Διαολεμένος ο σημερινός αέρας. Σαρώνει στο πέρασμα του.

Η πόλη μοιάζει παραδομένη στις βουλές του.

Οι διαβάτες κουμπώνουν τα παλτά τους και ανοίγουν το βήμα τους. Όσο πιο γρήγορα φτάσουν στον προορισμό τους τόσο το καλύτερο.

Βγαίνω από τον κινηματογράφο γύρω στις έντεκα παρά. Κουμπώνω κι εγώ το παλτό μου. Ψάχνω να βρω το αυτοκίνητο που με περιμένει. Το βρίσκω. Αποχαιρετώ την μια φίλη μου, πιάνω από το χέρι την άλλη και μαζί μπαίνουμε στο αυτοκίνητο.

Η διαδρομή μου δείχνει μία τελείως άγνωστη πλευρά της πόλης. Ερημιά στους δρόμους. Νεκρωμένη η κίνηση. Και όσοι κυκλοφορούν μοιάζουν αδιάφοροι για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Απλά θέλουν να ξεφύγουν από την ανασφάλεια του δρόμου. Τα χαρτιά που είνα πεταμένα στο δρόμο αιωρούνται και η σκόνη σχηματίζει περίεργα σχήματα. Και εμένα να μου έρχεται στο μυαλό το Dust in the wind των Kansas και να το σιγομουρμουράω...

Και επιτέλους μετά από μία κουραστική μέρα κάθομαι στο δωμάτιό μου με το laptop στα πόδια μου, ακούγοντας μουσική. Όμως ο αέρας ακόμα λυσσομανάει σαν τρελός...