Σήμερα διάβασα ένα άρθρο στην Καθημερινή, του Αντώνη Καρκαγιάννη για το μετρό...

Πιστεύω πως αξίζει το κόπο να το διαβάσετε....

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη

Πριν από ένα- δύο χρόνια έπαιρνα από τη Λάρισα την αμαξοστοιχία που έφτανε στην Αθήνα γύρω στις δώδεκα παρά δέκα. Ισως και τώρα να φτάνει την ίδια ώρα. Εχω αρκετό καιρό που δεν τη χρησιμοποιώ και ο λόγος είναι ο εξής: Στις δώδεκα παρά δέκα που έφτανε η αμαξοστοιχία, αλαφιασμένοι οι επιβάτες, γέροι, νέοι και παιδιά με τις αποσκευές στα χέρια, στριμώχνονταν στις πόρτες για να αποβιβασθούν γρήγορα. Και μόλις αποβιβαζόμασταν, ανάλογα με τις δυνάμεις και την ηλικία του καθενός και ανάλογα με το βάρος των αποσκευών, προσπαθούσαμε να τρέξουμε. Ο λόγος; Για να προλάβουμε το τελευταίο Μετρό! Φτάναμε στις σκάλες οι ταχύτεροι δώδεκα παρά πέντε και είχαν κάποιες ελπίδες. Οι βραδύτεροι δώδεκα παρά τρία ή παρά δύο και βρίσκαμε τα ρολά κατεβασμένα. Ολοι απορούσαμε και αναρωτιόμασταν, μερικοί όχι και τόσο ευγενικά, γιατί, αφού γνωρίζουν ότι έρχεται αμαξοστοιχία κατάμεστη από επιβάτες, με την οποία υποτίθεται ότι το Μετρό έχει ανταπόκριση, δεν παρατείνουν τη λειτουργία του σταθμού επί πέντε ή δέκα λεπτά. Και αφού το Μετρό μάς απέρριπτε τόσο βάναυσα και ξεδιάντροπα, κατ’ ανάγκη πέφταμε... στη φροντίδα των γνωστών ταξιτζήδων του Σταθμού Λαρίσης, που σε πηγαίνουν όπου θέλουν αυτοί και όχι όπου θέλεις εσύ. Αλλη τριτοκοσμική κατάσταση, που συνεχίζεται επί χρόνια και δεν συγκινεί κανέναν, ούτε την Αστυνομία ούτε το υπουργείο Μεταφορών. Κατόπιν όλων αυτών αναγκάστηκα να αλλάξω αμαξοστοιχία και παίρνω μια άλλη, που φτάνει στην Αθήνα περίπου στις οκτώ.

Τολμώ να πω ότι το Μετρό, που εκτός από την αναφερθείσα περίπτωση λειτουργεί άψογα και οι χώροι του είναι πεντακάθαροι (άκουσα από πολλούς να ισχυρίζονται ότι είναι το καλύτερο της Ευρώπης), το Μετρό λοιπόν, σε συνδυασμό με τον Ηλεκτρικό, άλλαξε τη ζωή μου και πιστεύω πολλών άλλων ανθρώπων. Την έκανε πιο πολιτισμένη και λιγότερο αγχώδη. Γι’ αυτό τον λόγο άκουσα με χαρά και ανακούφιση την απόφαση να παρατείνουν τη λειτουργία του Μετρό και του Ηλεκτρικού ώς τις δύο μετά τα μεσάνυχτα, στην αρχή για δύο μέρες την εβδομάδα και ίσως αργότερα για όλες τις μέρες.

Δεν μπορούσα να φαντασθώ ότι θα αντιδρούσε το συνδικάτο των εργαζομένων! Κήρυξε μάλιστα και στάση εργασίας για να ματαιώσει την απόφαση. Υπέθετα ότι το συνδικάτο και όλοι οι εργαζόμενοι θα χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό το μέτρο, γιατί και κάποιες επιπλέον αμοιβές θα υπήρχαν και κυρίως θα προέκυπτε η ανάγκη νέων θέσεων εργασίας, σε μια χώρα που μαστίζεται από ανεργία. Δεν αναφέρομαι στην ικανοποίηση που λογικά θα πρέπει να αισθάνεται ένα συνδικάτο όταν από την επιχείρηση ικανοποιείται το κοινό, ο λαός. Πολύ φοβάμαι ότι τα τελευταία χρόνια μερικοί αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει συνδικαλιστική δράση και είναι αποτελεσματική μόνο όταν ταλαιπωρεί το κοινό, το λαό! Πρόκειται για μεγάλη στρέβλωση του «ταξικού αγώνα»...

Αξιοπρόσεκτο είναι το επιχείρημα των συνδικαλιστών ότι με την επέκταση του ωραρίου δεν μένει αρκετός χρόνος για τη συντήρηση των συρμών και του δικτύου. Επειδή σχεδόν για κανένα πρόβλημα δεν απαιτείται να ανακαλύπτουμε τον τροχό, καλό είναι να μάθουμε τι κάνουν σε άλλες χώρες όπου το ωράριο επεκτείνεται αρκετά πέραν των δώδεκα.

Και το τελευταίο. Οι συνδικαλιστές πρέπει κάποτε να μάθουν ότι το Μετρό δεν τους ανήκει. Ούτε υπάρχει και λειτουργεί με μοναδικό σκοπό να εξυπηρετεί τους εργαζομένους σ’ αυτό. Μας στοίχισε πολλά λεφτά για να έχει έναν τόσο περιορισμένο σκοπό. Ανήκει στο λαό της Αθήνας και σκοπός της ύπαρξής του και της λειτουργίας του είναι να τον εξυπηρετεί. Και για την ώρα τα καταφέρνει άριστα, γι’ αυτό και ο λαός το αγάπησε. Δεν θα μας το χαλάσουν οι συνδικαλιστές και λυπάμαι που αναφέρομαι σ’ αυτούς σαν ένα ιδιαίτερο είδος εγωιστικής κι αυθαίρετης και παράλογης συμπεριφοράς...

Το μετρό - 2002gr

Αν κοιτάξεις κάποια μέρα στα υπόγεια του μετρό
Μην τρομάξεις μη δακρύσεις και τους γέρους αν ρωτήσεις
Θα σου πουν οι αλήτες πρέπει
Θα σου πουν οι αλήτες πρέπει
Θα σου πουν οι αλήτες πρέπει να πεθαίνουν κάπως έτσι
 
Εσύ που μιλάς για αγάπη για ειρήνη και θρησκεία
Εσύ προσπερνάς όσοι χάνονται στα υπόγεια δε κοιτάς
 
Αν κοιτάξεις κάποια μέρα στου βουνού τα ποδιά ως πέρα
Τα σκουπίδια αν θα αντικρίσεις τα παιδία
Και αν τα ρωτήσεις θα σου πουν οι αλήτες πρέπει
θα σου πουν οι αλήτες πρέπει
θα σου πουν οι αλήτες πρέπει να πεθαίνουν κάπως έτσι
 
Εσύ που μιλάς για αγάπη για ειρήνη και θρησκεία
Εσύ προσπερνάς όσοι χάνονται στα υπόγεια δε κοιτάς