Ένα δωράκι για σήμερα.... Ωχρά Σπειροχαίτη (ο πρώτος δίσκος) (Χειμώνας 1996-97)

Το τραγούδι που ακούγεται είναι "ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΛΥΠΗΜΕΝΗ ΧΩΡΑ" (....κατά ένα περίεργο τρόπο... μου είχε κολήσει την ημέρα... που πήρα το περίτρανο αστεράκι.... Γι' αυτό και το αφιερώνω στο Jorge και στα φανταράκια μας, που μακριά από το βολεμένο δωμάτιό τους, νιώθουν να ζουν μέσα σε μια λυπημένη χώρα... που δε κάνει τίποτα για τα παιδιά της, το αίμα της.....)

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Απελπίζομαι καθολικά
φώτα ανάβουνε και σβήνουν ξαφνικά
άσκοπα ξενύχτια με πολιορκούν
μουσικές θανάτου μέσα μου ξυπνούν

Εαυτέ μου αποκλειστικέ
το παρόν σου είναι κάτι σαν ποτέ
τα μπαράκια τα χωνεύουν οι καπνοί
έρωτες φευγάτοι πυροβολισμοί

Το ένστικτό μου δεν μου απαντά
όλα ορίζονται με πλάνα μαζικά
ό,τι αγαπώ εξαϋλώνεται
σλόγκαν διαφημιστικό και σώνεται

Αδιέξοδο νυχτερινό
σα βαλσάκι σ' ένα φιλμ εμπορικό
χίλιοι τοκογλύφοι με κυκλώνουνε
με δημοπρατούνε και μαλώνουνε

Απουσίες μου ανώνυμες
και φυγές μου τόσο ηλίθια νόμιμες
αν υπάρχει κάτι πρέπει να το βρω
μην τους δώσω την χαρά και τρελαθώ

Ξημερώνει με βεγγαλικά
όλα πήγαν από την αρχή στραβά
αϋπνίες τάχα είπα ερωτικές
κι από κάτω χόρευαν οι αναστολές

ΒΑΡΚΑΡΟΛΑ

Κυριακή σ' ένα βαπόρι
στριμωχτήκαν μπουρζουάδες
Ξεφωνίζει κάθε αγόρι
ξεμυξίζουν οι μαμάδες

Τα σκυλιά δεν λογαριάζουν
ο Σηκουάνας πόχει πνίξει
δεν φοβούνται διασκεδάζουν
την ευγενική τους πλήξη

Ω! τι ζέστη ... Θεέ μου βράζει
βεβαιώνουν οι κυρίες
επιπόλαιες και γελοίες

Ξεκουμπώνοντας με νάζι
τα χυδαία ντεκολτέ τους
διευκολύνουν τους εμέτους

                                Laurent Tailhead (1851-1910)
                                          Γάλλος αναρχικός (μτφσ Κ. Καριωτάκης)

ΑΘΗΝΑ

Είναι άσχημη πόλη η Αθήνα
Κρύβει μια ανέκφραστη οδυνηρή αλήθεια
Γι' αυτό την αγαπώ κι ό,τι κι αν γίνει
Εγώ εδώ θα μείνω
Πατησίων, Σταδίου, Ακαδημίας
Δρόμοι που ξεπουλάμε τον γυάλινο εαυτό μας
Και ξέρουμε ποιό κομμάτι μας
Θα μοιραστεί στα δύο
ποιό πλακόστρωτο
Θα μοιραστεί τη διαύγειά μας
Συμβολικά όλα αυτά τα λεπτά μας γδέρνουν

Οι συμπάθειες μας συνθλίβουν τα μάτια
Μας ρουφάνε, μας πίνουν ως το κόκκαλο
και μεις που ζούμε με σύμβολα
'Ανθρωποι γνωστοί μεταξύ αγνώστων
Μας γαμάνε χωρίς πληρωμή
Διανύουμε ελεύθερη πτώση
Από άπειρο σε άπειρο
Στην αντίστροφη ροή του χρόνου
Και τις πούστικες θεωρίες των μεγάλων

ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ

Απόψε πρέπει να θυμηθώ τα παλιά
μπροστά στα μεθυσμένα βήματά τους
γονατιστός
να τους χτυπάω παλαμάκια
να τους κερνάω το κρασί

Δεν έχω τίποτα να πω σ' αυτούς
για το κορμί μου
Δεν έχω τίποτα να πω
νιώθω ανίκανος για γλέντι

Απόψε πρέπει να χορέψω κι εγώ
γιατί εδώ αλλιώς δεν γίνεται
γιατί εδώ οι φίλοι έτσι σε θέλουν γλεντζέ

Απόψε πρέπει να μιλήσω
για πράγματα που δεν έζησα ποτέ
κάτω στην πόλη και τρέμω

                Γ. Δημητράκος

ΟΡΕΣΤΗΣ

Ο Ορέστης πλανιέται στις άγριες πόλεις
κι απ' τις ερινύες ζητάει να κρυφτεί
που φέρνουν ιδρώτα και πόνους και ρίγη
που του τσακίζουν κορμί και ψυχή

Εμπόροι νταβάδες και μπάτσοι προστάτες
του παίρνουν ό,τι έχει και κάθε στιγμή
του παίρνουν ό,τι έχει του δίνουν τη δόση
που διώχνει ερινύες του λένε στ' αυτί

Τα ζόμπι που ζούνε στις άγριες πόλεις
λατρεύουν τα πλούτη για κέρδη διψούν
μα ο Ορέστης με τρύπιες τις φλέβες τους δείχνει
ποια είναι η ζωή τους γι' αυτό τον μισούν

Μιαν όμορφη νύχτα με γέλια και φώτα
ο Ορέστης πεθαίνει σε υπόγειο στενό
και μόνο η Ηλέκτρα κοιτάζει με θλίψη
το πτώμα πριν φύγει να πάει σε χορό

Σε δρόμους του Ικόνιου η Ιφιγένεια
πουλάει παπαρούνες και παίρνει λεφτά
μα όταν ρωτάει για τον Ορέστη
εκείνοι γελάνε και δίνουν διπλά

ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ

Νύχτα Γενάρη μαθητικά
πόλη που καίγεται λουλούδι π' ανθίζει
μάτια που χαίρονται ανταύγειες του χάους
σκιάχτρα σκιαγμένα τυράννων υπάλληλοι

Στο χαλασμό ο Νίκος με βρίσκει
με τραβάει απ' το χέρι βόλτα να πάμε
στην Κάνιγγος λέει ο μπάτσοι συντονίζονται
να δούμε πρώτα και μετά να τα "χώσουμε"

Βραχνή η φωνή βραχνή και η βόλτα
στην πλατεία μας στρίμωξαν στα χέρια μας κόζαραν
μας πέταξαν κούτσουρα σε καπνισμένους ματάδες
χτυπάγαν γελώντας οι παρακρατικοί

Σφίξε το χέρι μου ματωμένος μη γελάς
το πείσμα δεν τσακίζεται μα σε χτυπήσανε πολύ

Ο χρόνος κύλησε χωρίς περιστροφές
τον Νίκο διέκρινες μέσα στους αρνητές
δεκαεννιάχρονα κείμενα και φωνές
φιγούρα που διαγράφονταν από τις φωτιές

Μπροστά του βγήκε ραντεβού με τον στρατό
κλαγγή γνωστή ταπείνωσης κάλεσμα
νωρίς για το Νίκο συνείδησης παίδεμα
ρημάδα απόφαση γι' ανάπηρους δρόμους

Ολόκληρους μήνες έξη φαγώθηκε
η βραχνή του σάλπιγγα σαρακώθηκε
είπε θα πάω κι ας πάει στο διάολο
παράταιρη πίστη στο μέλλον που ράγιζε

Σφίξε το χέρι μου καθώς βαραίνει ο ουρανός
ο κίνδυνος σαρκώνεται όταν εμείς κοιτάμε αλλού

