Εκείνη με ένα χαμόγελο και ένα πάθος να πιστέψει,και να αλλάξει την άχρωμη ζωή που ντύθηκε σαν ξένο ρούχο που δεν της ταιριάζει.

Εκείνος με μια φλόγα στα μάτια και μια παραίτηση.Ξένο ρούχο ντύθηκε και αυτός τη ζωή του,αλλά δεν την αλλάζει,δεν ξεγυμνώνει την ψυχή του από όσα τον πληγώνουν.

Δυο κόσμοι που συναντήθηκαν.Τυχαία;Ισως και όχι.

Εκείνη παλεύει να τον κάνει να πιστέψει.Δεν είναι εύκολο.Παρά τις δυσκολίες που έχει περάσει,δεν ξέχασε ποτέ να χαμογελάει.Κλείνει το μάτι στη ζωή και της φωνάζει δεν σε φοβάμαι.Το άχρωμο ρούχο της ψυχής της το ντύνει με έντονα χρώματα.

Όταν είδε τα μάτια του,χιλιάδες πολύχρωμες πεταλούδες φτερούγισαν μπροστά της.Ήξερε πως πια είναι αργά...Στο δρόμο του γυρισμού δεν είναι ορατά πλέον τα ίχνη...Δεν προνόησε να αφήσει...Πως θα γυρίσει τώρα;Τα μάτια του κάρφωσαν την ψυχή της στο πάτωμα...

Εκείνος σκορπίζεται.Χαμόγελα απο φως,μάτια μαύρα σαν τη νύχτα.Κάρβουνα αναμένα,σπίθες που χορεύουν στα μάτια του...Βροχές που κρύβει,δάκρυα που δεν αφήνει να κυλήσουν...

Τον κοίταξε.Μια ματιά ήταν αρκετή.Ο δρόμος του γυρισμού αόρατος πια.Ξέρει ότι αυτός ο άντρας θα είναι η καταστροφή της.Για έναν παράξενο λόγο,δεν την νοιάζει.Για μια σταγόνα πιθανότητας να την σώσει,βουτάει στη θάλασσα της βεβαιότητας να την καταστρέψει.Θέλει να βάλει το χέρι της ασπίδα,να εμποδίσει τα μαχαίρια που θα του ρίξουν,κανένα να μην τον πληγώσει.Κρατάει στο χέρι κι η ίδια μαχαίρι,για να το στρέψει στον εαυτό της.Μια ζωή στρέφει πάνω της τα μαχαίρια.

Αγάπησε πολύ,δεν αγαπήθηκε.Το παράπονο της.

Σκέφτεται πως θα ήταν η ζωή αν εκείνος κοίταζε δίπλα του και δεν έψαχνε σε λάθος πράγματα την ευτυχία.Χρόνια κρατούσε μέσα της αγάπη να την χαρίσει όπου αξίζει...Τα καλύτερα δώρα της ψυχής της κρατούσε.Για εκείνον,έκρινε πως αξίζουν αυτά τα δώρα.Τα μαύρα μάτια που κρύβουν τα σκοτάδια της ψυχής του...Θυμήθηκε ένα κομμάτι του εαυτού της που ήθελε να ξεχάσει...Ξέρει πως είναι ο πόνος...Γιαυτό θέλει να σταματήσει τα μαχαίρια...

Μια γωνίτσα ζητάει στη ζωή του...Να κουρνιάσει,να χτίσει φωλιά...Δεν έχει κλειδί,για κανέναν παράδεισο.Την πρόθεση της γυμνή και ειλικρινή,το πάθος και την αλήθεια των συναισθημάτων και μια απέραντη αγάπη να του προσφέρει.

Χτίζει γέφυρα στα ποτάμια της λύπης του.Θέλει να τον βλέπει γελαστό.Αν κοίταζε δίπλα του...Μια ψυχή που λιώνει θα αντίκριζε.Γιατί όλοι ψάχνουν σε λάθος μέρη την ευτυχία;

Εκείνη ξέρει ότι δυο δυστυχίες ενωμένες κάνουν μια ευτυχία.Κουβαλάνε και οι δυο μοναξιά και δυστυχία.

Ας μπορούσε να το δει,εύχεται.

Να δει ότι δυο ενωμένες δυστυχίες φτιάχνουν τον παράδεισο...Την απόλυτη ευτυχία...

(όπως οι περισσότεροι άνθρωποι,όταν δεν είμαι καλά,όπως τώρα,γράφω...Δεν θέλω να κάνω άλλο σχόλιο)