(Εκδόσεις Αποσπερίτης, Αθηνά, 1983, Μετάφραση Δ. Παπαδημητρίου, πλήρης και θεωρημένη από το ίδρυμα Ράιχ)

Ο Β. Ράιχ γεννήθηκε το 1897. Σπούδασε ιατρική, αλλά ασχολήθηκε κυρίως με την ψυχική υγεία και υπήρξε μέλος της Ψυχαναλυτικής εταιρείας της Βιέννης, που διηύθυνε τότε ο Φρόιντ. Αφού περιπλανήθηκε σε αρκετές χώρες, πέθανε το Νοέμβριο του 1957 στις φυλακές του Λουισμπουργ, καταδικασμένος σε διετή φυλάκιση λόγω «εγκληματικής περιφρόνησης και απείθειας» σε δικαστική απόφαση που εκδόθηκε ερήμην του.

Ο ίδιος ο συγγραφέας γράφει στην εισαγωγή του για το βιβλίο: …Ήταν το αποτέλεσμα εσωτερικών καταιγίδων και συγκρούσεων ενός φυσικού επιστήμονα και γιατρού, που για δεκαετίες ολόκληρες παρατηρούσε, πρώτα απλοϊκά, μετά με έκπληξη, και τελικά με τρόμο, πώς ο Ανθρωπάκος μεταχειρίζεται τον εαυτό του΄ πώς υποφέρει και επαναστατεί, πώς δοξάζει τους εχθρούς του και δολοφονεί τους φίλους του΄ πώς, όποτε ανεβαίνει στην εξουσία σαν «αντιπρόσωπος του λαού», κάνει κατάχρηση της δύναμής του, βασανίζοντας πιο απάνθρωπα τους άλλους, απ΄ ό, τι ο ίδιος υπέφερε προηγούμενα στα χέρια των σαδιστών της ανώτερης τάξης….

Επιλέγω μερικά από τα πιο εύγλωττα  -κατά τη γνώμη μου- αποσπάσματα του βιβλίου:

-…Σε νιώθω. Γιατί πολλές χιλιάδες φορές σ΄ έχω δει γυμνό, σωματικά και ψυχικά, χωρίς τη μάσκα, χωρίς την ταυτότητα του κόμματος, χωρίς τον πατριωτισμό σου. γυμνό σαν νεογέννητο μωρό, γυμνό σαν ένα Στρατάρχη με εσώρουχα. Παραπονέθηκες κι έκλαψες μπροστά μου, μίλησες για τις επιθυμίες σου, μου αποκάλυψες την αγάπη σου και τον πόνο σου. Σε ξέρω και σε νιώθω. Θα σου πω ποιος πραγματικά είσαι Ανθρωπάκο, γιατί στ΄ αλήθεια πιστεύω σε σένα και στο υπέροχο μέλλον σου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανήκει σε σένα. Γι΄ αυτό, πρώτ΄ απ΄  όλα, κοίταξε τον εαυτό σου. Δες τον όπως είναι στην πραγματικότητα. Άκου αυτό που κανένας απ΄ τους Ηγέτες σου και τους εκπροσώπους σου δεν τολμά να σου πει: Είσαι ένας «κοινός Ανθρωπάκος». Κατάλαβε το διπλό νόημα αυτών των λέξεων: «κοινός» και «Ανθρωπάκος». Μη φεύγεις. Βρες το θάρρος να κοιτάξεις τον εαυτό σου.

-…Θέλεις να μάθεις τι είσαι, Ανθρωπάκο; Άκου στο ραδιόφωνο τις διαφημίσεις των καθαρτικών, της οδοντόκρεμας, των αποσμητικών κλπ.  Μα δεν καταφέρνεις ν΄ ακούσεις τη μουσική της προπαγάνδας. Δεν καταφέρνεις να συλλάβεις την απύθμενη ηλιθιότητα και το αηδιαστικό κακό γούστο αυτών των σειρήνων, που έχουν σχεδιαστεί για να τραβήξουν την προσοχή σου. πρόσεξες ποτέ σοβαρά τα αστεία που λέει ο «κονφερασιέ»  σ΄ ένα νυχτερινό κέντρο; Αστεία για σένα, για τον εαυτό του και για όλο το μικρό κι άθλιο κόσμο.

[…] Ακούς το ανέκδοτο για τον εαυτό σου και ξεκαρδίζεσαι στα γέλια μαζί με τους άλλους. Δε γελάς επειδή βρίσκεις τον εαυτό σου αστείο. Γελάς σε βάρος του Ανθρωπάκου, μα δεν ξέρεις ότι γελάς σε βάρος του εαυτού σου, ότι όλοι γελάνε σε βάρος σου. Εκατομμύρια ανθρωπάκια δεν ξέρουν ότι όλοι γελάνε σε βάρος τους.

-…«Κλέφτης, σταματήστε τον! Είναι αλλοδαπός, μετανάστης. Ενώ εγώ είμαι Γερμανός, Αμερικανός, Δανός, Νορβηγός!».

Κόφτο, Ανθρωπάκο. Είσαι και θα είσαι ο αιώνια μετανάστης. Τυχαία βρέθηκες σ΄ αυτό τον κόσμο και σιωπηλά θα τον αφήσεις. Κραυγάζεις επειδή φοβάσαι θανάσιμα. Αισθάνεσαι το σώμα σου να παγώνει και φωνάζεις την αστυνομία σου. Αλλά ούτε και η αστυνομία έχει την εξουσία πάνω στην αλήθεια. Κι ο αστυνομικός σου έρχεται σε μένα γεμάτος ανησυχία για τη γυναίκα του ή για το άρρωστο παιδί του. Όταν φορά τη στολή του κρύβει τον άνθρωπο. Μα δεν μπορεί να κρυφτεί από μένα. Τον έχω δει γυμνό κι αυτόν.

Διαβάστε το και μετά κοιτάξτε μέσα σας βαθιά. Αξίζει τον κόπο….

Κι ίσως ο Ανθρωπάκος που κρύβουμε όλοι λίγο πολύ μέσα μας, δώσει σιγά σιγά την θέση του στον Ά ν θ ρ ω π ο….