Βουβή συναίνεση μπροστά στο χαρτί
Κιλκίς ορίστηκε η δύσκολη στιγμή
οι γονείς γελούσαν ξεχρέωναν νωρίς, όμως
στην "καθώς πρέπει" μοίρα ο εφιάλτης κυριαρχεί

Η απόφαση έπεισε όλους τους άλλους
μα ο Νίκος δε χωρούσε πια πουθενά
στο ξενοδοχείο αφήνει τα πράγματα
κι η βόλτα στην πόλη χακί μέγγενη

Το ξημέρωμα φέρνει βιασμό ανελέητο
η κουστωδία δημίων έχει παραταχθεί
μα ο Νίκος πυρακτωμένος στο δικό του οδόφραγμα
απ' το δώμα γελάει κι απογειώνεται

Σφίξε το χέρι μου ματωμένος μη γελάς
Σε κανένα δεν χαρίστηκες κι αμήχανους μας χαιρετάς

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ

Πόσο παράξενα ο αέρας με κυκλώνει
είν' όλοι οι ψίθυροι σ' αυτήν την ξένη πόλη
χιλιάδες δάκτυλα στο πλέγμα μ' οδηγάνε
κι ανάμεσα τους κάποια που κάποτε με ζέσταιναν

Θλίψη γιγάντια με λαδί τσιμέντο σμίγει
φόβος για την αθέατη πλευρά των ταμπελών
και πίσω απ' τη θολούρα των παραινέσεων
η άθλια οδός του εμπαιγμού

Οι δόλιες μου οι ενοχές χωρίστηκαν
άλλες με τ' άρματα αφόρητης παράδοσης
κι άλλες μιας ρωμαλέας άρνησης
κι όλες σε πρόσωπα που αγάπησα ταμπουρωμένες

Η σύνθεση γνωστή τα πόδια θα χορέψουν
αυτή τη φορά η πίστα έχει μια πύλη
κάποια βλέμματα θαμπά και λίγα λόγια
και μια σημαία που ο ήλιος μου την κρύβει

ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΤΑ ΙΔΕΩΔΗ

Τα εθνικά τα ιδεώδη χάπια της αποχαύχωσης
που τα πλασάρουν οι εμπόροι σε χαύνους καταναλωτές
πατρίδα έννοια συνώνυμη με την απάτη και τη βία
οι νταβατζήδες της μιζέριας μας υμνούν τα όσια της φυλής

Εκπαιδευτήριο φονιάδων ναός του παραλογισμού
ένα σκοτάδι οπλισμένο που στόχο βάζει το μυαλό
χωρίς ανθρώπινη ουσία μια παγωνιά ασφυκτική
οι ένοπλες δυνάμεις είναι τα δόντια των αφεντικών

Η μοναξιά μου η χακένια σα βαθμοφόρος μ' απειλεί
με πειθαρχείο ή με τρελάδικο κι έτσι σαλτάρω απ' τη σκοπιά
έχω ένα όπλο λαδωμένο και σφαίρες έχω αρκετές
αντί μονάχα στο κορμί μου γιατί δεν ρίχνω και σ' αυτούς

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΛΥΠΗΜΕΝΗ ΧΩΡΑ

Οι μέρες είναι μαγικές
όταν μπορούμε και γελάμε δίχως φόβο
όταν δεν έχει θάνατο του πρωινού καφέ η κουβεντούλα
οι μέρες είναι φυλακές
όταν η νύχτα πλημμυρίζει βαθμοφόρους
οι μέρες είναι φυλακές
όταν χτυπάνε κάρτα οι βασανιστές

ο χρόνος είναι μαγικός
όταν δεν κρύβονται χαφιέδες στα ρολόγια
όταν γερνάμε σίγουροι με το κεφάλι στο λαιμό μας
ο χρόνος είναι πανικός
όταν ανοίγουν τα ντοσιέ οι στρατοδίκες
ο χρόνος είναι πανικός
όταν μας ζώνει μια τεράστια διαταγή

