Οι αναμνήσεις είναι το μόνο που μας απομένει όταν έχουμε χωριστεί από αυτούς που αγαπάμε. Άλλες φορές είναι καλές, άλλες φορές είναι κακές. Πάντα όμως μας κάνουν να νιώθουμε ένα μικρό τσίμπιμα και μία νοσταλγία.

Οι φωτογραφίες φυλακίζουν τα πρόσωπα, τα κάνουν άκαμπτα, παγωμένα, αγέλαστα. Οι αναμνήσεις είναι μόνο δικές μας. Μόνο εμείς τις βλέπουμε. Οι αναμνήσεις έχουν χρώμα, ήχο, μυρωδιά. Οι αναμνήσεις δεν σκονίζονται....

Τα πάντα σχηματίζουν μια ανάμνηση. Κάποιες μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα υποφερτή. Μια λέξη που απλά ειπώθηκε την κατάλληλη στιγμή. Ένα άγγιγμα. Ένα φιλί. Ένα "σ'αγαπώ". Ένα "χωρίζουμε".

Κάποιοι ζουν μόνο με τις αναμνήσεις τους. Ξεχνούν να ζήσουν το τώρα. Τυφλώνουν τον εαυτό τους και δεν μπορούν να δουν την ομορφιά που κρύβεται μέσα στην καθημερινότητα. Επίσης υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που αρνούνται πεισματικά να κρατήσουν αναμνήσεις. Λένε ότι οι αναμνήσεις είναι σαν τα ερείπια: τα απομεινάρια του ένδοξου παρελθόντος.

Είναι κακό να ξεχνάς αλλά είναι ακόμα χειρότερο να ξεχνάς να ζήσεις...

Οι αναμνήσεις ξυπνάνε με ένα τραγούδι, με μία λέξη, με ένα αεράκι, με μία σκιά στον τοίχο. Ξεκινάν πάντα με δισταγμό. Ανακαλούνται από μόνες τους στην μνήμη μας. Τελειώνουν πάντα με ένα δάκρυ, δάκρυ χαράς ή λύπης.

Για όσους ζουν την ζωή τους μέσω των αναμνήσεων τους και για όσους απόψε δεν πρόκειται να κοιμηθούν επειδή πονάνε...

ΥΓ. Το εν λόγω ποστ γράφτηκε υπό τους ήχους του Ten Years Gone των Led Zeppelin...