί δεν φημίζομαι για την τόλμη μου,

απ'το χέρι θα με κρατούσες και θα φεύγαμε μακριά,

οπουδήποτε,

τι σημασία έχει,

να φεύγω έχω τόσο συνηθίσει,

όχι από δειλία,αλλά από αξιοπρέπεια,

πριν φανεί η καταστροφή

στο δρόμο με βρίσκει μια νέα πρόκληση.

 Ταξίδι η ζωή,με βάρκα το ονειρό μας

σημαία ένα χαμόγελο,και σύμμαχο το άλλο μισό του εαυτού μας.-

Κάπου υπάρχει,δεν μπορεί...

Για όσους επιμένουν να ονειρεύονται,να ερωτεύονται,να νιώθουν τις πεταλουδίτσες στο στομάχι που δημιουργεί το μόνο συναίσθημα που μας διαχωρίζει από τους υπόλοιπους ζώντες οργανισμούς της γης,που τόσα έχει υποφέρει απ'την παρέμβασή μας...Αφιερωμένο λοιπόν σε κάθε άνθρωπο που νιώθει ζωντανός,δυνατός,ελπίζει,και χαμογελάει,παρά την δύσκολη πραγματικότητα...

(Η φωτογραφία δική μου.Καλοκαίρι 2007,στο καράβι για Αγκίστρι και Αίγινα,περιμένωντας τους γλάρους να πλησιάσουν,να τους φωτογραφήσω.)