Αη.

Πάντα της άρεσε να περνά έτσι το Σάββατο τα βράδια της. Να βγαίνει από το σπίτι εκεί γύρω στα μεσάνυχτα. Και να κάνει αρκετές στάσεις για ποτάκι σε αρκετά στέκια της πόλης. Όλα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Δύσκολα θα μπορούσε να διαλέξει ένα συγκεκριμένο στυλ. Σίγουρα παντως ήξερε πως πάντα θα προτιμούσε κάποια ατμόσφαιρα με πολύ δυνατή μουσική. Είτε μπουζούκια είτε κλαμπ. Πάντως σίγουρα μια ατμόσφαιρα που δύσκολα μιλάς με τον άλλο. Κι αν αυτό είναι συνήθειο, όπως συνήθιζε να του λέει, τότε δύσκολα καταλαβαίνεις τον άλλο.

Πάντα προκαλούσε έλξη σε όλους γύρω της, και σίγουρα αυτοί είναι οι κατάλληλοι τόποι για να μην ντρέπεσαι καθόλου που προκαλείς έλξη. Αν ρωτούσε πάντως κάποιον από όλους αυτούς τους αντρες γύρω της τώρα, δύσκολα θα συμφωνούσαν στο τι σημαίνει «έλξη» για τον καθένα..

Κοντά στο μπαρ με τις δύο φίλες και την αδερφή της, χορεύουν τώρα με το ποτό στο χέρι ένα γνώριμο ξενόφερτο τραγούδι που αποφασίστηκε να γίνει μόδα κι έγινε. Χωρίς πολλές συζητήσεις. Έτσι κι αλλιώς οι συζητήσεις είναι δύσκολες σε τέτοιες ατμόσφαιρες. Κοιτάζει την αδερφή της τραγουδώντας και χαμογελά χαρούμενη. Είναι στα αλήθεια χαρούμενη, γιατί την ενδιαφέρουν λίγα πράγματα πλέον, έχει κατασταλάξει. Και δεν υπάρχει και κανείς στη ζωή της που να την ενδιαφέρει τόσο ώστε να τον σκέφτεται σαν κάτι που την δένει. Ελεύθερα λοιπόν, χορεύει. Το κορμί της υπέροχο. Μαύρες γόβες με μικρό τακούνι, μαύρο κολλητό υφασμάτινο παντελόνι και μια ζώνη μεγάλη και αστραφτερή στη μέση. Η μέση της κινείται με τέτοιο τρόπο που αν προσέξεις λίγο παραπάνω σιγουρεύεσαι πως αυτή δημιουργεί τον ρυθμό που ακούς. Δεν είναι τα γούφερ του κλαμπ. Αυτά απλώς υπακούν στον τέλειο ρυθμό της. Κάνοντας μικρές στροφές γύρω από τον εαυτό της μπορεί κανείς να δει όλα τα μέρη του κορμιού της να διαγράφονται καθαρά μέσα από το κολλητό παντελόνι. Ποθητά γι’ αυτούς γύρω, ζηλευτά για τις υπόλοιπες.

Τα φωτορυθμικά πού και πού την στοχεύουν στιγμιαία και βοηθούν τα μάτια της να λαμπιρίσουν μέσα στο σκοτάδι και τον καπνό. Γελούν κι αυτά. Γαλήνια και μόνο γελαστά, χωρίς να μπορείς να βρεις ούτε ένα μικρό πρόβλημα να τριβελίζει το μυαλουδάκι της. Το απλό της μυαλουδάκι. Ο ρυθμός πιο έντονος και γνώριμος τώρα, την κάνει να κινεί το κορμί της ακόμη πιο σέξυ, χωρίς να έχει ιδέα τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Συνεχίζει να γελά με τις φίλες της, καθώς έχουν ώρα τώρα αντιληφθεί κάποια αγόρια από μια γειτονική παρέα να μην μπορούν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους. Στην παρέα τους επικρατεί μια ένταση για το πώς θα συνεχίσουν το ψηστήρι. «Συζητούν μισή ώρα τώρα για μας»Της φωνάζει ένα εκατοστό από το αυτί η αδερφή της. «Να δω αν θα πει ποτέ κανένας να έρθει προς τα εδώ». Και μ’ ένα νεύμα την καθοδηγεί προς τα πού να κοιτάξει για να τους δει. Και χωρίς βοήθεια, εύκολα θα τα κατάφερνε να τους ξεχωρίσει. Από την άλλη μεριά του μπαρ, ακριβώς απέναντί τους. Όλοι καλοντυμένοι και δύο από αυτούς ωραίοι! «Ας ήταν κάποιος από αυτούς τουλάχιστο. Να είχε και λίγο ενδιαφέρον.», σκέφτηκε για μια στιγμή μόνο. Ύστερα συνέχισε στον ξέφρενο ρυθμό της.. Στην βουή και την δόνηση του κορμιού και των ηχείων, στον απίστευτο θόρυβο που γινόταν εκεί ούτε άκουσε ούτε πρόσεξε τίποτα να την ενοχλεί στην τσέπη της.

