…και αν ασθμαίνει το χαμόγελο

πάνω στις ράγιες της ζωής

σαν τραίνο στο τελευταίο ταξίδι, 

κι αν  οι αρμοί χαλαρώνουν και προδίδονται,

στα μυστικά νησιά των οριζόντων που δεν έζησες

ένας εαυτός ναυαγισμένος σε προσμένει

μήπως και ’ρθεις, κάποια φορά.

Μήπως και σπάσουνε τα μάγια του μυαλού σου…

Μήπως και όλα αυτά που έζησες,

αναδυθούν από το ζόφο τον κρυφό σου

και ξεκλειδώσουν τις πικρές σου λιτανείες

τις προσευχές για τους θεούς που δεν σε θέλουν,

τα ακυρωμένα εισιτήρια του νόστου σου…

 Ένας εαυτός ναυαγισμένος σε προσμένει,

ακόμα κι όταν  ευτελίζεις κι ευτελίζεσαι…

Ακόμα κι όταν την σιωπή σου υιοθετείς,

κι αιμορραγείς, 

και την θηλάζεις

πίσσα και τέφρα, και γρανίτη, και θυμό,

σιγή και σκόνη, και πολύχρωμες αφίσες,

ένας εαυτός ναυαγισμένος σε προσμένει...

και προσδοκάει και ονειρεύεται

τη μέρα εκείνη που επιτέλους θα αφεθείς

να αναδυθείς, να γεννηθείς ,

να απεκδυθείς την αλλοπρόσαλλη μορφή σου

και κουβαλώντας τα σημάδια της σιωπής

μαργαριτάρια στο λαιμό και στο κορμί σου

να υψωθείς εκεί που σού’ πρεπε να ζεις…

να αφήσεις πίσω σου τα κάστρα της αβύσσου…

 Ένας εαυτός ναυαγισμένος σε προσμένει…