η πόλη είναι μαγική
όταν φιλιόμαστε στο πάρκο δίχως φόβο
όταν δεν γίνονται έφοδοι στα καφενεία και στους σινεμάδες
η πόλη είναι ασφυκτική
όταν την πνίγουν τα εθνικά ιδεώδη
η πόλη είναι ασφυκτική
όταν ξυπνάμε με εμβατήρια χακί

Η βίαιη αντίσταση είναι η μόνη ελπίδα
σε μια χώρα δίχως ελπίδα και φωνή

sidet buyuleyijidir sidet umutur
umut suz ve sesiz bir
sesiz bir dunada

ΔΕΙΛΙΝΟ ΝΟΤΙΣΜΕΝΟ

Το σούρουπο ξαπλώνεται γυμνό
σαν φακίρης στης πόλης τον αγκυλωτό ιστό
Διπλωμένος στη γωνιά, πίκρα, ξεφτισμένο μαγικό
το τσιγάρο να με καίει κι εγώ να μην κουνώ
δίπλα η αλήθεια φαντάζει σαν τρύπα στο κενό

Το μαντήλι λουσμένο, λαβωμένη η αγάπη
τα στοιχειά χορό στήσαν, σε λιμάνι πετρωμένο

Με παράθυρο πνιγμένο, το όραμά μου υγρό
σε κισσούς τυλιγμένο, με δοσίλογο φως
Αυτόχειρη νιότη που σπαράζει κρυφά
ήχοι να με παρασέρνουν στα τυφλά
σειρήνες που με θέλουν πνιγμένο στα χρυσά

ουρανός μ' επωμίδες
εξορισμένη η ελπίδα
πειρατές τη σιμώνουν
για μένα στ' αμπάρια τους στρώνουν

Με μια απόφαση στήνομαι στα πόδια μου ορθός
τα τελώνια τραυλίζουν, παγώνουν, γίνονται καπνός
το αίνιγμά μου χαράζει ήρθ' η μέρα του θαρρώ
την κωφάλαλη βία στα σοκάκια γυρνώ
τη νόθα αδερφή της πεισμώνω να βρω

το σπαθί ματωμένο, λογχισμένη η απάτη
ο βασιλιάς μαραμένος, δειλινό νοτισμένο

ΚΙΘΑΡΕΣ

Σου 'χα μιλήσει από παλιά
για κείνες τις χαλασμένες κιθάρες
πίσω από τζάμια θαμπά κι αραχνιασμένες γωνίες
όνειρα που δεν χρειάζονται άλλο και τα διώχνουμε
σ' όλα τα σπίτια βλέπω κάτι κιθάρες με σπασμένες χορδές
που μου φέρνουνε θλίψη

Λίγες φορές έχω φύγει από την πίσω πόρτα
εδώ λείπει η πέμπτη κι η έκτη
η ΛΑ και η ΜΙ ρε Δημήτρη
τόσα τραγούδια τα ξεχάσαμε
τόσες νότες
τόσες νότες
γιατί δηλαδή έπρεπε να περάσει τόσος καιρός
Δεν σκεφτήκαμε τα δικά μας χέρια
που χόρευαν πάνω στις χορδές
κάποτε σαν ποιήματα χαρούμενα

Του χρόνου θα λείπουν κι άλλες χορδές
δεν ξέρω πόσες
αύριο να μετρήσουμε πάλι μεθαύριο πάλι πάλι μεθαύριο
κι ύστερα όταν όλες χαθούνε να μετρηθούμε κι εμείς
για τελευταία φορά
για τελευταία φορά
κι επιτέλους να πράξουμε

                                Γ. Οικονομέας

ΘΑ ΦΥΓΩ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

Θα φύγω μια μέρα
σαν όλες τις άλλες
θυμήσου
εσύ θα νομίζεις
ό,τι έχω πάει απλά για τσιγάρα
γιατί δεν νιώθεις
το φθισικό ρολόι
που με τρώει νύχτες χιλιάδες

