Θέλω να ουρλιάξω !

Αλήθεια το λέω ! Νιώθω οτι θα σκάσω , οτι πνίγομαι , οτι αυτός ο άτιμος ο κόμπος που έχω στον λαιμό δεν χαλαρώνει με τίποτα ...

Πήγα στην Θράκη , περπάτησα πολλές ώρες στα σοκκάκια της Κομοτηνής , στα τούρκικα στενά , παραπλεύρως του κυματοθραύστη της Αλεξανδρούπολης , στην παλιά πόλη της Ξάνθης ... μάταια !

Σε αυτά τα μέρη έχω μάθει να με ''μαζεύω'' όταν ξεφεύγω , όταν με χάνω σε περιόδους σαν και αυτήν εδώ καλή ώρα , αλλά αυτή την φορά τζίφος !

Κάτι δεν πάει καλά , το ξέρω ...

Λυπάμαι πολύ , αλήθεια στο λέω , λυπάμαι ...

Το έλεγα οτι κάποτε θα ερχόταν η στιγμή που θα έχανα την ακριβότερη γέφυρά μου μα δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ πως θα ήταν τόσο δύσκολο .

Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ .

Δεν θέλω να κοιμηθώ .

Φοβάμαι .

Τι κάθομαι και σου λέω .

Αφού δεν μπορείς να βοηθήσεις .

Κανείς δεν μπορεί .

Μάλλον υπερβάλω .

Πες μου οτι υπερβάλω.

Ότι είναι εντάξει αν κοιμηθώ .

Προστάτεψέ με .

Κρύψε με .

Θέλω να χαθώ για λίγο .

Να μην φαίνομαι.

Να μην μπορεί να με δει κανείς .

Πάω να ακούσω μουσική γιατί θυμήθηκα έναν στίχο.

''Οριστικά θα έχεις χαθεί μονάχα αν το διαλέξεις'' λέει ο - μόνο από την πλευρά μου - φίλος μου Αλκίνοος Ιωαννίδης και τον πιστεύω .

Πάντα τον πίστευα .

Δεν διαλέγω νσ χαθώ .

Και αύριο εδώ θα είμαι ...

Να 'σαι καλά !