Για κάποιο λόγο είμαι σε μια διαρκή εγρήγορση. Και αυτή την περίοδο είμαι και ιδιαίτερα χαρούμενη. Ίσως να είναι το κλίμα των αποκριών. Ίσως απλά να τα βρήκα επιτέλους με τον εαυτό μου γιατί πριν λίγο καιρό είχαμε μαλώσει.

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ζευγάρια που δε δίνουν σημασία ο ένας στον άλλον. Ζευγάρια που δε δίνουν σημασία ούτε στον εαυτό τους και όταν κατά λάθος θα μου ξεφύγει αυτή η απορία που με τόσο αγνό και αθώο τρόπο, σα μικρό παιδί, θα διατυπώσω "Μα γιατί είστε μαζί?", παίρνω την πιο χαζή, την πιο ποταπή απάντηση "Μα αγαπιόμαστε". Πώς μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ, που δεν ενδιαφέρθηκες να τον γνωρίσεις - κάποιον που δε περνάτε χρόνο μαζί, που αδιαφορείτε ο ένας για τον άλλον και κυρίως για τα αισθήματα του άλλου. Γίνεται να αγαπήσεις κάποιον που φοβάσαι να του πεις μια αλήθεια, που του κρύβεις τόσα γεγονότα? Δεν είναι αγάπη αυτό.

Η δική μου η αγάπη είναι διαφορετική! Αγαπάω πολύ κόσμο, με εντελώς διαφορετικούς τρόπους, αλλά ποτέ δεν πληγώνω αυτούς που αγαπάω. Όχι απλά προσπαθώ να μην τους πληγώνω, όταν αγαπάω κάποιον και τον πληγώσω, τότε θα πληγωθώ κι εγώ, είτε είναι φίλος, είτε συγγενής, είτε εραστής, και από αγάπη δεν πληγώθηκα ποτέ.

Κυριακή 09.30 το πρωί πίνω καφέ. Βλέπω κόσμο να τρέχει, να έχουν κατεβάσει όλοι το κεφάλι και να προχωράνε βιαστικοί. "Μα γιατί τρέχουν" "Έλα ντε, λες να ναι Δευτέρα?". Μα Κυριακάτικα και να μη μπορείς να απολαύσεις ούτε μια στιγμή ηρεμίας? Ακόμα και αργότερα τους έβλεπα όλους με αυτό το "ύφος του Αθηναίου" που λέω, αλλά τελικά δεν είναι μόνο του Αθηναίου. Πολύ τρέξιμο. Αράξτε ρε παιδιά, σηκώστε λίγο το βλέμα, δείτε τον ουρανό, χαμογελάστε και λίγο και μετά συνεχίζετε το τρέξιμο. Ένα χαμόγελο πια... Τόσο δύσκολο είναι? Τα αλλάζει όλα... :-)

Καλημέρα