Δεν είναι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό.

Περπατάει όμως γρήγορα, περήφανα, το κεφάλι λίγο ψηλά, τα βήματά της πάντα μεγάλα.

Στα 23 της έχει γνωρίσει την αθωότητα, την αγάπη και τον έρωτα. Τουλάχιστον έτσι νομίζει.

Όμως...

Αναρωτιέται αν ποτέ θα δεκτεί να ζήσει μαζί με κάποιον. Για το τώρα, το μετά και το πάντα.

Της αρέσει να περπατάει μόνη, να καθορίζει αυτή το ρυθμό, το δρομολόγιο, τις ανάσες.

Ένα μόνο αγόρι είχε το θάρρος να προσπαθήσει να την πάρει από το χέρι.

Έσφιξε τον καρπό της στη χερούκλα του και την τράβηξε προς το δρόμο που ήθελε αυτός.

Το κορίτσι των 23 χρόνων σοκαρίστηκε.

Η κίνησή του, ταυτόχρονα γλυκιά και δυναμική, ρομαντική και συνάμα ένδειξη κυριαρχίας, ήτανε πιο έντονη από το πρώτο της φιλί. Πιο ισχυρή από την πρώτη φορά που έκανε έρωτα.

Ρίγος διαπέρασε ολόκληρο το σώμα που ήθελε να τρέξει. Μακριά από αυτόν που τόλμησε να της αγγίξει το χέρι. Που είχε σχεδόν καταφέρει να την κερδίσει.

Έμεινε ακίνητη,αντιστάθηκε.

Θυμωμένος προσπάθησε να της εξηγήσει ότι αυτός θέλει το καλό της. Για αυτό πρέπει να τον ακολουθήσει στο δρόμο του, που σύντομα θα γινότανε δικός τους. Να τον συνοδεύει με μικρά βήματα, υποταγμένη, γυναίκα που θα ανήκει στον άντρα της.

...

Ελευθέρωσε το χέρι της και άρχισε να περπατάει σε ένα παράλληλο δρόμο από τον δικό του. Γρήγορα, πιο γρήγορα, με ολοένα και μεγαλύτερο βήμα, ολοένα και πιο γάργαρο ρυθμό, ολοένα και πιο κοντά στο μέλλον που ήθελε.

Για αυτό φοβάται αν θα μπορέσει κάποια στιγμή να γίνει το μισό ενός ονείρου.

Πρέπει να δοθεί, να αφήσει να την πάρει από το χέρι κάποιος...

Μα ποιός θα είναι τόσο δυνατός και συνάμα τόσο ήπιος;