Μέσα σε χίλιες σιωπές μπορώ να ξεχωρίσω

πόσο διαφορετικά μυρίζει το δέρμα σου

όταν αγωνιάς να παραδοθείς…

πως αναβλύζουν οι πόροι  σου γιασεμιά,

 και σανταλόξυλα,και κλειδωμένες πόρτες…. 

 Έσκυψα πάνω σου γεμάτος σιωπή και απώλεια…

θέρισα μόνο τις τρεις τελευταίες γραμμές του λεπτοδείκτη,

την σιωπή που θα ήθελε να γίνει τραγούδι,

και δυο τραβηγμένα χείλη που έμοιαζαν  χαμόγελο…  

Η μέρα των γενεθλίων μου πέρασε.

Ο γενέθλιος νόστος μου όχι ακόμα….

Μαζεύω βροχές και μουλιασμένα φύλλα

και ξεχασμένα τραγουδάκια,

κι ένα χαμένο καραβάκι χάρτινο.

Ακροβατώντας στην σκηνή χαμογελώ

 κι αφήνομαι να γίνω εγώ ο ίδιος η δική σου η απουσία….

Έτσι, για να μην νοιώθεις μοναξιά….. 

Υπουλο πράγμα η μοναξιά….

Ειδικά όταν δεν την ακούς

την ώρα που ανοίγει

αθόρυβα την πόρτα

για να μπει στο σπίτι....