Λοιπόν , ξέρεις κάτι;

Έχω αρχίσει και εκνευρίζομαι πολύ με την παρούσα κατάσταση της δήθεν ενημέρωσης από τα Μ.Μ.Ε.

Τελικά , δεν πιστεύω κανέναν τους .

Αντιφάσκουν διαρκώς και αυτό αποδεικνύει οτι λέγονται ψέματα.

Κάθεται μπροστά από ένα μικρόφωνο/σελίδα/κάμερα ο καθένας τους και αρχίζει να αποπροσανατολίζει όποιους τον ακούν , που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι χιλιάδες.

Γιατί να πιστέψουμε τον οποιοδήποτε;

Γιατί να πιστέψουμε όποιον δημοσιογράφο μιλάει με δήθεν αδιάσειστα στοιχεία ;

Γιατί να πιστέψουμε οποιοδήποτε καιροσκόπο πολιτικό;

Γιατί να πιστέψουμε τα βιβλία της ιστορίας που μας ανάγκασαν κάποτε να μάθουμε;

Γιατί;

Ποις ξέρει άραγε την αλήθεια, τώρα πια;

Κανέναν τους δε πιστεύω.

Όχι.

Μας χτυπούν το ντέφι και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους.

Ο καθένας τους φορά ένα ιδεολογικό πρόσχημα και επικαλόντας το προσπαθεί να πείσει όσους νιώθουν οτι συντάσσονται με το συγκεκριμένο ρεύμα και όχι απαραίτητα με τις ιδέες του ομιλητή.

Αν σταματούσαμε με τις ταμπέλες λίγο , ίσως να ήταν λίγο πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.

Επίσης , αν όποιος μιλούσε δημόσια έκανε επίκληση στην λογική μας και μόνο σε αυτή για να μας πείσει , αποφεύγοντας τις συνήθεις μεθόδους πειθούς που χρησιμοποιούν ως τώρα: επίθεση στο ήθος του αντιπάλου και επίκληση στο συναίσθημα (κυρίως αναφερόμενοι στο αίσθημα πατριωτισμού που φέρει το ακροατήριο) ίσως να ήμαστε πιο συνειδητοποιημένοι.

Είναι κρίμα .

Θυμήθηκα ένα τραγούδι τώρα .

"Κάπου μακριά οι άνθρωποι θα νομίζουν πως είναι ακόμα ζωντανοί" , λέει σε ένα του σημείο.

Ποιά η λύση ;