Οχι ακριβώς βοηθός...Τι να βοηθήσω και να μεταφέρω!Το κάθε ένα μηχάνημα ζυγίζει 50 κιλά!

Κάποιες φορές,ένας ένας οι συμμαθητές μου κι εγώ,πάμε για πρακτική,μαζί με τον δάσκαλο.Το τι μετέφερε και έστησε,άλλο πράγμα...Έκανα κι εγώ κάτι,έστησα τις βάσεις των ηχείων και ξεμπέρδεψα τα καλώδια!(Πολλά έκανα!!Δεν μπορείτε να πείτε!).Βασικά για να κοιτάζω τις συνδέσεις πήγα.Ηχεία,ενισχυτής,κονσόλα,equalizer,φώτα,monitor.

Ρε,παιδί μου,έχω αρχίσει να ξεχνάω,δεν εξηγείται στο ένα μάθημα να μας τα λέει,στο άλλο να τα έχω ξεχάσει!Τι να πεις...Γέρασα...’ρχισε το altzheimer.Λέω στο παιδί,(κι αυτός ο δάσκαλος μου είναι μικρότερος μου)είναι πολύ πιο εύκολο να είσαι μουσικός από το να είσαι ηχολήπτης.Συμφωνεί.Με κλειστά μάτια συνδέει τα πάντα.Εγώ ούτε να σηκώσω τα μηχανήματα μπορώ,καλά καλά ούτε να τα ονομάσω...Εντάξει το DI και το equalizer,τα σηκώνω,και πρίζες και καλώδια.Α,και τα Jack.Και τα George και τα Johny(Walker)!!!

Τέλος πάντων...Πάλι καλά που δεν κάθισα και στο live,γιατί παίζουν λαικά και ψιλοβαριέμαι...Και αυτό του το είπα,με την ειλικρίνεια που με διακατέχει.Το έχω αυτό.Την ειλικρίνεια.Και να θέλω να πω ψέματα...Δύσκολο.Ασε που δεν θέλω.Βαράω στο ψαχνό.Αλύπητα.Γενικά δεν το σκέφτομαι ιδιαίτερα πριν μιλήσω και μετά τρέχω να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα!Αλλά πάντα ευγενική.Σφάζω με το γάντι.

Απόψε απεργούν η φωτογραφική μηχανή και το κινητό.Γιαυτό δεν έχουμε φωτογραφία.Ο ποιητής ή μάλλον η ποιήτρια(!) είναι στη θέση της και σε μεγάλα κέφια!Όπως πάντα.Ή τουλάχιστον το παλεύω.

Θέλω να αφιερώσω ένα ποιηματάκι που έγραψα πριν χρόνια,σε όλους μου τους φίλους και φίλες,παλιούς και νέους.

Φιλία...Ιερή έννοια...

Πριν το ποιηματάκι όμως μου ήρθε ένα ρητό που κάπου είχα διαβάσει(πάλι πετάγομαι σαν μελισσούλα από θέμα σε θέμα.)

Μην περπατάς μπροστά μου,μπορεί να μην σ'ακολουθήσω.Μην περπατάς πίσω μου,μπορεί να μην σε οδηγήσω.Περπάτα πλαι μου και γίνε ο φίλος μου.

Ελπίζω να το θυμάμαι σωστά.Είπαμε ότι ξεχνάω κιολας.’ρα συγχωρούμαι.

Το ποιηματάκι λοιπόν που θα γράψω ευθύς αμέσως,το είχα γράψει πριν πολλά χρόνια,γενικά για τους φίλους μου,αλλά ειδικότερα για κάποιους ανθρώπους που γνώρισα,πριν 14 χρόνια,όταν παίζαν σε ένα μαγαζάκι στην Κυψέλη(που έμενα τότε),κοντά στον Πανελλήνιο,το Καφεθέατρο,κάποιοι θα το ξέρετε.Λοιπόν εγώ ήμουνα κάθε Σάββατο εκεί,κουβέντα στην κουβέντα,γνωριστήκαμε,πολύ καλά παιδιά(τότε παιδιά ήμασταν όλοι).Η Δήμητρα,ο Φίλιππας,ο Μάνος,ο ’λκης,ο Μπάμπης,ο Κώστας και ο Γιώργος και ο Νίκος(αργότερα)Κατά κόσμον,Πυξ λαξ.Με αυτούς τους ανθρώπους πέρασα τα ενήλικα μου χρόνια.Θυμάμαι ωραίες στιγμές.Και κάμποσες αστείες.Με κάποιους επικοινωνώ ακόμα αραιά και που.

Αυτό λοιπόν το background του ποιήματος.Κάποιες φορές που συναντιόμαστε με την ξαδέλφη μου(μαζί πηγαίναμε) και τα θυμόμαστε,συμφωνούμε ότι ήταν η μόνη εποχή που δεν είχαμε σοβαρές έννοιες...Ενώ σήμερα...

Το ποιηματάκι λοιπόν...

οι φίλοι μου

οι φίλοι μου είναι το φως μες το σκοτάδι

μια φωνή μες τη σιωπή

μια φωτιά που με ζεσταίνει κάθε βράδυ

στο πέλαγο που λέγεται ζωή.

Οι φίλοι μου δέντρα μες το δάσος

που δεν θα κάψει η πυρκαγιά

μια φωνή που δεν μιλάει

μα συγκινεί με τη σιωπή της την καρδιά.

Αυτό το ποιήμα είναι

για κάποιους φίλους μου καλούς

που μ'έμαθαν να ονειρεύομαι

σ'αυτους τους δύσκολους καιρούς.

(Για όλους τους φίλους,τις φίλες,και για όλους εσάς που θα το διαβάσετε και για τους δικούς σας φίλους)

Το πιο σημαντικό στη ζωή είναι να ξέρεις ότι έχεις ανθρώπους δίπλα σου...Τα λεφτά?Τίποτα δεν μου λένε...Τα σπίτια?Το ίδιο.Τα αυτοκίνητα?Ομοίως.

Αλλά αν δεν είχα δίπλα μου ανθρώπους,φίλους,και την οικογένεια μου,θα ήμουν μισή...

Καληνύχτα σε όλους...