γιατί δεν ένιωσες ποτέ
την ξεφτίλα των παιχνιδιών
την πληγωμένη επιστροφή των σκυλιών
που μ' αρρώσταινε τόσο

θα φύγω μια μέρα
πιο πλούσιος, πιο πονεμένος, πιο γυμνός
ανήμπορος να ξημερώνομαι
διψασμένος πάνω στα χείλη σου
γιατί δεν νιώθεις
το φθισικό ρολόι
που με τρώει νύχτες χιλιάδες

                        Γ. Οικονομέας

ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ

Αγάλματα κινούμενα
σύμβολα μιας ζωής που απουσιάζει
μνημόσυνα του κόσμου των εμπόρων
τέχνη με τις σκιές
το μαύρο χρώμα γίνετ' ουρανός
ο ποταμός που φεύγει απ' την κοίτη
Έξω απ' τα μέσα τα επώνυμα
σ' ένα καινούργιο εντός ανώνυμο
με μια ουτοπία που τρελαίνει τους δασκάλους
Η νύχτα παίζει με τα μυστικά της
ένστολοι τραβούν περίστροφα
η τράπεζα που καίγεται σας χαιρετά

Αγάλματα κινούμενα
δρόμοι της ηδονής αδιάβατοι
η μουσική της βίας δεν ορίζεται
Τέχνη με τις φωτιές
η λάμψη της αγάπης είν' εδώ
ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές
Αυτό που λένε σεβασμό
είναι μια αντίστροφη δική τους ενοχή
μολότωφ ξαγρυπνούν στου ορίζοντα το χάος

ΔΙΑΒΑΣΕ ΜΕ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Διάβασέ με απ' την αρχή
τις κοινοτυπίες μου πάρ' τες για παράπτωμα
έχω νόημα κρυφό
που δεν το φαντάστηκες όταν όλα παίζονταν

Έχω νόημα ανήκουστο που τρελαίνει κι ανυψώνει
της ζωής μου η πρωτεύουσα είναι η αγάπη μου για σένα

Διάβασέ με απ' την αρχή
άσε τη μετάφραση πιάσε το πρωτότυπο
το μπετόν της εποχής
Η δική μου υπόθεση θα το κάνει θρύψαλα

κι όταν έρθεις εν το πάθει σου
με τη γνώση την καινούργια
θα με βρεις βαθειά ανώριμο
και βαθειά θα μ' αγαπήσεις

ΔΕΡΒΙΣΗΣ

Στης παναγιάς την αμμουδιά που 'χε το τεκεδάκι
κι ερχόμουνα κάθε πρωί κι έσπαγα νταλκαδάκι
δυο χανουμάκια έμορφα μαστούρια τα καημένα
συνάντησα ένα πρωί στην άμμο καθισμένα

Πλησίασε δερβίση μου και κάθισε κοντά μας
άκου τραγούδια έμορφα βγαλμένα απ' την καρδιά μας

Να σου πατήσω ναργιλέ με τούρκικο σπαγάνι
στου μπάρμπα-Γιάννη τον τεκέ μεσ' το πασαλιμάνι

Πλησίασε δερβίση μου και κάθησε κοντά μας
παρ' το μπαγλαμαδάκι σου μαζί μας να φουμάρεις

ΑΛΒΑΝΙΚΟ

Χαράματα φευγάτο τοπίο
χαραγμένες σκιές του μυαλού
Αλβανοί σκυμμένοι χιλιόμετρα
θύματα φθηνού ορυμαγδού

Οικιακές συσκευές και χιλιάρικα
μεροκάματα, παζάρι του νου
στα πατρικά οικογένειες στις γρίλιες
ιλουστρασιόν ευτυχία καρτερούν

Μετανάστες στη μιζέρια μας
τα τρισέγγονα του Μαρξ
στο έγκλημα πρόλαβαν και τους βάφτισαν
τα τσογλάνια του Κλικ και του Μαξ

Οι έμποροι τους λεηλάτησαν
έκανε πλιάτσικο η δική μας φυλή
στην αυταπάτη δεν υπάρχει ανώτερος
κραύγασαν κάτι μειοψηφικοί

