Το μόνο που θυμάμαι από την σημερινή ημέρα είναι ένα ατελείωτο μπλα μπλα μπλα. Σκόρπιες και ανούσιες λέξεις ακόμα αντηχούν στις στοές του μυαλού μου. Μπλα μπλα μπλα.

Αλήθεια, σκέφτεστε τι θέλετε να πείτε πριν ανοίξετε το στόμα σας; Θα έπρεπε! Οι λέξεις πληγώνουν πολύ εύκολα. Ορισμένες φορές οι πράξεις ξεχνιούνται, οι λέξεις όμως όχι! Η ηχώ τους μένει...

Το μόνο που θυμάμαι από την σημερινή ημέρα είναι μία ανεξήγητη αγωνία, ένα πλάκωμα. Κατέβαλα τρομερές προσπάθειες για να συγκεντρωθώ για 7 ολόκληρηρες σχολικές ώρες και άλλες 3 στο φροντιστήριο.

Το μυαλό μου τρύπαγε τους τέσσερις τοίχους και έφευγε μακριά. Με πήγαινε αλλού, σε άλλες ζωές, σε άλλες φαντασίες. Ο Φρόυντ είχε πει ότι μία ημέρα δεν μπορεί να θεωρείται επιτυχημένη χωρίς μία τουλάχιστον ολοκληρωμένη ονειροπόληση-φαντασίωση.

Τα μάτια μου κλείνουν και αφήνω τον εαυτό μου να βυθιστεί σε μία πρωτοφανή ηρεμία. Ναι, βλέπω τους γύρω μου να μιλάνε αλλά δεν ακούω το ακατάπαυστο μπλα μπλα μπλα. Απλά ανοιγοκλείνουν το στόμα τους και χειρονομούν περίεργα. Νιώθω μια δίνη να με ρουφάει. Ζαλίζομαι...

Το μόνο που θέλω είναι να κλειστώ στο σπίτι. Θέλω να αρπάξω το πρώτο βιβλίο που θα βρω μπροστά μου και να το αφήσω να μου αποσπάσει όλη την προσοχή. Θέλω να βουτηχτώ στις σελίδες του και να μην σηκώσω την ματιά μου από αυτό παρά μόνο όταν το έχω καταπιεί.

Το μόνο που θυμάμαι από την σημερινή ημέρα είναι την αντανάκλαση ενός προσώπου στον καθρέφτη, ενός προσώπου που νόμιζα ότι γνώριζα, ενός προσώπου που νόμιζα ότι είχα συμφιλιωθεί μαζί του.