Τέλος με τα κουλτουριάρικα ποστ που μας έχουν ζαλίσει ότι έχουμε και δεν έχουμε. Λοιπον. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ !!!! από αυτά που λές γαμώ τη γκαντεμιά μου μέσα.

Αργά το βράδυ.

Τα κατάφερα επιτέλους και κανόνισα κάτι μετά τη δουλειά. Ωραία ήταν. Μια χαρα. Επιστροφή. Το γνωστό πρόβλημα πάρκινγκ. Ενας γύρος, δύο γύροι, γαμώ το δήθεν προάστιό σας με τους χώρους χωρίς πάρκινγκ. κλπ. .... Ανεβαίνω την κεντρική λεωφόρο της γειτονιάς μου με τη διαχωριστική νησίδα στη μέση και .... Ουπς !!!! απέναντι ... ΧΩΡΟΣ. ΝΑΤΟΣ. ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ. Αναστροφή λίγο πιο πάνω - οκ απαγορεύεται αλλά δεν ερχόταν κανείς, στο λόγο μου - και βούρ για τον πολυπόθητο χώρο παρκαρίσματος.

Ο χώρος.

Εχει σημασία. Λοιπόν, πρόκειται για εκείνες τις εσοχές στα πεζοδρόμια, που δημιουργούν οι Δήμοι, κυρίως σε κεντρικούς λεφωφόρους, ειδικά για παρκάρισμα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο χώρος είναι για 3 αυτοκίνητα περίπου. Ο μεντερέιτορ Astron, όποτε του μείνει λίγος χρόνος από τις κουλτουρο-μανίες του, μπορεί να το επιβεβαιωσει.

Στον εντοπισθέντα χώρο λοιπον, ήταν παρκαρισμένα, ξεκινώντας από την αρχή της εν λόγω εσοχής, δύο μικρά αυτοκίνητα. Κατηγορίας μίνι. Το ένα πίσω από το άλλο. Αρα, ο χώρος που έμενε, ηταν αρκετός για ένα αυτοκίνητο σχετικά μεγάλο ... και περίσσευε ....

Βούρ λοιπόν, είπαμε, παρκάρισμα με τη μούρη, - άνετότατα - .. και !!! ούφ .. αυτό ήταν ... Κατεβαίνω. Κλειδώνω. Πάω να κάνω δύο βήματα, κοιτάζω - ενστικτωδώς - να δώ πως ειναι το αυτοκίνητο και το βλέπω ..

όντως ... έπιανε πολύ χώρο. Αν έφευγαν οι δύο "μικροί", δεν θα έμενε χώρος για άλλους δύο "μεγαλύτερους", αλλά για έναν και μόνον. Και εγώ θα ήμουν αραχτός. Εξανέστη η κοινωνική μου συνείδηση. Πίσω. Ξεκλείδωμα - γαμώ το κέρατό μου βραδυάτικα με το άναψε - σβήσε, αλλά η κοινωνική συνείδηση πάνω απ' όλα ... και το φέρνω με την όπισθεν σε μία θέση τέτοια, που, άφηνε πλέον αρκετό χώρο μπροστά, για δύο μεσαία προς μεγάλα αυτοκίνητα, σε περίπτωση που έφευγαν οι μικροί. Φτού μου να με χαρώ. Αυτό ειναι πολιτισμός. Και μάλιστα όταν δεν σε βλέπει κανείς. Ναι ...Βράδυ.

Σημείωση. ΝΑΙ ΟΚ .. εκτός πόλης τρέχω του σκοτωμού. Και, ειδικά παλιότερα, αν έβλεπα καμμία καλή διαδρομούλα με στροφές, έπαιζα λίγο, αλλά χωρίς υπερβολές. Επίσης. Σε κατοικημένες περιοχές ΠΑΝΤΑ κόβω ταχύτητα. Τα ΜΗΧΑΝΑΚΙΑ έχουν πάντα προτεραιότητα. ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΠΕΖΩΝ. Δεν παρκάρω σε μέρη όπου υπάρχουν ΡΑΜΠΕΣ για ΑΜΕΑ, ούτε μπροστά και κολλητά από πόρτες σπιτιών κλπ.

Σοβαρα. Ειμαι υπόδειγμα σε αυτά. Στο λόγο μου.

Η γκαντεμιά.

Το επόμενο πρωϊνό. Φευγοντας για τη δουλειά.... Πάω και τι να δώ. Στον καθαριστήρα ήταν αφημενο ένα χάρτινο σακουλάκι από τυρόπιττα. Πάω να το βγάλω και ... τι να δώ. Ραβασάκι!!!!!!

- Κείμενο ραβασακίου. "Το ότι είσαι μαλάκας το ξέραμε. Το ότι θέλεις και 10 μέτρα να παρκάρεις τη μαλακία σου δεν το ξέραμε."

- Σκιτσάκι ραβασακίου (πρόχειρο). Ενα ανθρωπάκι (είχε πολύ πλάκα) που εξασκούσε την ανήκουστο πράξη του αυνανισμού !!!!!!!

Και επίσης. Ειχαν φύγει τα δύο μικρά αυτοκίνητα. Ειχαν παρκάρει άνετα, δύο τύπου γκόλφ ας πούμε ... Πολύ άνετα. Απλά, εμένα μου περίσσευε .. λίγος χώρος πίσω. Ελάχιστος.

Η αντίδραση. Δεν μου ειχε ξανασυμβεί. Οκ. Ξέρω πως οι αντιεξουσιαστές στέλνουν ραβασάκια και απειλούν τη ζωή μας, οκ αλλά επειδη εγω μπορεί και νάμαι από δαύτους, έστω οι χρυσαυγίτες, οι δεν ξέρω κι εγώ ποιοί άλλοι .. Αλλά ... τέτοιο ραβασάκι .. Ποτέ. Γαμώ τον εγωισμό μου. Γαμώ την γκαντεμιά μου και την κοινωνική μου συνείδηση. Σε μένα ρε αλήτες ? Πού εγω ... είμαι υπόδειγμα κλπ κλπ...

Ο μπροστινός ? Αυτός το έβαλε ?Αν όμως όχι ? Σκέφτηκα προς στιγμή να γράψω απάντηση του τύπου "Καλήμερα σας, αν δεν γράψατε εσεις αυτό το σημείωμα, παρακαλώ αγνοήστε το, αν όμως το έγραψες εσύ ρε θρασύδειλε και άσχετε τύπε ... κλπ κλπ " αλλά μετά σκέφτηκα .. "Θα γίνω σαν και αυτούς" ..

Η μέρα πήγε χάλια. Το κακό ήταν .., πως μετά .. όταν το σκεφτόμουν, .. είδα πως το κειμενάκι και το σχεδιάκι είχαν πλάκα. Και τζαντιζόμουν ακόμα πιό πολύ.