"Σήμερα γιορτάζει ο έρωτας!"

"Άσε μας ρε φίλε που σήμερα γιορτάζει ο έρωτας! Κάθε μέρα γιορτάζει ο έρωτας!"

"Μα σήμερα γιορτάζει επίσημα!"

"Και ποιος σου είπε ότι ο έρωτας χρειάζεται επισημότητα;"

"Μα..."

"Δεν θέλω μα! Αηδίες! Ο έρωτας γιορτάζει κάθε μέρα! Σήμερα γιορτάζουν όσοι έχουν ξεψάσει να αγαπούν και το θυμούνται στο άσχετο επειδή βλέπουν παντού καρδιές και μπαλόνια!"

Όλοι σήμερα ρώταγαν "Γιορτάζεις;". Απάντηση δεν έπαιρναν. Μόνο ένα παγωμένο βλέμμα και έναν ήχο που έμοιαζε με αποδοκιμαστικό γρύλισμα. "Παράταμε ρε φίλε! Που θες να μάθεις και αν γιορτάζω, ακόμα δεν ξύπνησα...."

Πως με εκνευρίζουν αυτές οι ημέρες! Η αποθέωση της τυποποίησης! Όχι, δεν είμαι πνεύμα αντιλογίας! Όχι, δεν είμαι μονόπλευρη! Όχι, δεν είναι σπαστικιά! Απλά δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος θα πρέπει να περιμένει την 14η Φεβρουαρίου για να εκφράσει την αγάπη του.

Θα μου πεις "και τι ξέρεις εσύ μικρή από αγάπη και έρωτα;". Προφανώς τίποτα...ή μάλλον αυτό που ξέρω ίσως είναι μια ψευδαίσθηση της αγάπης και του έρωτα...

Κουνηθήκαμε σήμερα! Οι δύο σεισμοί μας ξύπνησαν, όπου και αν βρισκόμασταν. Πόσο άραγε πρέπει να κουνηθούμε για να ξυπνήσουμε πραγματικά;

Έβλεπα ειδήσεις και σταμάτησα σε κάτι γκάλοπ που παρουσίαζε ένα κανάλι. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πιο δημοφιλής από τον Καραμανλή! Επιτέλους νέοι άνθρωποι στην πολιτική!

Αυτά...χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν(όχι, για να μη με λέτε κακιά!).