Είσαι χρόνια αναγνώστης.

Μα γνώστης έγινες; Θα γίνεις ποτέ;

Ζεις μέσα στα βιβλία. Αναπνέεις μέσα από τα μυθιστορήματα. Παρακολουθείς το παρελθόν και το παρόν του πλανήτη μέσα από τις ειδήσεις. Αύριο θα μάθεις και το μέλλον του σημερινού πρωτοσέλιδου.

Γελιέσαι αν πιστεύεις πραγματικά ότι αυτή είναι η ζωή.

Σκιές και θραύσματα είναι, κάποιου που τα άκουσε. Απόηχος κάποιου που τα έζησε και τα νοσταλγεί ή προσπαθεί να τ’ αποτάξει...

Αν περνάνε τα χρόνια και δεν έχεις ζήσει ούτε ένα πάθος, ούτε μια σταγόνα έρωτα τότε δεν θα ξέρεις και πώς να περιγράψεις τον πόθο.

Αν περνάνε τα χρόνια και δεν έζησες ποτέ τον πόνο και δεν έκλαψες πικρά, τότε καυτό δάκρυ δεν έχει τσουρουφλίσει το αραχνοΰφαντο δέρμα γύρω από τα μάτια σου. Πώς λοιπόν θα το νιώσεις στις περιγραφές της συγγραφέως;

Κι αν προσπερνάς τη φτώχεια και την ανάγκη του ανήλιαστου ζητιάνου, τι σημασία έχει αν κλαις με το μικρό κοριτσάκι που στο παραμύθι πουλάει σπίρτα;

Διαβάζεις στην εφημερίδα για πολέμους. Τη νύχτα στοιχειώνεσαι με εικόνες φρίκης και στατιστικές ντροπής. Ε και; Όταν ξεβράζανε τα καράβια Λιβανέζους πρόσφυγες, γιατί δεν έκανες τη φρίκη σου βοήθεια, έστω και στη μορφή μιας κονσέρβας με φασόλια;

Θορυβείσαι με τον ρατσισμό αλλά όταν συναντήσεις κάποιο επιχειρηματία ή ακαδημαϊκό με αφρικάνικο δέρμα, πιάνεις τον εαυτό σου να ψάχνει τη τσάντα με τις κόπιες… Γέλα πικρά εις βάρος σου, σε παρακαλώ, διότι κόπια είναι μόνο η εντύπωση που έχεις εσύ στον μικρόκοσμό σου για τους απόγονους των μαύρων φαραώ.

Αποποιείσαι την ουσία ψάχνοντας τη φαντασία…Γιατί;

…

Ακολουθείς τη μοντέρνα ορθογραφία και κυνηγάς αδίστακτα την παλιά, που μέσα της φυλάει τον πλούτο της ιστορικής μνήμης. Θες να απλουστεύσεις κι άλλο τις λέξεις για να σκεπάσεις την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας; Ή για να καλύψεις την αδυναμία να ενδυναμώνουμε τη μνήμη μας;

Γραμμένο κάποιο ξημέρωμα αμνησίας.