Πόσα και πόσα τετράδια μας το θύμιζαν. Τετράδια μικρούλια, κατάλληλα για τα τρυφερά χεράκια των μαθητών του δημοτικού. Στο εξώφυλλο απάνω, το λιμανάκι της Κερύνειας, η παραλία της Αμμοχώστου, το Πέλλα-Παις, οι λεμονιές του Καραβά και της Λαπήθου. Και η λεζάντα από κάτω να μας θυμίζει πως δεν πρέπει να ξεχνάμε: αυτά τα μέρη είναι δικά μας και κάποτε θα τα πάρουμε πίσω. Και κάθε φορά που ανοίγαμε τα ελληνικά ή τα μαθηματικά, την ιστορία η τα θρησκευτικά, βλέπαμε τις φωτογραφίες και υποσχόμαστε πως ναι, δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι. Κάποτε θα πάω τον παππού και τη γιαγιά στο σπίτι τους.

    Τα χρόνια πέρασαν και τα μαθητικά μας τα χρόνια τα περάσαμε με αμέτρητες αντικατοχικές εκδηλώσεις , να ανεμίζουμε την γαλανόλευκη τραγουδώντας πως αυτή η γη είναι δική μας , χίλια χρόνια κι αν περάσουν εμείς ποτέ δεν θα πεθάνουμε σκλάβοι.

     Δεν γνωρίζω αν κάποιος από τη δική μου τη γενιά ένιωσε ποτέ σκλάβος ή αν ποτέ καταλάβαμε απολύτως τι θα πει ελευθερία. Είμαστε τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά τον πόλεμο, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Δεν γνωρίσαμε Τουρκοκύπριους, δεν μάθαμε ακόμα την αλήθεια για τους Μακαριακούς και τους Γριβικούς, για την Χούντα και τον Βασιλέα της Ελλάδος ή τον Καραμανλή και πως τα κατάφεραν έτσι όλοι με τα πολιτικά.  Εμείς στο σχολείο μάθαμε πως ο Αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α  πέτυχε και αναρωτηθήκαμε με την παιδικότητα μας «καλά, γιατί αφού η ΕΟΚΑ κέρδισε τους ’γγλους δεν ενωθήκαμε με την Ελλάδα; Αλήθεια γιατί;» Ωσότου να τελειώσω το λύκειο πριν 2-3 χρόνια την «αλήθεια» την άκουσα σε πάμπολλες εκδόσεις, ανάλογα με την πολιτική κατάταξη των διάφορων καθηγητών ή ιστορικών και συγγραφέων.. Και στις φασαρίες του ΄63-΄64; Εκεί πως φτάσαμε; Και γιατί καταλήξαμε στην τουρκική εισβολή το 1974; Το μαύρο αυτό καλοκαίρι; Και πως είναι δυνατόν να αιματοκυλά η Κύπρος και ταυτόχρονα στην Ελλάδα να επανέρχεται η δημοκρατία; Ναι, είμαστε η γενιά που δεν έζησε τον πόλεμο και την ορφάνια, αλλά η γενιά με τα πολλά ερωτήματα. Και με την ευθύνη να μπαλώσουμε τις συμφορές των παλαιοτέρων.         Τελικά δεν μας δώσατε την ευκαιρία να πάρουμε τα σπίτια που γεννηθήκατε πίσω, τα σπίτια που τα πατάνε οι έποικοι, δεν μας εμπιστευτήκατε ίσως. Σίγουρα δεν είμαστε και πολύ μακριά από την παρακμή, το παραδέχομαι. Μας έχετε παραχαϊδέψει τόσο που ξεχάσατε να μας μάθετε πως το σπίτι στην Μόρφου, στην Κερύνεια, στην Αμμόχωστο δεν είναι μόνο δικό σας αλλά και δικό μας. Δεν μας δώσατε τον χυμό της νοσταλγίας και τώρα φωνάζετε που εμείς θέλουμε να λεγόμαστε Λευκωσιάτες και Λεμεσιανοί. Μα αφού εμάς εδώ είναι το σπίτι μας, εδώ γεννηθήκαμε, εδώ πήγαμε σχολείο…Κι έπειτα, δεν αφήσατε να σκληραγωγηθούμε στον στρατό: «να κόψεις το λαιμό σου και να βάλεις μέσο να φέρουν το μωρό κοντά. Να το βάλουνε να φυλάει την αυλή μας, να τρώει και κανένα φαγητό της προκοπής. Όλοι με το μέσο είναι και περνάνε καλά, εμείς δηλαδή να αφήσουμε το μωρό να πεινά στην άλλη μεριά της πόλης;»  και είναι τόσο μεγάλες οι αποστάσεις στην Κύπρο….Οπόταν καμιά ευκαιρία να επαναλάβουμε το μεγαλείο της ΕΟΚΑ Α’. Κρίμα….     

Σίγουρα είναι άλλες οι εποχές, γίναμε και ευρωπαίοι που να τρέχουμε τώρα στα βουνά να διώχνουμε τους τούρκους και άσε καλύτερα να κάνουμε μια ευρωπαϊκή λύση. Να μοιράσουμε τα χωράφια μας, που τόσες δεκαετίες κλαίμε, με τους τουρκοκύπριους, προς θεού όχι με τους έποικους! Και επιμένουμε να αγνοούμε ότι οι έποικοι έχουνε τεράστια αριθμητική υπεροχή έναντι στους τ/κύπριους ….

Α! Δεν ξεχνώ και το δημοψήφισμα όπου οι πλείστοι είπανε ένα μεγάλο ΟΧΙ (κι ας τόσα χρόνια κλαίγανε ότι οι Τούρκοι είναι αδέρφια μας)  και αυτοί οι ίδιοι πρώτοι έτρεξαν στα κατεχόμενα να απολαύσουν το ψαράκι τους και να ακουμπήσουνε χρήμα στο εκεί καζίνο. Αυτούς τώρα πως δικαιούμαι να τους χαρακτηρίσω αλήθεια; Είναι και της μόδας οι μηνύσεις και εμείς οι Έλληνες έχουμε και μια μανία να ακολουθάμε την μόδα τυφλά και παράλυτα.

 Μην με παρεξηγείτε σας παρακαλώ! Δεν έχω τίποτα κατά των Τούρκων…στο εξωτερικό όπου ζω και σπουδάζω κάνω παρέα με πολλά παιδιά από την ’γκυρα, την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη. Είναι από τους καλύτερους ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου. Και συνεννοούμαστε καλύτερα απ’ότι με οποιανδήποτε άλλη φυλή. Αλήθεια, πως μπορούμε να είμαστε τόσο όμοιοι αλλά συνάμα τόσο εχθροί;  Πολιτικά δεν μπορώ και δεν θέλω να συζητήσω μαζί τους, ’δικος κόπος. Προπαγάνδα εμείς, προπαγάνδα και αυτοί. Αν και πιστεύω πως εμείς έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, είτε πρόκειται για την Μικρά Ασία είτε για την Ανατολική Θράκη, είτε για την Κύπρο….Μισές πατρίδες. Μισοί άνθρωποι. Μισό το μίσος; Δεν ξέρω. Προτιμώ κιόλας να το ξεχνώ.

 Τέτοιες στιγμές είναι που προσπαθώ να θυμηθώ την Αγάπη του Χριστού, την Απολογία του Σωκράτη, τον Δωδεκάλογο του Γύφτου, από τον αγαπημένο Παλαμά.