«Τι ώρα έχει πάει ρε? Μήπως να φεύγαμε?» τη ρωτά η αδερφή της μετά από την σύγχυση που είχε πάρει όταν κανείς από την γειτονική παρέα δεν τόλμησε να πάει προς τα εκεί.. Και ήθελε πολύ σήμερα.. Έκανε να βγάλει το κινητό από την τσέπη, με δυσκολία το τράβηξε από το τεντωμένο πάνω της βελούδινο ύφασμα. «Πεντέμισι πήγε Κούλα!! Να φύγουμε λες σιγά σιγά??», της φώναξε πριν με έκπληξη διαπιστώσει –όχι την περασμένη ώρα φυσικά- μα ότι ένα μήνυμα περίμενε να διαβαστεί. Τον θυμήθηκε πριν καν το ανοίξει. Είχε ξεχάσει σήμερα να τον πάρει τηλέφωνο, μήπως έπρεπε να του πει να έρθει κι αυτός μαζί..? Μα δε θα δεχόταν, το ήξερε από πριν. Ήταν σίγουρη δηλαδή. Και δεν είχε άδικο. Πράγματι, δεν θα ερχόταν. Πριν αρχίσει να στεναχωριέται που ξεχάστηκε, θυμήθηκε ότι δεν είχε απαντήσει καν στο χθεσινό της τηλεφώνημα. Οπότε μάλλον δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε να είχε τύψεις.. Διάβασε το μήνυμά του: «Γεια σου.. αύριο θα σε πάρω τηλέφωνο. Αρχίζει και με ανησυχεί αυτή σου η σιωπή.. Να μου προσέχεις, καλή συνέχεια. Φιλάκια!»

«Καλή συνέχεια?? Πως ξέρει ότι είμαι κάπου τέτοια ώρα..?» Έριξε μια πιο σχολαστική ματιά γύρω της. Μα ήταν σίγουρη πως δεν ήταν ποτέ κάπου εδώ μέσα. Θα τον είχε προσέξει πολύ πριν κι από τους ωραίους της απέναντι παρέας. Πολύ πριν όμως. «Κάτι είναι που σε κάνει να λάμπεις πραγματικά μεσα σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο» Θυμήθηκε που του είχε πει σε μια έξαρση θαυμασμού. «Είναι που είσαι γοητευτικός! Πραγματικά γοητευτικός!» Χαρούμενα λόγια που φυσικά δε μετάνοιωσε ποτέ. Ή τότε μετά την συνάντησή τους εκείνη που γυρνώντας στο σπίτι ακόμη τον είχε στο μυαλό του –για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, και χωρίς να το πολυσκεφτεί του έγραψε «Σ’ ευχαριστώ πολύ για σήμερα! Τώρα μπορώ να πέσω στο κρεβάτι μου και να λιώσω στη σκέψη σου!».. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, τα πιο όμορφα λόγια της!

