Η σχέση του Κυπραίου οδηγού με τους μονόδρομους όσο πάει, γίνεται και πιο παθιασμένη!

Κάτι που το σήμα που εννοεί « Απαγορεύεται η είσοδος!» είναι στρογγυλό κι ολοκόκκινο με ένα χοντρό πλυν, λευκού χρώματος στη μέση και ξυπνάει ο ταύρος μέσα του, κάτι που οι περισσότεροι μονόδρομοι μας φοράνε 3 αυτοκίνητα ενώ οι περισσότεροι διπλής κατεύθυνσης χωράνε ένα αυτοκίνητο και μια γάτα σε δίαιτα…Κάτι που γενικά ο κυπραίος οδηγός θεωρεί την στράταν βασίλειον του, είτε οδηγάει Audi είτε καβαλάει μια χαλασμένη μοτόρα…

Όπως και να έχει! Το θέμα παραμένει πως ο Κυπραίος βλέπει «πόρτα» και τον πιάνει το κόμπλεξ του «έφαγα πόρτα!» και τρέχει να προλάβει…να μπει, να αλέσει και να βγει κύριος/κυρία! Και οι υπόλοιποι ας κόψουν τον λαιμό τους, αυτός/ή να κάνει τη δουλειά του/της! Χαλλόου, εν δρόμος όχι κλαμπ ή κοινωνική τάξη! Ούτε καν ουρά στην τράπεζα!!!

Μα τον Θεό και τον Αλλάχ! (Βαδίζουμε σε πορεία λύσης, οφείλω να επικαλούμαι και τους δύο αλλιώς είμαι εθνικίστρια! :Ρ)

Παλιό στάδιο ΓΣΠ, στο μονόδρομο που ξεκινάει από την πλατεία Ελευθερίας, περνάει από το Πετράκης Σπορτς και καταλήγει σε 30 φανάρια και μια νησίδα… Πάω να στρίψω δεξιά και έρχεται πετώντας, ένας τύπος με BMW ανάποδα! Για να μπει από τη νησίδα στον μονόδρομο, χρειάστηκε να κάνει περίπου ανάποδη στροφή 50º…κι όλα αυτά για να μπει σε δεύτερο μονόδρομο ώστε να σταθμεύσει κάπου εκεί σε μια χωράφα! Έμεινα στήλη άλατος! Το αυτοκίνητο σταματημένο, ο νους μου να μην χωράει ότι ακριβώς αυτό θέλει να κάνει, αυτό που φαντάστηκα!!! Και να έρχονται από πίσω μου δεκάδες αυτοκίνητα… Να κορνάρει, να με βρίζει κι εγώ να βλέπω κόκκινα παντού! Σταματώ το αυτοκίνητο. Ούτε οι πίσω μου προχωρούν, ούτε αυτός. Συνεχίζει να με βρίζει αλλά δεν πρόκειται να τον αφήσω να περάσει πάνω από το αυτοκίνητό μου, παρανομώντας τόσο επικίνδυνα! Μα πάμε καλά; Τι το κάναμε εδώ μέσα; Αν ήταν μεσάνυχτα και πήγαινες στη Νιου, άντε, να σε αφήσω…Αλλά μέρα μεσημέρι με τόση κίνηση ρε Λιλήκα; (Νεοελληνοκυπριακό θερμό χιούμορ)

Και τι κάνει;

Κατεβαίνει από το αυτοκίνητο! Σαραντάρης, με σκούρα μάτια, μπουνιαρισμένο χαμόγελο, με κουστούμι από κάποια πανάκριβη Ιταλική μάρκα, παπούτσι λουστρίνι και ύφος 1000άδων Επισκόπων!... Θέλει να με δείρει τώρα; Μα πάει καλά; Να πάρω τώρα το 112 ή να περιμένω τον κύριο στο αυτοκίνητο πίσω μου, που κατέβηκε να τον δείρει; Λέω να περιμένω… Είναι τριαντάρης, 2μιση μέτρα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη….

Τον πακέταρε παιδιά μέσα στο αυτοκίνητο, τον ανάγκασε να ξεκινήσει και έτσι λυτρώθηκαν καμιά 100στή μέτρα κίνησης στο κέντρο της Λευκωσίας…

Λίγο αργότερα, σε ένα μονόδρομο, μεταξύ του Εθνικού Ωδείου και του φούρνου «Μαραγκός». Φτάνω στο αλτ και ευτυχώς βρίσκομαι στην αριστερή πλευρά του δρόμου γιατί από τον κύριο δρόμο, μπαίνει μια κυρία και μου φωνάζει κιόλας να πιάσω πιο αριστερά!!!! Κατέβασε κιόλας το παράθυρο…Την αγνοώ, διότι προσπαθώ να βγω στη λεωφόρο. Μου κορνάρει…

- Κορούδα μου, πιάσε λίγο πιο αριστερά να χαρείς! Θέλω να πάω στον Μαραγκό!

- Να πιάσω πιο αριστερά εντάξει…Ότι μπαίνετε μονόδρομο ξέρετε το;

- Ναι αλλά σιγά μεν κάμω τον γυρό του Πελλόμαρκου γιατί ο Δήμαρχός μας όπου του έρτει, κάμνει μονόδρομους!

….

I rest my case…their case δηλαδή…

Και τα δύο σημερινά περιστατικά δεν με εκνεύρισαν όσο ένα τραγούδι που μου κόλλησε από το πρωί και δεν λέει να αποδημήσει από τον εγκέφαλο! Μια διαφήμιση με ένα παπαγάλο, την γνωρίζετε; Παπαπαπαγάλος! Τραγουδούν τα Ζουζούνια… Όλη μέρα τραγουδώ αυτήν την λέξη σαν τραυλό, νευρόσπαστο…Παπαπαπαγάλος! Βοήθεια! Πρέπει να ξεκολλήσω…Όχι, το Κακακακαναρίνι και το Μια Καμήλα δεν βοηθούνε!!! Γκρρρρρρρ…..