Το  «Αχ  Μαρία» στα Εξάρχεια, ήταν για μένα το απόλυτο μουσικό καταφύγιο…  

 Πιτσιρικάς εγώ, με κόλλημα σε συγκεκριμένες φωνές και παρουσίες, πήγαινα και άραζα και άκουγα Παπακωνσταντίνου και Ζουγανέλη και Μπουλά, και κάτι τραγουδάρες απίστευτες, και ένα κλίμα καταπληκτικό….

Μου έμεινε εμένα…. 

Μου καρφώθηκε η εμμονή….

«Και τι δεν θα ‘δινα να τραγουδήσω κάποτε στην ίδια σκηνή»….  

Τα χρόνια πέρασαν, και το «Αχ  Μαρία» έμεινε μέσα μου σαν απωθημένο …    Ένα παράξενο φετίχ, τέλος πάντων, να δω το όνομά μου με μεγάλα γράμματα στις αφίσες και στην ταμπέλα του συγκεκριμένου χώρου…   Τι να κάνουμε δηλαδή, έχω κι εγώ δικαίωμα  στην ψωνάρα...

Να πάρω την αφίσα, και να την κορνιζάρω. «ΑΧ ΜΑΡΙΑ…..    μπλα-μπλα ,ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΥΛΑΚΟΣ»…

 Πέρασαν δεκαπέντε χρονάκια, και να τον ο Θοδωρής στο «Αχ Μαρία» …

 Πανευτυχής…

Δυο μήνες πρόβες….

 Οι αφίσες κολλήθηκαν από την παραλιακή μέχρι κι εγώ δεν ξέρω πού… 

Θυμάμαι ακόμα την βραδιά πού μεσ' την τρελλή χαρά , κρατώντας μια μπύρα στο χέρι, στήθηκα απέναντι από την σειρά με τις αφίσες, να με καμαρώσω…

 Ήταν μεγάλες αφίσες. Αρκετά μεγάλες…

Με μαύρα , πολύ έντονα γράμματα, το δήλωνε ξεκάθαρα:::::: 

« ΑΧ ΜΑΡΙΑ….   Μπλα-μπλα-μπλα,  Θ Ο Δ Ω Ρ Η Σ    Π Ο Υ Λ Α Κ Ο Σ »  

Ο έ ο….