Συννεφάκια στον ουρανό,συννεφάκια και στη διάθεση μου.Στα σύννεφα κι εγώ μόνιμα.Αλλά όταν πέφτω,από τόσο ύψος,πάντα σπάω τα μούτρα μου.Απόψε έχω μια διάθεση κάτι μεταξύ του βαράτε βιολιτζήδες και του βαράω το κεφάλι μου.Μόνη στο σπίτι,στην οθόνη μπροστά.Μπορεί να μην πιστεύω στον Αγιο Βαλεντίνο,δεν θεωρώ ότι υπάρχει τέτοιος άγιος.Μπορεί να ξέρω ότι οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα.Αν είσαι ερωτευμένος,κάθε μέρα γιορτή.Εκτός από ονειροπαρμένη είμαι και αιώνια ερωτευμένη.Με την ίδια τη ζωή,που δεν ξέρεις τι σου κρύβει στην επόμενη στροφή και έχω αγωνία να ανακαλύψω.Με ό,τι με περιβάλει,κάποιες όμορφες γωνιές που ξετρυπώνω μες τη γενική ασχήμια της Αθήνας.Με ένα σωρό μεγάλα και μικρά πράγματα που αποτελούν το αλατοπίπερο της ζωής.Αν είμαι και με κάποιον άντρα ερωτευμένη...Ε,τότε,η καλύτερη εποχή.Μια χαρά,και διπλά ονειροπαρμένη.

Όπως και να το κάνεις,τώρα θα ήθελα να είχα ένα χέρι να κρατήσω,μια αγκαλιά να με ζεστάνει.Αν κάποιος πει ότι αυτά δεν θα τα ήθελε,ένα τέτοιο κρύο βράδυ,μήπως να κοιτάξει αν μεγάλωσε η μύτη του;Πινόκιο.Ποιός δεν θέλει παρέα;Εστω και φίλου;Υπάρχει άνθρωπος να λατρεύει τη μοναξιά;Δεν νομίζω.Βέβαια χρειάζεται να μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας.Όταν όμως μένεις μόνος,η μοναξιά είναι κάτι που θα αντιμετωπίσεις,σχεδόν καθημερινά.Έχουμε γίνει τόσο πολυάσχολοι όλοι,πού καιρός για παρέες...Μπορεί να κάνω και δυο,και τρεις και περισσότερους μήνες να δω κάποιον φίλο...Άσχημο πράγμα.Κάπου την έχουμε χάσει τη μπάλα.

Πότε θα έρθει το καλοκαιράκι!Το λατρευω!

Τουλάχιστον τότε ανοίγεις την πόρτα και βγαίνεις μια βόλτα,έτσι,άσκοπα.Τώρα για να βγείς,πρέπει να βάλεις πλήρη εξάρτυση.Σαν πολεμιστής ένα πράγμα.Μπουφαν,κασκολ,σκουφάκι,παπουτσια,κάλτσες,φανέλες.Το καλοκαίρι,ένα μπλουζάκι,ενα σορτς,και πέδιλα και σε πέντε λεπτά είσαι στην πόρτα.

Να δω κι απόψε πως θα κλείσει το μάτι.Ούτε με σελοτειπ να τα κολλήσω δεν κλείνουν πριν να πάει 3.00,συχνά 4.00 π.μ.

Την φωτογραφία που έβαλα απόψε την έχω τραβήξει μέσα από αεροπλάνο,πριν χρόνια,Φεβρουάριος ήταν και τότε,μου ήρθε μες το χειμώνα να πάω στην Κω.Εντάξει,κοντά είναι,με το αεροπλάνο 35 λεπτά!Πιο γρήγορα πήγα εκεί παρά να κατέβω απ'το Γαλάτσι στο κέντρο.Ήταν πέντε καταπληκτικές μέρες,έπεσα πάνω σε αλκυονίδες μέρες,απίστευτη λιακάδα,και έμαθα τόσο καλά την πόλη σε σημείο να με ρωτήσει κάποιος μια οδό και να ξέρω να απαντήσω!

Εχω κάνει τρέλες στη ζωή μου!Πολλές.Τσουβάλια τρέλας.Ο φυσικός μου εαυτός είναι αυτός.Αυτός που παίρνει το αεροπλάνο μες το χειμώνα να πάει σε ένα νησί.Που κάνει εκπλήξεις σε φίλους που γιορτάζουν,πηγαίνει στη δουλειά τους με λουλούδια.Που ζωγραφίζει πίνακες και τους κάνει δώρο σε φίλους που έχουν γενέθλια.Που αν μπορεί να βοηθήσει,το κάνει με μεγάλη χαρα.Και πολλά άλλα.Μ'αρέσει να κάνω εκπλήξεις στους άλλους και γενικά να τους κάνω να χαμογελούν.

Ο φυσικός μου εαυτός δεν είναι ο αποψινός που μελαγχολεί.Αλλά όλοι έχουμε δικαίωμα να μελαγχολήσουμε και λίγο.Είπαμε,το συννεφάκι-συννεφάκι,αλλά όταν κατέβω,το παρκάρω και εκεί που το άφησα το βρίσκω για να ξανανέβω.Ονειροπαρμένη.Πλάθω ιστορίες και είμαι εκεί πρωταγωνίστρια.Εστώ κι εκεί,για λίγο,ζω ένα happy end.Στη ζωή,σκέτο end των καταστάσεων ζω.

Δεν είναι όμως σκέτη μαγεία να κοιτάς από το παράθυρο του αεροπλάνου;Μου θυμίζει το τραγούδι:μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα,μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι...

Από ψηλά όλα όμορφα μοιάζουν.

Στο χέρι μας βέβαια είναι να τα φτιάξουμε όμορφα και κάτω στη γη.Για να μοιάζουν κι από κοντά όμορφα,όχι μόνο από ψηλά.