Ειναι φορες που νιωθω οτι η φωνη σου και εσυ μου λειπετε,αλλωστε μονο αυτα ξερω για σενα,Πως εινα δυνατον η απουσια σου να μενοχλει τοσο απο την στιγμη που δε σεχω γνωρισει παρα μονο σε ασπρομαυρα ονειρα.Ποτε δεν σε ειδα και ομως μεκανες να πιστεψω σε κατι μαγικο.Μα οπως ξαφνικα και αν ηρθες γλυκια μου αγνωστη τοσο ξαφνικα εφυγες αφηνωντας πολυ μα παρα πολυ περιεργη γευση στα χειλη μου .Φαντασου οτι αν ημουν σκηνοθετης τοτε θα ειχα ξεμεινει απο φιλμ, γιατι τοσες φορες που γυρισα στο φτωχο μυαλο μου το πως σε ειδα απο κοντα.Ποσα ανετρεψες ποσα ισοπεδωσες ποσα γιατι αφησες .Εισαι ξεχωριστη και ταυτοχρονα περιεργη και σαγηνευτικη.Τοσο ευαισθητη οσο και η καρδια ενος σπουργιτιου..Τοσο σπανια και μοναδικη οσο ενα ασπρομαυρο ουρανιο τοξο...
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr Template design by Jorge |