Ο Edouard Manet γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1832 στο Παρίσι από μία εύπορη μεγαλοαστική οικογένεια. Οι μαθητικές του επιδόσεις υπήρξαν απογοητευτικές και, έτσι, οι γονείς του αποδέχτηκαν από νωρίς την επιθυμία του να δώσει εξετάσεις για να εισαχθεί στη Ναυτική Ακαδημία, παρόλο που οι ίδιοι ήθελαν να ακολουθήσει καριέρα νομικού. Έπειτα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες να γίνει δεκτός στην Ακαδημία, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Ο θείος του Charles Fournier ήταν ένας από τους ανθρώπους που τον εισήγαγε από μικρή ηλικία στο χώρο της τέχνης και τον ενθάρρυνε να γίνει ζωγράφος. Μετά, λοιπόν, και από την έγκριση των δικών του, αναλαμβάνει να τον διδάξει ο ακαδημαϊκός ζωγράφος Thomas Couture. Οι σπουδές του ξεκινούν το 1850. Παράλληλα, ταξιδεύει σε όλη την Ευρώπη, επισκέπτεται μουσεία, έρχεται σε επαφή με νέες τεχνικές, ενώ συνηθίζει να αντιγράφει έργα κλασικών δημιουργών από το μουσείο του Λούβρου. Το 1856,  μετά από συνεχείς καβγάδες και συγκρούσεις, εγκαταλείπει το ατελιέ του δασκάλου του.

Έπειτα από τον θάνατο του πατέρα του, παντρεύεται-προς έκπληξη των φίλων του- την επί χρόνια αγαπημένη του Suzanne, η οποία απέκτησε ένα αγοράκι (1852), που ο ζωγράφος αναγνώρισε σαν δικό του, αλλά η πατρότητά του έχει αμφισβητηθεί.

Το Salon, η επίσημη έκθεση που οργανώνει το Ινστιτούτο Γαλλίας, τον απορρίπτει στην πρώτη του προσπάθεια να εκθέσει τον πίνακα «Πότης αψεντιού». Ένα χρόνο αργότερα, το 1861, του επιφυλάσσει διαφορετική υποδοχή, όμως οι καλλιτεχνικοί κύκλοι τον απορρίπτουν και η ζωγραφική του δέχεται αρνητικές κριτικές. Το έργο του «Ολυμπία», γυναικείο γυμνό, προκαλεί το 1865 ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία της τέχνης. Οι σκληρές κριτικές και τα σαρκαστικά σχόλια συνεχίζονται και, έτσι, το 1867 ο Manet αποφασίζει να διοργανώσει την πρώτη προσωπική του έκθεση. Κριτικοί και κοινό τον αγνοούν.

1870: ξεσπά ο πόλεμος Πρωσίας-Γαλλίας. Όταν το 1872 η ειρήνη επιστρέφει στο Παρίσι, η χρονιά ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς για το ζωγράφο. Μία έμπορος τέχνης αγοράζει πολυάριθμα έργα του.  Το 1873 το «Απολαυστικό κρασοπότηρό» του, πίνακας με εμφανείς ολλανδικές επιρροές, σημειώνει επιτυχία στο Salon.  Όμως την επόμενη χρονιά ο «Σιδηροδρομικός σταθμός» , αποτυχαίνει απογοητεύοντας τον και πάλι. Πιστεύει ότι το Salon είναι το μοναδικό «πεδίο μάχης», όπου πρέπει να πολεμήσει κανείς. Γι΄ αυτό άλλωστε και προτιμά να μην ενωθεί με τους φίλους του ζωγράφους, που -  κουρασμένοι από τη συνεχή απόρριψη του Salon και ωθούμενοι από την αναζήτηση ενός νέου ύφους για την απεικόνιση του πραγματικού- ιδρύουν το 1874 μια Ανώνυμη Εταιρεία και εγκαινιάζουν μια συλλογική έκθεση, που σήμερα  είναι γνωστή ως η πρώτη ιμπρεσσιονιστική έκθεση.

Το 1877 ο Manet αποφασίζει να εκθέσει τη «Νανά» στη βιτρίνα ενός καταστήματος μόδας. Το έργο αυτό θα εμπνεύσει στον Ζολά  το ομώνυμο μυθιστόρημα. Το 1878 παρουσιάζει τα πρώτα συμπτώματα σύφιλης και, μετά από μακρόχρονη ταλαιπωρία, το 1883 του ακρωτηριάζουν το πόδι. Πεθαίνει λίγες μέρες αργότερα.

Το όνομά του είναι στενά συνδεδεμένο με τον ιμπρεσιονισμό. Το έργο του «Μουσική στους κήπους του Κεραμεικού», που απεικονίζεται παραπάνω, είναι του 1862 και σήμερα βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Αυτό που κάνει περισσότερη εντύπωση είναι «η σχεδόν αφαιρετική  τεχνική, με τις μεγάλες κηλίδες χρώματος. Στον πίνακα αναγνωρίζει κανείς φίλους και συγγενείς του Manet, από τον Μπωντλέρ μέχρι τον αδερφό του Εζέν.  Τα πρόσωπα είναι ζωγραφισμένα με κηλίδες χρώματος, με ελεύθερη και γρήγορη πινελιά που, αν παρατηρηθεί από την σωστά απόσταση καταφέρνει να αποδώσει την ατμόσφαιρα του τόπου, τις φωνές του κόσμου, το θρόισμα των ρούχων. Ο πίνακας, ιδιαίτερα καινοτομικός, κάνει βαθιά εντύπωση στους νεαρούς ζωγράφους που πλησιάζουν δειλά τη ζωγραφική στο ύπαιθρο. Παρόλ΄ αυτά το έργο του δεν αρέσει στους κύκλους του Salon, καθώς είναι πολύ συνδεδεμένο με την καθημερινότητα και, επομένως, όχι αρκετά επίσημο ώστε να ληφθεί υπόψη».

(Πηγές: www.perigrafis.com, http://el.wikipedia.org/wiki, www.Adcgallery.com, www.artnewal.org, htpp://cgfa.sunsite.dk, ARTBOOK Manet από την Ημερησία)