Η αφέλεια χάνεται. Μετατρέπεται σε μία δήθεν γνώση, σε μία δήθεν συνείδηση. Και ενώ ο καιρός περνά, φτάνουμε πια σε μία ωριμότητα.
Εθιζόμαστε στο εύκολο, στο χυδαίο, στο επώδυνο. Χάνουμε την συναίσθηση των αξιών.
Και ξαφνικά ανοίγουμε την τηλεόραση και δεν εκπλησσόμαστε από αυτά που βλέπουμε. Ακούμε για φόνους, για ληστείες, για αδικίες, για πολέμους και ω! τι έκπληξη, καμία φρίκη! Ούτε καν κοκκινίζουμε! Ούτε καν αντιδρούμε! Απλά χαμογελάμε που δεν έτυχε σε εμάς και καθόμαστε πιο αναπαυτικά στα μαξιλάρια του δερμάτινο καναπέ μας.
Welcome to the show! Γιατί περί σόου πρόκειται! Ο στεγνός παρουσιαστής των ειδήσεων μας καλησπερίζει με την άψογη άρθρωσή του και τον σταθερό τόνο της φωνής του. Το αψεγάδιαστο παρουσιαστικό του δεν προδίδει τον παραμικρό συναίσθημα. Και πράγματι, ούτε τα λόγια του, ούτε οι μορφασμοί του, ούτε καν τα μάτια του φανερώνουν τι πραγματικά σκέφτεται. Ίσως να σοκάρεται με αυτά που παρουσιάζει. Ίσως να νιώθει απέχθεια. Ίσως να έχει πια συνηθίσει.
Την βλέπω αυτήν την αλλαγή στον εαυτό μου. Πριν λίγα χρόνια, όποτε έβλεπα ειδήσεις δεν άντεχα. Φοβόμουν. Αγωνιούσα. Έκλεινα την τηλεόραση και δεν νοιαζόμουν. Τώρα υποθέτω ότι ωρίμασα! Ναι, βλέπω ειδήσεις. Ναι, δεν παραξενεύομαι με ό,τι κι αν ακούσω. Ναι, κατά βάθος μου αρέσει αυτή η τρομοκρατία που διαιωνίζουν τα κανάλια. Ναι, μεγαλώνω…
Κάνω ένα λογοπαίγνιο. Ωριμότητα-ωμότητα. Μία συλλαβή η ουσιαστική διαφορά τους.
Τίποτα δεν μας αγγίζει. Αλλά ακόμα και αν όντως κάτι μέσα μας διαμαρτύρεται, ποιος ο λόγος να μην το θάψουμε; Γιατί να ξεσηκωθούμε; Για ποιον;
Μέρα με τη μέρα γινόμαστε όλο και πιο σκληροί. Μέρα με τη μέρα γινόμαστε όλο και περισσότερο τέρατα…
Και θυμάμαι κάτι που μου έτυχε πρόσφατα. Μου ανακοίνωσαν στο σχολείο ότι μία γνωστή μου σκοτώθηκε σε τρακάρισμα. Μου περιέγραψαν όλες τις φρικιαστικές λεπτομέρειες, παιδιά της ηλικίας μου. Και αυτό μου με τρόμαξε περισσότερο δεν ήταν η αναγγελία του θανάτου, άλλωστε δεν είχα καταφέρει να το συνειδητοποιήσω ακόμη. Αυτό που ακόμα με τρομάζει και ακόμα με θλίβει είναι μία λάμψη που διέκρινα στα μάτια όλων όταν περιέγραφαν το συμβάν. Εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να κατείχαν μία θέση στην ιστορία που έλεγαν! Το ζούσαν! Τους άρεσε να μιλάνε γι’αυτό! Ήταν το ναρκωτικό τους! Απολάμβαναν την προσοχή που είχαν τραβήξει πάνω τους εκείνη τη στιγμή. Τους άρεσε! Απολάμβαναν την φρίκη…
Αυτό με τρομάζει. Ζούμε σε μία κοινωνία που έχει εθιστεί στην φρίκη…
4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Αδέσποτα Για γέλια μπορεί και για κλάματα Διάλογοι Εκρήξεις Μελαγχολικά Περί πολιτικής Ποιήματα Στιγμές έμπνευσης Στιγμές καθημερινότητας Στοχασμοί Συναυλίες Ταινίες Τραγούδια