Σε έτρεφα, σε ζέσταινα

 σαραντατόσα χρόνια

κι απόψε μ’εγκατέλειψες

 χωρίς καμιά συμπόνοια…

 Το ξέρω, ότι  έφταιξα…

ατσούμπαλος λιγάκι,

μες την απροσεξία μου

δεν είδα το σκαλάκι… 

Σε χτύπησα, σε πόνεσα…

Δικαίως εξεμάνης…

Όμως κι εσύ δεν έπρεπε

έτσι να μου την κάνεις…  

Σε  είχα το καμάρι μου

δεν σ έιχα σαν και τ’ άλλα…

μα τώρα πιά, μας χώρισε

 η γαμημένη σκάλα…. 

Νύχι, νυχένιο νύχι μου

Νύχι καρανυχάτο

Πώς βάσταξες και μ΄άφησες

ένα μουντό Σαβάτο…

 Φρικαρισμένο νύχι μου,

πού πάς, γαμώ την τύχη μου… 

Και κάθομαι και στιχουργώ,

μία «Ωδή προς νύχι»…

Που σε γυρεύει η κάλτσα σου

κι οδύρεται, και βήχει…

Που σε ζητούν τ’ αδέλφια σου,

κι οι πονεμένοι στίχοι….

Που με ρωτούν τι έγινες

του δωματίου οι τοίχοι...

Πώς θα την βγάζω τώρα εγώ;

Να πάρω δεκανύχι;……..