Ακούω την "Αναστασία" σε λόγια της Λίνας Νικολακοπούλου από την Ελευθερία Αρβανιτάκη .

Μου αρέσει στο σύνολό του αυτό το τραγούδι αλλά ξεχωρίζω έναν ωραίο στίχο: "τελικά, η "ζωή" τρία γράμματα".

Μα όντως, έτσι είναι: τρία γράμματα .

Όπως και το "ναι" και το "όχι".

Προς τι η ταλαιπωρία και τα διλλήματα;

Είναι τόσο μικρές λεξούλες , γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να τις πούμε ενώ το θέλουμε , το λαχταράμε;

"Όχι , δεν θέλω , δεν μπορώ" ή "Ναι, σε αγαπάω" ή "Ταξιδεύω στη ζωή μου".

Κόμπλεξ είναι ;

Φόβος ;

Εγωισμός ;

Μα τί είναι , τέλος πάντων;

Ζοριζόμαστε πολύ ...

Ζοριζόμαστε πολύ για να πούμε απλά και ειλικρινή λόγια.

Βέβαια , κάποιες φορές ξεστομίζουμε και "βαρειές" λέξεις , σα να είναι ό,τι απλούστερο υπάρχει.

Μάλλον αυτή η αμετροέπεια που μας διακατέχει θα φταίει ...

Από την άλλη μεριά όμως , κρύβεται τέτοια λύτρωση μέσα στην αλήθεια μας και στις λέξεις που τόσο έχει ανάγκη να πει και να εκφράσει και είναι πολύ κρίμα που μένουμε στα κελιά μας .

’τιμε δισταγμέ!