Το κράτος μας είναι ευέλικτο
κανάλια, κλούβες, πρώτη σελίδα
κάθε που δεν πάει καλά το σχέδιο
οι μετανάστες φθείρουν την πατρίδα

Όμως το αίμα δεν κάνει τ' αδέρφια
η ιστορία ξέρει να μιλάει
κι όποιος δεν έχει αυτιά για ν' ακούσει
γύρω απ' τον τάφο του κυκλοφοράει

Αλβανοί εργάτες αδέρφια μας

Velleser tan shqiptare puntore

ΚΑΠΕΤΑΝ - ΣΑΦΑΚΑΣ

Προψές από τα Γιάννενα μεσ' απ' το κάστρο βγήκε
και πήρε δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια
Νύχτα και μέρα περπατεί δρόμους και μονοπάτια
Μονάχος καταμόναχος γυμνός και πεινασμένος
Εις την Τατάρνα έφτασε, στην εκκλησιά εμπήκε,
Κι έταξε χρυσομάντηλο να φέρει να κρεμάσει
Αν φτάσει πέρα στ' 'Aγραφα που είχε δικούς και φίλους
Κι είχε φίλο γκαρδιακό τον καπετάν Σωτήρη
Φίλον από μικρά παιδιά και βλάμην το Βαγγέλιο
Έφτασε και τον εβρήκε και γλυκοφιληθήκαν
Και τι τα θέλει τα φιλιά και τα γλυκά τα λόγια
Την άλλη μέρα πέσανε τρία πικρά ντουφέκια
Εκεί που τρώγαν κι έπιναν με την Σωτήρη Στράτο
Ψιλή φωνίτσαν έβγαλε με ματωμένη γλώσσα:
Βλάμη γιατί με σκότωσες, με πήρες στο λαιμό σου
Λόγγοι βαΐστε και κλαριά, βουνά χαμηλωθείτε
Να πάει στη μάνα μ' η φωνή, στη δόλια μου γυναίκα
Και συ αγέρα πάρε την, ν' ακούσει ο κόσμος όλος
Να μάθει πως εγλύτωσα απ' των Τούρκων τα νύχια
Και μ' έφαγεν ο βλάμης μου, ο άπιστος ο Στράτος

ΙΩΝ

Όσοι δέ χρηστοί δυνάμενοι
τ' είναι σοφοί,
σιγώσι κ' ου σπεύδουσιν ες τά πράγματα,
γελώτ' εν αυτοίς μωρίαν τε λήψομαι
ούχ ησυχάζων έν πόλει φόβου πλέα.
                        598-601
                    Ίων, Ευριπίδης

Οι άξιοι, όσοι και ξέρουν και σκέφτονται
και μακριά απ' τ' αξιώματα μένουν περήφανοι,
αυτοί θα γελάσουν μαζί μου - άμυαλο θα με πουν
αν θελήσω να βάλω τάξη σε πόλη ανάστατη.

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Δικά μου οι στίχοι απ' το αίμα μου παιδιά
μιλούνε μα τα λόγια σαν κομμάτια
τα δίνω απ' την ίδια μου την καρδιά
σαν δάκρυα τους τα δίνω απ' τα μάτια

Πηγαίνουν με χαμόγελο πικρό
αφού την ζωή ανιστορίζω τόσο
ήλιο και μέρα κι ήλιο τους φορώ
ζώνη να τα 'χουν όταν θα νυχτώσω

Το γέλιο τ' απαλότερου σκοπού
το πάθος μάταια χύνω του φλαούτου
νιώθω ανίδεος ρήγας που
έχασε την αγάπη του λαού του

Και ρεύουνε και λυώνουν και ποτέ
δεν παύουνε σιγά-σιγά να κλαίνε
Αλλού κοιτώντας διάβαινε θνητέ
Λήθη το πλοίο σου φέρε μου να πλένε

                        Κ. Καρυωτάκης