Πάντα απολάμβανε την παρέα του. Ήξερε πολλά κι ένοιωθε μεγάλη ασφάλεια μαζί του. Χωρίς να είναι όμορφος –τις περισσότερες φορές τουλάχιστο – κάθε του φράση της προκαλούσε μεγάλο ενδιαφέρον. Πολύ θα ήθελε να μιλάνε με τις ώρες όταν βρίσκονται. Αλλά όχι να κάνουν και άλλα πράγματα. Τουλάχιστον όχι ακόμα.. ’λλο ένα πράγμα που την στενοχωρούσε στον εαυτό της. Αυτός να θέλει τόσο πολύ να προχωρήσει κι άλλο, να της μάθει κι άλλα, κι αυτή να μην το σκέφτεται καν. Της έκανε πραγματικά εντύπωση μερικές φορές.. «Μην ανυσηχείς και μην αγχώνεσαι για μένα μικρή μου.», τον θυμάται να της αποκρίνεται συχνά όταν του έλεγε γι’ αυτό της τον προβληματισμο. Και το έλεγε με ένα χαμόγελο. Γέλιο, θα νόμιζε κανείς. Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτό το γέλιο.. «Είναι επειδή δεν γελάει συχνά» , τον δικαιολογούσε κάθε φορά.. Όμως κάτι συνέχιζε να μην πηγαίνει καλά.. Χωρίς να πολυσκέφτεται τα πράγματα δεν το έψαξε και πολύ..

Ήθελε να τον βλέπει όποτε τύχαινε να έρθει. Αλλά παρ’ όλες τις προτροπές από τις φίλες της, δεν είχε στο μυαλό της να κάνει κάτι παραπάνω. Έτσι προσπαθούσε να μην είναι η συχνότητα που θα βρίσκονται μεγάλη για να μην χρειάζεται να προχωρήσει όλο αυτό. Το μεγάλο της άγχος σε κάθε ραντεβού τους ήταν μήπως αυτός ήθελε να κάνει ένα βήμα παραπάνω από αυτά που είχαν κάνει μέχρι σήμερα. Του το έθεσε απλά την τελευταία φορά «Αν είναι να κάνεις ένα βήμα παραπάνω ξανασκέψου το. Γιατί τότε θα αναγκαστείς να φτάσεις μέχρι την κορυφή και να μείνεις εκεί. Ξανασκέψου το..» Προσπαθούσε έτσι να κερδίσει χρόνο. Δεν αντιλαμβανόταν ότι αυτός δεν είχε κανένα πρόβλημα. Πραγματικά κανένα. Ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα έκανε κανένα βήμα παραπάνω. Ούτε μισό. Αντιθέτως με αυτά που της έλεγε τις περισσότερες φορές. Αλλά πάλι πώς να το αντιληφθεί. Αφού πίστευε κάθε του φράση. Αυτό ήταν που τη βάραινε, έπρεπε με κάποιο τρόπο να αντισταθεί. Κι ο τρόπος ήταν να ελέγχει την συχνότητα που θα βρίσκονταν. Να μην αφεθεί στα λόγια του, στις σκέψεις του γι’ αυτήν, στη γοητεία του…

«Να με πάρεις τηλέφωνο αγόρι μου! Φυσικά και να με πάρεις!!» Φώναξε κοιτώντας την οθόνη του κινητού μέσα στο κλαμπ. Κανείς δεν άκουσε φυσικά.. ’λλωστε εκεί δύσκολα ακούς το διπλανό σου. Και όσοι την κοιτούσαν εκείνη την ώρα δεν στόχευαν το βλέμμα τους στο πρόσωπο. Σ’ αυτό το γλυκό, απλό πρόσωπο!

“Να λιώνεις στις σκέψεις μου στο ζεστό σου κρεβάτι,

οι όμορφες λέξεις μου σου κλείνουν το μάτι,

και μεσα στη θλίψη μου, λίγο πριν κοιμηθώ

σα να σε άκουσα, σα να νοιωσα κάτι..!

_

Λουλούδια τα χειλη σου σε ψεύτικο χωμα

το όνειρο που χασα το ψάχνω ακόμα

κι εγώ στο κρεβάτι μου να λιώνω στις σκέψεις,

σε κεινες που μ’ έβαλες με λίγες σου λέξεις..

_

… ενα απλό ποιήμα για ένα απλό κορίτσι…”

Αλέξης Π.