Έξω σχεδόν χιονίζει .

’σπρες , τοσοδούλες νιφάδες εμφανίζονται δειλά-δειλά.

Θυμήθηκα δύο στιχάκια του Διονύση Σαββόπουλου :

«-Αχ, χιονίζει! Χειμέρια τα πράγματα …

-Ναι , χιονίζει. Αρχίζουνε τα θαύματα…»

Πόσα παιδικά παραμύθια μας διάβαζαν όταν ήμαστε πιτσιρικάκια που είχαν αίσιο , λευκό τέλος … Χιονισμένο δεν ήταν το βράδυ που το κοριτσάκι με τα σπίρτα πάγωσε και πήγε να βρει τη γιαγιά του ;

Θυμάμαι κάτι μέρες με χιόνι που με ξύπναγε η μητέρα να το δω και εγώ κολλούσα τη μουσούδα μου στο τζάμι και δεν έφευγα από εκεί θέλοντας να μη χάσω ούτε λεπτό από τη «μαγεία» του καιρού.

«Βαρύ το αίσθημα της νοσταλγίας» θα έλεγα η Μαρία Νεφέλη.

Λένε ότι το λευκό είναι το χρώμα της αθωότητας.

Βάφεται λευκός ένας κόσμος που μόνο αθώος δεν είναι .

Πόσοι άστεγοι θα παγώσουν αυτές τις μέρες ;

Πόσες οικογένειες δίχως θέρμανση – στον κατά τα άλλα «καιρό της αφθονίας» – θα υποφέρουν ;

Πόσο θα τα θυμόμαστε όλα αυτά αύριο;

Ως πότε θα κωφεύουμε ;

Γιατί δεν αντιδρούμε πια όπως όταν ήμαστε παιδάκια που κλαίγαμε με τους ήρωες των παραμυθιών και τους ψάχναμε στο δρόμο να τους βοηθήσουμε ;

Γιατί πια δε μας σοκάρουν αυτές οι καταστάσεις ;

«Θέλω να δω το άσπρο του κόσμου από τα μάτια ενός πιτσιρικά» λέει ένα τραγούδι.

Το πρόβλημα είναι το έχουμε δει αυτό το «άσπρο» αλλά το ξεχάσαμε ή το αγνοούμε , συνειδητά.

Όποτε χιονίζει συντονίζομαι λίγο περισσότερο με την παιδική μου ηλικία γιατί θυμάμαι όλα αυτά τα παραμύθια και θλίβομαι.

«’σχημο και βλαβερό το αίσθημα της λήθης» θα αποκρινόταν ο αντιφωνητής.

Να θυμάσαι ή να ξεχνάς , τελικά ;

Αν και δε μου αρέσουν οι γενικεύσεις, θα απαντήσω «Να μην ξεχνάς».