Πήγα προχθές να ακούσω το Σωκράτη Μάλαμα στο "Σταυρό του νότου".

Αναμενόμενο .

"Πως αλλιώς αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι ;" (που λέει και ο ποιητής) .

Τι να λέμε τώρα...

Δεν χωράει στις λέξεις - έτσι όπως τις έχουμε καταντήσει , σήμερα - το παλικάρι.

Κάθε φορά που τον ακούω αυτό τον άνθρωπο - και λίγους ακόμα - νιώθω άσχημα κατά μία έννοια , γιατί εκείνος μας προσφέρει τόσα και εμείς έχοντας για παρέα όλο μας το κενό τα παίρνουμε δίχως να του προσφέρουμε το παραμικρό "αντίδωρο".

Αλήθεια , τους βοηθάμε έστω και λίγο , τόσο δα , όλους αυτούς που αγαπάμε (μιλώ για τους καλλιτέχνες) ;

Κάποια στιγμή αποκάλεσε "χάλια" την κατάστασή του ο άνθρωπος και πραγματικά γέμισα ενοχές .

Ίσως ορισμένα χιλιοειπωμένα "αστεία" που λένε οι απο κάτω να μην ακούγονται και τόσο αστεία στα αφτιά των "επί σκηνής".

Ακούγονται λίγο ενοχλητικά - σε εμένα , τουλάχιστον - τα σχολιάκια τύπου "πιές κι άλλο" , "θα σκουριάσεις" κτλ ...

Το να είναι κανείς ακροατής νομίζω οτι τον κάνει να φέρει και κάποιες ευθύνες .

Δεν είναι κακό αυτό.

Είναι εγωιστικό να φερόμαστε απερίσκεπτα σε τέτοιους χώρους , μάλλον.

Απλοί και - κατά πάσα πιθανότητα - χαζοί προβληματισμοί μου , είναι τούτοι εδώ .

Ειλικρινά ελπίζω και εύχομαι να είναι καλά - όπως κι αν το ορίζει - ο αιώνια αγαπημένος μας Σωκράτης Μάλαμας .

Τα σέβη μου στην τέχνη του .