Τετάρτη πρωί στη Λεμεσό. Στην παραλιακή λεωφόρο, κοντά στην εκκλησία των Καθολικών. Δρόμος διπλής κατεύθυνσης και στη μεριά της θάλασσας, απέναντι δηλαδή, πεζόδρομος, ποδηλατόδρομος, βράχια κι αμμουδιά. Γκρίζα αμμουδιά.

Πέρασα απέναντι και περπάτησα στον πεζόδρομο με τις φοινικιές. Κρύο με δυνατό ήλιο. 9 παρά και η παραλία είχε αρκετό κόσμο. Κάποιος έκανε γυμναστική, κάποιος άλλος κολυμπούσε. Κάποιοι τουρίστες κλασσικοί έκαναν ηλιοθεραπεία.

Και μια ξεκάρφωτη που φορούσε σακάκι , τζιν, μπότες και κρατούσε στο ένα χέρι μια μεγάλη δερμάτινη τσάντα και στο άλλο ένα πλαστικό ποτήρι φραπέ. Έψαχνε για ένα άνετο βράχο πάνω στην αμμουδιά.

Η οποία αμμουδιά ήτανε ευχάριστα στεγνή.

Βγήκα στα βράχια, έβγαλα το σακάκι, όμως ακόμα ζεσταινόμουνα έτσι έβγαλα και το τρικό. Έμεινα με το μαύρο κοντομάνικο φανελάκι.

Το φραπέ υπέροχα παγωμένο.

Το γερμανικό αρχαιολογικό περιοδικό, υπέροχα γεμάτο με λεπτομερή άρθρα και γνώσεις, που ακόμα δεν είχα καν αγγίξει. Διαπίστωση πρώτη; Πρέπει να εμβαθύνω λίγο στη γεωλογία. Διαπίστωση δεύτερη; Ο τούρκος συνεργάτης του περιοδικού, έγραφε για κάποια ευρήματα στο τουρκοκρατούμενο Βασίλι, με πηγαία προπαγάνδα και μίσος για την ελληνική ιστορία του νησιού. Του έστειλα μερικές βρισιές, που εννοείται ότι δεν τις άκουσε αλλά το email ετοιμάστηκε για τον Αρχισυντάκτη του περιοδικού και εστάλη Πέμπτη πρωί. Ή είσαστε σοβαρό, επιστημονικό περιοδικό ή δεν είστε! Ε, μα πια!!! Τι μας λένε τόσα χρόνια στη σχολή για γράψιμο επιστημονικό με ουδετερότητα πάνω από οποιαδήποτε πολιτική κι εθνική κατάσταση; Και πάντα με βλέπουνε καρφωτά! Μα είναι τρελοί αυτοί οι αρχαιολόγοι!

Το αεράκι έδενε τη φλογέρα του με το τσέλο του δειλού κύματος, η πιο χαλαρωτική μελωδία στην πλάση. Ο ήλιος με έκαιγε λίγο αλλά δεν πειράζει. Πήρανε λίγο χρώμα τα μάγουλα, ενώ τα μαλλιά μου έγιναν λίγο άφρο σε όλες τις κατευθύνσεις.

Αν ποτέ έφτιαχνα βιβλιοθήκη-σπα, σίγουρα θα της έδινα νερό και ιώδιο, λίγο ήλιο, λίγο φραπέ. Όνειρα…

Δεν μπορώ να κλείνομαι άλλο σε πόλεις δίχως παραλία. Αυτό είναι το μόνο που ξέρω για το μέλλον. Θάλασσα σε απόσταση 3 τραγουδιών. Όχι πολύ μεγαλύτερη. Μικρότερη γίνεται, ναι!

ΥΓ: Στο εορτολόγιο του ΜΗ, παρατήρησα ότι υπάρχει και το όνομα Θάλασσα... Νομίζω, αν κάνω κόρη, θα με αγαπάει αρκετά για να μου το συγχωρέσει...χαχαχαχα :))))))))